tag:blogger.com,1999:blog-273500052024-03-07T20:07:51.892+00:00ΘαΥΜάΖΩΝΤο Εγώ απέναντί μου... Το Είναι μου άλλος...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.comBlogger56125tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-34826799673836465442010-04-18T04:30:00.005+00:002010-04-18T08:32:28.538+00:00Ο βιασμός του παραλόγουΠολλοί πιστεύουν ότι ζούμε σε μια εποχή που βασιλεύει το Παράλογο. Δεν μπορούν να κατανοήσουμε το γεγονός ότι ενώ η φυσική εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι τόσο ραγδαία και ανατρεπτική στις περισσότερες πτυχές της ζωής μας, εξακολουθούν να υπάρχουν πτυχές της ύπαρξης μας που μόνο δυστυχία απορρέουν.<br /><br />Πολλές γλώσσες σήμερα έχουν κατασκευάσει καινούργιες λέξεις για το παράλογο όχι ως συνώνυμες για να περιγράψουν νεώτερες μορφές εμφάνισης του παραλόγου στον κόσμο μας, παρά περισσότερο ως λέξεις απολογητικές προς αυτό... Λέξεις και έννοιες που δηλώνουν (με κόκκινα μάγουλα απ' τη ντροπή και τις τύψεις) ότι το παράλογο θα συγκρουστεί και πιθανόν να αφανίσει τον κόσμο αν ουδέποτε πραγματικά μετοικήσει στον κόσμο αυτό...<br /><br />Η έννοια του παραλόγου στην Αρχαία Ελλάδα σήμαινε το στοιχείο εκείνο που αντιτίθεται σε ΚΑΘΕ λογική. Ακόμα και σ'αανθρώπινη υτού που το πράττει. Αυτό όμως αυτομάτως καθίστατε αδύνατον να Υπάρξει είτε ΕΩΣ πράξη είτε ως συνέπεια αυτής, εφόσον ο άνθρωπος δεν δεν δύναται να πράξει ποτέ:<br /><br />- ΑΝΑΙΤΙΑ, χωρίς δηλαδή είτε ερέθισμα που προκαλέι αντίΔΡΑΣΗ, είτε τελικότητα ή/και σκόπό που προσμετράνε μόνο την επίΔΡΑΣΗ,<br /><br />- ΤΥΧΑΙΑ (όπως π.χ. ένα σι-ντι-πλέυερ που του λέμε, βασικά, να ανακατώνει τα "χαρτιά", εξαρτημένο πάντα φυσικά από την "λογική" ή έστω τις "πιθανότητες" των μαθηματικών). Ακόμη και αν δεχθούμε το πιθανόν να το κάνει, δυστυχώς ο κόσμος των μαθηματικών μας υπενθυμίζει ότι μαθηματικά εκτός του ανθρώπινου νου δεν υπάρχουν,<br /><br />-<br /><br />Η έννοια του παραλόγου λοιπόν, κατα τη γνώμη μου καταδεικνύει τηις ελλείψεις ή και εν τέλει αδυναμίες του ανθρώπινου μυαλού. Καταδεικνύει την παραδοχή του ανθρώπου ότι ΠΙΘΑΝΟΝ κάτω από ορισμένες συνθήκες να ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ. Να αφανιστεί ως μέρος αυτού του σύμπαντος, να εξοντωθεί και σε κάποιο χρονικό σημείο να είναι ως να μην υπήρξε ποτέ.<br /><br />Αυτό στην αρχαιότητα... Σε μια εποχή που ειλικρινά πίστευαν ότι "Εν αρχή ήν ο Λόγος". Ακόμη και σ'αυτή... Σε εποχές που πίστευαν ότι δημιουργία αυτού το κόσμου ήταν αποτελέσμα είτε μιας ΛΟΓΙΚΗΣ απόφασης είτε μιας ΛΟΓΙΚΗΣ ακολουθίας... Ή μήπως μας φώναζαν μπας και ακούσουμε ότι ο ΔΙΚΟΣ μας κόσμος είναι συνέπεια του Λόγου;<br /><br />Φτάνει όμως για την "αρχαία" καταβολή μας και το "Παραλογό"... Ξεκίνησα να λέω πριν ότι αρκετές γλώσσες δημιουργούν καινούργιες λέξεις και έννοιες σχετικά με την πραγματική ή μη ύπαρξη του "Παραλόγου" στην (ή στις) κοινωνία/ες μας. Κάποιες από αυτές προσπαθούν να καταδείξουν τον μακροχρόνιο βιασμό και εκμετάλλευση του "Παραλόγου" από τις καθεστύκιες "τάξεις" ως εργαλείο χαλιναγώγησης των μαζών. Η λέξη "παράλογο" εμφανίζεται πολύ συχνά σε κριτικές και αντιπαραθέσεις, εκστομιζόμενη (πάντα εσφαλμένα) ως επίπληξη (<span style="font-style:italic;">π.χ. μην παραλογίζεσαι</span>) ή και ως σαφέστατη απόρριψη ή κατηγορία (<span style="font-style:italic;">είσαι παράλογος ή αυτά που λες είναι παράλογα</span>).<br /><br />Ποια είναι όμως η πραγματικότητα... Η άποψη μου είναι ότι η χρησιμοποίηση της έννοιας του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ως χαρακτηρισμό ή και γνώρισμα ανθρώπινων πράξεων, ιδεών, απόψεων κτλ. έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της παρούσας κοινωνικής διάρθρωσης και κατάστασης, νοουμένου ότι:<br /><br /><span style="font-style:italic;"> - Όχι μόνο ταυτίζεται η λογική (Λόγος) με τις σύγχρονες τις κοινωνικές συμβάσεις και κατασκευές (είτε λέγεται κράτος, νόμος, ηθική ή ακόμα και "θεός"), αλλά επιπλέον,<br /><br />- Υπονοεί ότι Λόγος και το Παράλογο κρίνονται και καθορίζονται από την εκάστοτε κραταιά τάξη (είτε πολιτικοί, είτε δασκάλοι κτλ)</span><br /><br />Πίσω λοιπόν στις καινούργιες λέξεις, που απολογούνται στο "Παράλογο"...<br /><br />- - - - - - - - - - - - - - - -<br /><br />Όλα αυτά ξεκίνησαν διαβάζοντας για την έννοια "Theatre of the Absurd", "Θέατρο του Παραλόγου". Ένα κίνημα που διαπρέπει ακόμη και σήμερα , έχοντας επηρεάσει σαφέστατα και άλλες μορφές τέχνης και ανθρώπινης δημιουργίας. Μια εξέλιξη που προσωπικά βρίσκω και αφελής αλλά και επικίνδυνη.<br /><br />Επικίνδυνη όμως, πολύ περισσότερο... Επικίνδυνη γιατί ενώ τα έργα, οι δημιουργίες και η ζωή που μας άφησαν σαν ιστορία ολόκληρη η ανθρωπότητα, αντί να εξυμνούντε για την αντίδραση και αντίσταση τους στις κοινωνικές μορφές που η κατάντια μας μας έφερε να ζούμε σήμερα, παρουσιάζεται ως μια Άλογη και Παράλογη πράξη. Τυλίγεται με τον χιτώνα μιας καταδικασμένης σε αποτυχία Δράσης... πνίγεται στο βούρκο της εφήμερης και Τελικά άσκοπης (ή ακόμα και άχρηστης) σπατάλης ενέργειας και Είναι.<br /><br />Καταδικάζοντας την ανθρώπινη ύπαρξη ως <span style="font-style:italic;">"παράλογη"</span> μοιραία οδηγούμαστε στην αυτοδιάλυση, την αυτοεξόντωση. Εάν υποστηρίξουμε ότι η παρουσία της ανθρωπότητας στο σύμπαν είναι <span style="font-style:italic;">"ανούσια" <span style="font-style:italic;">και</span> "άσκοπη"</span> με βάση το (άστοχο) επιχείρημα ότι το σύμπαν λειτουργεί παράλογα, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να βρεθούμε ξανά σε αδιέξοδο.<br /><br />Πρώτο διότι, εάν δώσουμε στο Παράλογο το περιεχόμενο που του αποδίδεται σήμερα, αυτόματα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι, εφ' όσον η έννοια του "Παραλόγου" είναι κατασκευασμένη από τον άνθρωπο έχοντας ως μορφή έκφρασης τις συνθήκες που αντιτίθενται στην ανθρώπινη επιβίωση (και άρα έννοια επίκτητη στον άνθρωπο), πρέπει επομένως να αποδεχτούμε ότι οι οικογενειακές, φυλετικές και κοινωνικές παραμέτροι επηρεάζουν την αντίληψη του καθενός μας για το τι εστί "Παράλογο". Άλλωστε, το σύμπαν ποτέ δεν διεκδίκησε τον χαρακτηρισμό του "Εν-Λόγου", του λογικού. "Αδιάφορο" μάλλον είναι καλύτερη σαν ερμηνεία και χαρακτηρισμός του.<br /><br />Τώρα, εάν πάλι χαρακτηρίσουμε το σύμπαν ως "Παράλογο" γιατί δρα αυθαίρετα και ως εκ τούτου άδικα προς την ανθρωπότητα, πάλι οδηγούμαστε σε σφάλμα διότι το σύμπαν κατα βάση είναι Ουδέτερο. Οι πράξεις του δεν είναι τυρρανικές. Επομένως να χαρακτηρίζουμε το σύμπαν εχθρικό και παράλογο και να διαμαρτυρόμαστε γι' αυτό, αυτομάτως αναιρείται το επιχείρημα μας γιατί συγχέουμε τον ανθρώπινο νόμο με τον φυσικό. Έτσι το πρόβλημα το έχει ο άνθρωπος και όχι το σύμπαν.<br /><br />- - - - - - - - - - -<br /><br />Και κάτι σαν επίλογος.<br /><br />Το "Θέατρο του Παραλόγου", όπως αποκαλείται, σαφέστατα και έφερε καινοτομίες και καινούργια πνοή στην τέχνη. Η πλήρης απεμπόληση της μορφής για χάριν της ανάγκης κατάδειξης της σπουδαιότητας (ή ανικανότητας) του Λόγου, γέννησε νέες μορφές θεατρικής έκφρασης. Το γεγονός ότι άνθισε κατά και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, εποχή που η αβεβαιότητα για το μέλλον της ανθρωπότητας ήταν κυρίαρχη, καταδεικνύει εμφανέστατα τους κοινωνικούς δεσμούς της τέχνης...Το "Παράλογο" πρέπει να αναζητηθεί αλλού και όχι στην ύπαρξη του ανθρώπου...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-61186000450308737072010-04-05T23:45:00.002+00:002010-04-05T23:55:39.758+00:00έλα ξανάΕκεί που λούζονται οι ψυχές πριν να χαθούν στο σύμπαν βρέθηκα περαστικός και πάλι. Αιώνες μετανάστευσης σε δανεικές αγκαλιές... Όπου πατρίδα βάλτε τη λέξη νηνεμία. Το απέραντο του πελάγου χωρίς τα ανεμοδέρματα των ενοχών και της αμφιβολίας. Δυο χρόνια μετά προσπαθώ να αναστήσω το ξεχασμένο μου όραμα.<br /><br />Γιατί γράφει ο άνθρωπος; Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο στιγμιαίος παραλογισμός της σκέψης μπορεί να έχει κάποια χρηστική αξία στο μέλλον? <br /><br />Γιατί μου φαίνεται ότι οι πραγματικές προσωπικές ερωτήσεις είναι τελικές εκφράσεις, δεν χωρούν απάντηση?Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-44912944745412005492008-04-21T14:13:00.001+00:002008-04-21T14:15:32.015+00:00Παγκύπρια Πρωτοβουλία για τον Πολιτισμό<a href="http://pppolitismou.blogspot.com/">Δημόσιος διάλογος</a> σχετικά με το θέμα της ανέγερσης του Μεγάρου Πολιτισμού στην Κύπρο. Οι απόψεις όλων είναι ευπρόσδεκτες.Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-84273966702947570412007-12-13T08:31:00.000+00:002007-12-13T08:32:14.745+00:00Ζω και ξεχνώ...Ζω και ξεχνώ<br />Σαν καλημέρα μυθική ανακυκλώνω<br />Θύτες, φιλιά και μια στρωμένη αγκαλιά<br />Ξαναζυμώνω<br />Και χαίρομαι, και βρίζομαι<br />Και κάνω τη ζωή μου ένα δάκρυ<br />Εφτά ουρανούς και δώδεκα βουνά<br />Μαραίνω και στερνίζομαι ένα τάσι<br />Του φεγγαριού μου τις πνοές<br />Δεν κύλησα στου λάγνους την πορεία<br />Κι ότι ποτέ φαντάστηκα<br />σαν άρρωστου διαβάτη κωμωδία<br />έλα άμα θες<br />σκίσε και κλώτσησε το χάρτη<br />πηγή σε βάφτισα μα ξέχασα του ύψους σου τα κάλλη<br />δεν έχω νου<br />δεν είμαι ανθός<br />μήτε κατέχω την ουσία<br />παιδί που χάθηκε, δειλό<br />σκυλί που τρέμει στη γωνία<br />μα αν κάποτε σου ορκιστούν<br />πως λύσανε τα παλαβά της τόσης μου μανίας<br />γύρνα την πλάτη κι άρχισε να τρέχεις με μανία<br />μωρός γεννήθηκα και χώμα αυτά που γράφω<br />πάντοτε γι’ ένα πρόσεχα<br />το μόνο εμπόδιο που νοώ<br />της λογικής ο βράχος…Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-70963491459430488352007-12-03T22:53:00.000+00:002007-12-03T23:39:24.830+00:00Πάει καιρόςΤα καλοκαίρια μου βαρέθηκαν τον ήλιο. Ξυπνάς πρωί, γυρνάς παντού, γελάς με όλα και σέρνεσαι πίσω στο σπίτι. Οι μέρες μου είναι σαν λαχταριστές σοκολάτες με φουντούκι που μένουν στο ράφι του περιπτέρου γιατί έχουν άθλιο περιτύλιγμα... Ζω και ξοδεύω τις μέρες μου σπάζοντας το κεφάλι μου τάχα μου αναζητώντας και μελετώντας στοχαστικά για να ΜΑΘΩ και να ΓΝΩΡΊΣΩ τον Άριστο και Βέλτιστο τρόπο να τη ζήσω. Δεν καταδικάζω απαξιωτικά τη ζήση μου και το εις το παρόν Είναι μου. Δεν μου αξίζει αυτό... Όχι καθοδηγούμενος από συναισθήμτα λύπησης και ευγενές οίκτου, κάθε άλλο... Δεν το πράττω, γιατί κατανοώ ότι μια τέτοια πράξη (ή μη πράξη) Απόλυτης και Τελείας άρνησης και αφορισμού, αντίθετα από ότι θα αποσκοπούσε και θα επιδίωκε, θα επιβράυευε και θα ενίσχυε την εσφαλμένη αυτή πλεύση, αντί να την αφοπλίσει και να την εξουδετερώσει. Διότι η όποια πράξη (ή μη πράξη) ή/και συναισθηματική φόρτιση και εκτόνωση που πηγάζει από Έννοια ή/και Συναίσθηση, συνυφασμένη με την εσώτερη αντίληψη μας περί της Απολυτότητας, καταργεί τον ίδιο της τον εαυτό, από τη εκείνη ακριβώς τη στιγμή της γένεσης της. <br /><br />Λοιπόν, τι έλεγα;;; Ότι ξοδεύομαι στα παζάρια του χρόνου αναζητώντας την μέθη του Αόριστου. Ότι αποζητώ να αφορίσω και να αφανίσω τα δεσμά των διαστάσεων, τους τυρράνους αυτούς, γνήσια τέκνα της διπρόσωπης, άλλοτε αγγελικής μα κατά φύσιν πάντα κυρίαρχης Όρασης. Και πως προσπαθώ να το επιτύχω;;; Με το να την κλείσω τάχα μου σε κελί, σε φυλακή, να την δεσμώσω... Ανόητε... Να την σταματήσω τάχα μου Περιορίζοντας την... Δίχως να καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να την νικήσω στο δικό της γήπεδο. Δεν υπάρχει Περιορισμός για εκείνον που διαφεντεύει τα Όρια...<br /><br />Απογοήτευση... Μπα! Για λίγες και μόνο στιγμές... Κάτι καινούργιο θα σκαρφιστώ. Μέχρι τότε... Να 'μαστε καλά να τα λέμε... Την όραση μας και την αφή μας (Ναι! Αυτές που αφορίζω, αστείο δεν είναι;) να έχουμε για να διαλαλούμε στον κυβερνο(μη)χώρο αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε...<br /><br />Τυφλή ζωή... Ζωή τυφλού... Πως να ορίζεται άραγε...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-22664252763893864922007-06-03T14:10:00.000+00:002007-06-03T14:27:29.039+00:00Ένα παιδί, μα τι παιδί!Τελικά αυτό το σι-ντι όσο περισσότερο το ακούω τόσο πιο ωραίο γίνεται... Για σου ρε Μάρθα με τα ωραία σου! Κατα τα άλλα ο αγώνας συνεχίζεται προς απογοήτευση των κακών γλωσσών...<br /><br />Αποφάσισε κι ο ήλιος να περάσει από το Λονδίνο. Κάποιος πρέπει να του 'βαλε χέρι γιατί δεν εξηγείται αλλιώς. Εγώ πάντως αν ήμουν ο ήλιος και είχα το δικαίωμα της αυτόβουλης παρουσίας μου δεν θα πάταγα το πόδι μου σ' αυτή τη γκρίζα πόλη και να παν να κουρεύοντε όλοι τους! Τέσπα...<br /><table bgcolor="#000000" cellpadding="0" cellspacing="0"><tr><td><embed quality="high" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" type="application/x-shockwave-flash" bgcolor="#000" width="328" height="94" src="http://static.esnips.com/images/widgets/flash/esnips_player.swf" flashvars="theTheme=blue&autoPlay=no&theFile=http://www.esnips.com//nsdoc/1aae639f-ef26-47cf-af85-fa7268f244a6&theName=07 - Martha Frintzhla - To paidi&thePlayerURL=http://static.esnips.com/images/widgets/flash/mp3WidgetPlayer.swf"></embed></td></tr><tr><td><table cellpadding="2" style="font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; padding-left:2px; color:#FFFFFF; text-decoration:none ; ; font-size:10px; font-weight:bold"><tr><td><a style="color:#FFFFFF; text-decoration:none " href="http://www.esnips.com/CreateWidgetAction.ns?type=0&objectid=1aae639f-ef26-47cf-af85-fa7268f244a6"></a></td></tr></table></td></tr></table>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-51206309104819206692007-05-19T00:21:00.000+00:002007-05-20T11:24:50.747+00:009 to 5, or my story of life...<i>9 to 5, 9 to 5…</i><br /><br />Wake up!<br />Rise and shine!<br />Wake up!<br />The world calls for your life …<br /><br />We've turned your life in the car you drive.<br />Shiny, wrapped with glossy lies.<br />The stage is set; it’s time for you to shine!<br />Calm down… you won’t forget your lines…<br />The act is your own life!<br /><br /><i>9 to 5, 9 to 5…</i><br /><br />Come on!<br />Our time is tight<br />Come on!<br />Remember, we are always right!<br /><br />What’d you say?<br />You hear a voice in your head but the sound is so proud?<br />Refuses to be confined in words?<br />She only veils you in memories from a past of you, you no more can recall?<br />You’re lost???<br /><br /><i>9 to 5, 9 to 5…<br />Pray to 9 to 5...<br />Two numbers that could save your life…</i><br /><br />Relax!<br />Don’t try to run, don’t waste your cries.<br />Relax!<br />Just let yourself in our arms.<br />Repent and let our mercy light to flash you blind…<br /><br />You know… you’ll always have to face our love!<br />It’s something you did not decide…<br />It was no choice you were left to make,<br />for things to keep or for wealth to save...<br />Your past had to be dumped behind.<br /><br />Your lust for more was sign you sent.<br />Your passion gave the final call…<br />The dark clouds were gathered just for you, to save you from confuse.<br />Across this road we set for you,<br />you'll face no guilt<br />your steady steps, to fall that lead, to threat…<br />Your future pain we've pacified!<br />No wrong and right, no black and white<br />is there for you to feel and on to decide...<br />We've taken care of you...<br /><br /><i>9 to 5, 9 to 5…</i><br /><br />Shut up!<br />And look me in the eyes!<br />Shut up!<br />No words have ever brighten the sky!<br /><br />Your happiness is there for you, some stranger set it up, and filled with truths.<br />You only need to stretch your hand and heart,<br />to reach and fly in your lie-sky...<br />The joys we all seek are firm and tight,<br />there’s nothing blurred or loose to tie...<br />They're not affected by our trivial plights.<br />To get to sense them,<br />you must appoint them<br />as vanguard and commanders for your life…<br /><br />Euphoria knows no right or wrong.<br />Her powers were founded long ago.<br />Before you even thought of being born...<br />She choose delight to bear and cast,<br />so to Be and live a life she was denied!<br />And as you now confront with her,<br />she punctures your life,<br />seizing her priceless moment in time...<br /><br />And while she knows that she exists only in stolen moments,<br />she lay down herself for your eyes to see<br />her truly love and faith in life…<br />The same love who sentenced her to be<br />together infinite and non-est...<br />Because she chose the good to follow,<br />evermore to believe in and thorough…<br />Her penance is to exist in only<br />the Other’s time and life. And holy<br />the feelings she gives rise to be<br />when only you who feels them<br />fear for them intentions the inner…<br /><br />So!<br />Stand up!<br />Make your choice<br />Stand up!<br />It’s life you prefer or joy?<br /><br />It will be always there for you.<br />You’ll always have the right,<br />to change your mind and void your time…<br />And don’t forget, you only bleed and suffer<br />from your own mind and hands’ the strikes!<br /><br /><i>9 to 5, 9 to 5…</i><br /><br />Break! Come on!<br />Your day is done.<br />Come on!<br />Your haze calls you on!<br /><br /><i>9 to 5 let’s see your score.<br />9 to 5 there’s your results:</i><br /><br />You’ve done your work with great success.<br />You gave us no surprises!<br />You spared your time to joy and pride,<br />spend merry moments that our clocks divide.<br />The time has come now for you to rest…<br />Your night cloud awaits you…<br />You’ll go to sleep and dream again,<br />that there’s a voice that lives and breathes<br />inside your head…Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-2485827835516590522007-05-14T21:47:00.000+00:002007-05-14T21:56:38.896+00:00Για τον πολιτισμό<span style="font-style: italic;">Πολιτισμικός λαϊκισμός</span> είναι η "διανοήστικη" υπόθεση που υποστηρίζει ότι οι καθημερινές συμβολικές εμπειρίες και πρακτικές των ανθρώπων είναι περισσότερο σημαντικές αναλυτικά και πολιτικά από τον <span style="font-style: italic;">Πολιτισμό</span> με κεφαλαίο Π.<br /><br />Αυτά για αποκατάσταση μιας κάποιας ισορροπίας...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-58008107567527325362007-04-26T17:11:00.000+00:002007-04-26T17:55:03.332+00:00Να μιλήσω εγώ κυρία μου;;;Πολύ ανάποδη πόλη αυτό το Λονδίνο ρε γαμώτο. Ξυπνάς το πρωί, 1 ώρα και 20 λεπτά αφού έχει κτυπήσει για πρώτη φορά το ξυπνητήρι, σηκώνεσαι, ντύνεσαι, ετοιμάζεις την πρώτη εστία καφεΐνης της ημέρας και ανοίγεις το παράθυρο. Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου κτλ. Πας στη σχολή με βαριά καρδιά και τυφλές ελπίδες για το μεγάλο θαύμα που όμως δεν θα συμβεί ούτε και σήμερα. Εκεί θα ακούσεις τους συμφοιτητές σου να τσακώνονται, ένας σιτεμένος 50ης άγγλος gay και μια 30αρα αλβανή χορεύτρια (απλές ιδιότητες, όχι κατηγορηματικές έννοιες), για την αξία της τέχνης στις μέρες μας και για το αν η μουσική θα καταφέρει να επιβιώσει όντας στη λαίλαπα του μεταμοντερνισμού...<br /><br />Κι έξω να φυσάει ένα αεράκι θεσπέσιο κι η γύρη από τα λουλούδια του πάρκου να πετάει στον αέρα. Να θες να βγεις έξω να απολαύσεις (παρέα με την δεύτερη ένεση καφεΐνης) αυτές τις ελάχιστες στιγμές που ακόμη και το Λονδίνο μπορεί να εμπνεύσει κάποιον, αλλά η καθηγήτρια-μουσικός-παραγωγός-ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας να μη σε αφήνει να βγεις για διάλειμμα (η αγαπημένη λέξη των καλλιτεχνών) γιατί πρέπει λέει να καλύψει την ύλη... Τι να πεις... Το καταπίνεις κι αυτό...<br /><br />Εν τω μεταξύ μέχρι να της πεις και να σου πει έχει αρχίσει να βρέχει κι ούτε για τσιγάρο να μην μπορείς να βγεις έξω γιατί θα γίνεις μούσκεμα... Αϊσιχτίρ κι εσείς κι η τέχνη σας!!!<br /><br /><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 255, 255);">Το τραγούδι της ημέρας:<br />Δημήτρης Ζερβουδάκης - Ο τεχνοκράτης</span><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0"><tbody><tr><td><embed quality="high" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" type="application/x-shockwave-flash" bgcolor="#000" src="http://static.esnips.com/images/widgets/flash/esnips_player.swf" flashvars="theTheme=blue&autoPlay=no&theFile=http://www.esnips.com//nsdoc/e9864b75-ea8a-4a96-a340-f2e8861cddc9&amp;theName=Δημήτρης Ζερβουδάκης - Ο Τεχνοκράτης&thePlayerURL=http://static.esnips.com/images/widgets/flash/mp3WidgetPlayer.swf" height="94" width="328"></embed></td></tr><tr><td align="center"><a style="color: rgb(0, 0, 0);" valign="bottom" align="center" href="http://www.esnips.com/doc/e9864b75-ea8a-4a96-a340-f2e8861cddc9/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82---%CE%9F-%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82/?widget=flash_player_esnips_blue"></a><br /></td></tr></tbody></table>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-73291894392147480992007-04-24T09:55:00.000+00:002007-04-24T15:06:58.108+00:00Λέω να αλλάξω ουρανόΛοιπόν, σήμερα λέω να την βγάλω καθαρή μ' ένα τραγουδάκι που μου υπέδειξε κάποιος φίλος. Να 'ναι καλά...<br /><br /><span style="color: rgb(255, 255, 255); font-style: italic; font-weight: bold;">Ένα κουτάλι νερό</span><br /> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal">Μου λες πως φταίνε όλοι αυτοί<br />γνωστοί και άγνωστοι εχθροί<br />που εμπόδια βάζουν<br />διαρκώς στο πέρασμά σου <o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal">Όμως δε σκέφτηκες ποτέ<br />πως είναι η σκέψη σου κουτέ<br />που σου μικραίνει συνεχώς<br />το ανάστημα σου<span style="" lang="EN-GB"><o:p><br /></o:p></span></p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal"><span style="font-style: italic;">Ξαναπνίγηκες πάλι</span><br /><span style="font-style: italic;">μέσα σ' ένα κουτάλι νερό</span><br /><span style="font-style: italic;">και βαράς το κεφάλι</span><br /><span style="font-style: italic;">βλαστημάς τον καιρό</span><o:p><span style="font-style: italic;"> </span><br /></o:p></p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal">Σε είδα πάλι στο σταθμό<br />χωρίς βαλίτσα ούτε παλτό<br />να περιμένεις κάποιο τρένο<br />που δε θα 'ρθει <o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal">Τότε θα μάθεις πως ο νους<br />εκτός από τους ουρανούς<br />μπορεί φαντάσματα και κόλαση<br />να πλάθει <o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal"><span style="font-style: italic;">Ξαναπνίγηκες πάλι</span><br /><span style="font-style: italic;">μέσα σ' ένα κουτάλι νερό</span><br /><span style="font-style: italic;">και βαράς το κεφάλι</span><br /><span style="font-style: italic;">βλαστημάς τον καιρό</span><o:p><br /></o:p></p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal">Πώς γίνεται να ξεκινάς<br />μακρύ ταξίδι στο χιονιά<br />χωρίς παλτό χωρίς νταλκά<br />χωρίς ελπίδα <o:p></o:p></p> <p style="color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal">Άγρια θηρία θα σε βρουν<br />και Λαιστρυγόνες θε να μπουν<br />μεσ' το μυαλό μεσ' την καρδιά<br />σαν καταιγίδα <o:p></o:p></p> <p style="font-style: italic; color: rgb(255, 255, 255);" class="MsoNormal">Ξαναπνίγηκες πάλι<br />μέσα σ' ένα κουτάλι νερό<br />και βαράς το κεφάλι<br />βλαστημάς τον καιρό</p><p class="MsoNormal"><span style="color: rgb(255, 255, 255);">Μουσική/Στίχοι: </span><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 255, 255);">Θωμόπουλος Ανδρέας/Στρόφαλης Μάριος</span><br /><span style="color: rgb(255, 255, 255);">Ερμηνεία: </span><span style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 255, 255);">Γιάννης Κούτρας</span><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-style: italic;"><br /></span></p><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0"><tbody><tr><td><embed quality="high" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" type="application/x-shockwave-flash" bgcolor="#000" src="http://static.esnips.com/images/widgets/flash/esnips_player.swf" flashvars="theTheme=blue&autoPlay=no&theFile=http://www.esnips.com//nsdoc/30855b76-091e-4203-9978-3d0ed771017c&amp;theName=Ένα κουτάλι νερό&thePlayerURL=http://static.esnips.com/images/widgets/flash/mp3WidgetPlayer.swf" height="94" width="328"></embed></td></tr><tr><td align="center"><a style="color: rgb(0, 0, 0);" valign="bottom" align="center" href="http://www.esnips.com/doc/30855b76-091e-4203-9978-3d0ed771017c/Giannis-Koutras---Ena-koutali-Nero/?widget=flash_player_esnips_blue"></a><br /></td></tr></tbody></table>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-34395476661342940952007-04-23T03:29:00.000+00:002007-04-24T14:30:30.007+00:00ΜεταμοντερνισμόςΗ χρονική περίοδος στην οποία οδηγείται η ομορφιά στην από καιρό στημένη αγχόνη των ηλίθια και αναίτια ισχυρών...<br /><a href="http://www.sync.gr/claim/7NbASK2AZNVj" rel="sync"></a>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-63744925151320947702007-04-23T02:05:00.000+00:002007-04-23T02:06:18.670+00:00Κλεμμένο κι ωραίο!!!!!!!!!!<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Arial Narrow";"><span style="font-style: italic;">Δουλεύω άρα δεν σκέφτομαι. Δεν σκέφτομαι άρα συνεχίζω.</span><o:p></o:p></span></p>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-12687321174561699492007-04-23T01:26:00.000+00:002007-04-23T01:42:59.894+00:00PosillipoΓιατί όλοι για ένα παυσίλυπον ζούμε. Μας το 'χε θυμήσει κάποια χρόνια πριν ο Λαυρέντης τραγουδώντας το, μα εμείς δεν πήραμε χαμπάρι. Άλλο ένα τραγούδι είπαμε...<br /><br />Είναι στ' αλήθεια παράξενο αυτό το πράγμα. Μια λέξη παλιά, σχεδόν ξεχασμένη, σίγουρα μπερδεμένη... Οι αρχαίοι αυτοί υμνητές του Λόγου είχαν σαν όνειρο, σαν ευφορία που ξέφευγε και αρνιόταν πάντα τους θεούς, κάτι πλασμένο μοναχά για την φθαρτή υπόσταση των ανθρώπων. Μια ευτυχία που ακόμα και οι Θεοί δεν μπορούσαν να αγγίξουν και να ζήσουν...<br /><br />Ο Τερματισμός της κάθε έγνοιας. Το να ΖΩ στο Φθαρτό μα να μην το αντικρύζω. Η αποθέωση των (κατά τα άλλα) ημιτελών αισθήσεων.<br /><br />Ίσως να πρέπει να το ξανασκεφτούμε τελικα???Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-29099886323140554342007-04-23T00:13:00.000+00:002007-04-23T00:16:03.065+00:00ΔύστιχοΟ χρόνος δεν σταματάει ποτέ.<br />Μα αρχινάει μονάχα σαν τον αφήσεις...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-5540889788958317532007-04-12T22:34:00.000+00:002007-04-12T22:40:54.276+00:00Ωρέ ωσάν αναλαμπή!Ξέρετε αδέλφια είναι και κάποια που δεν λέω<br />σαν κι αυτά που με βυθίζουν στο βούρκο<br />γιατί εικόνα μου δεν έχουν να κάψουν<br /><br />Αρνιέμαι ΖΩή ΖΩσα<br />πνοή άμεμπτη από των ός τα δρων<br />μόνο και μόνο γιατί<br />εκτός από το δεν ορίζω<br />φοβάμαι και το<br />δεν γνωρίζω<br />κι ας μου μου μπουκώνει το σφάλμα της άγνοιας μου<br />κι ας μου ακυρώνει το όποιο μου θέλω...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-30662748063215804722007-04-09T22:17:00.000+00:002007-04-09T22:20:58.698+00:00Άιντε ξανά απ' την αρχήΤι να πω κι εγώ για ένα κόσμο<br /><span style="">που δεν έχω νιώσει ποτέ<br /></span><span style="">κυνηγάω σύννεφα λευκά<br /></span><span style="">πονάω από χέρια που δεν με άγγιξαν ποτέ<br /></span><span style="">και γελάω με κλόουν που δεν αναγνώρισα πουθενά</span><span style=""><o:p> </o:p></span> <p class="MsoNormal"><span style="">Χάνομαι στους δρόμους μιας πόλης που δεν έχτισα<br />βρίζω κινδύνους που μόνος μου πλάθω<br />ζητάω το καλύτερο για ζωές που δεν γνώρισα<br />και πικραίνομαι όταν μόνος μου τις τρομάζω μακριά<o:p><br /></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Αυτά που εγώ δεν κατάφερα να καταλάβω<br />στους άλλους θέλω να φορτώσω δήθεν σαν δώρο<br />την χαρά την γνωρίζω μοναχά σε χείλη που βλέπω<br />όχι σ’ αυτά που φοράω στο πρόσωπο μου,<br />μήτε σ’ αυτά που γεύτηκα<br />την κάθε στιγμή που μ’ αγγίζει<br />την απαρνούμαι,<br />μήπως και βία ή οίκτος την έφερε καταπάνω μου<o:p><br /></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Ξεγελασμένος και δειλός,<br />μα συνάμα αγαθός και άκακος<o:p><br /></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Περιμένω ακόμη αυτό το κάτι που<br />θα μου διαλύσει το σκοτάδι που με τυλίγει<br />αφού κλειστά έχω τα μάτια<br />περιμένω να δω καθαρό<br />μπροστά μου<br />το μονοπάτι της ευτυχίας<o:p><br /></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Παλεύω με το χρόνο<br />προσμένοντας κάτι που δεν γνωρίζει από χρόνο<br />που στέκεται πάντα μπροστά μου<br />με απλωμένο το χέρι<br />περιμένοντας κι αυτό το δικό μου βήμα<o:p><br /></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Περιμένω τον χρόνο να μου φέρει κάτι<br />που ποτέ δεν θα έρθει<br />γιατί πάντα βρισκόταν εκεί…<o:p></o:p></span></p>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-21431323053551220782007-02-02T11:40:00.000+00:002007-02-11T14:22:05.861+00:00Απάντηση στην Κ.Δ.<p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Την μαρμαρένια κόλαση που κουβαλάει ο καθείς μας<br />στους ώμους του φορτώνει σαν το δρόμο του τραβά<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">…Και μπερδεύεται ο άνθρωπος<br />με τα τόσα που συναντάει εμπρός του.<br />Κάρβουνο το κάθε βήμα του καίει,<br />εχθρός πελώριος συνέχεια τον σπρώχνει…<br />Πρόκληση…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Να παλέψει σε αγώνα άνισο, σαν το φως του φεγγαριού που χάνεται στο σκοτάδι…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center"><i style="">«Για να ζήσει κανείς<br />πρέπει ν' αρνηθεί πως είναι νύχτα,<br />ν' αρνηθεί πως θα ξημερώσει.»</i><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Από ερημιές δραπετεύουμε νομίζουμε,<br />και τρέχοντας πάμε προς το χωριό…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Σαν μετανάστες απ’ την ίδια μας τη ζωή,<br />μόνη αποσκευή ένα δείλι που ονειρευτήκαμε κάποτε πως δεν έγινε νύχτα…<br />ή<br />μια νύχτα που δεν γίνηκε πρωί…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Το απλωμένο χέρι μου η πέτσα της ζωής μου,<br />εκεί τα νιώθω όλα,<br />εκεί τα φορτώνομαι…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Επαίτης η ζωή μου κι άδικος φρουρός της χαμένης πόρτας που για αιώνες όλοι<br />ψάχνουν σαν φως…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center"><i style="">«Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι να μην αγαπάει κανείς τον εαυτό του»</i><span style=""> </span><o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Αυτά κι άλλα πολλά έχω διαβάσει<br />καθώς το χέρι που τα ‘γραψε μου γδέρνει το πρόσωπο…<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Μια βροχή που δεν βρέχει με μαστιγώνει<br />κάθομαι εδώ,<br />εκεί που καθότανε…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Παρά τρίχα γλίτωσα απ’ τη γλώσσα της.<br />Κόντεψα να πιστέψω το σώμα της, αυτό που η ίδια έχει απαρνηθεί<br />Το ‘χει παρατήσει στης κουζίνας τα πλακάκια να σέρνεται στο κάθε πέρασμα της<br />σκούπας της λησμονιάς της…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center"><i style="">«Όχι»</i>, φώναξε μήπως και φτάσει η κραυγή της στα αυτιά της,<br /><i style="">«όχι, η τέχνη δεν μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο…»<o:p></o:p></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Πέταξε και χάθηκε,<br />σαν από την τριβή με τους αιώνες<br />γερασμένη η φωνή της…<br />Λες και φύλαγε μέσα της στα όσα χρόνια της ζωής<br />το μαρτύριο του κόσμου,<br />κάθε ξεχασμένο όνειρο…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Μίλησε για καθρέφτη,<br />αυτή η ίδια που βάφτισε νεκρό,<br />περασμένο<br />κάθε αντάμωμα με τα μάτια της…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Ε, ναι λοιπόν…<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Φωτογραφία δικιά μου,<br />με το πρόσωπο μου σαστισμένο από το φλας,<br />σαν αυτές που σε αποθανατίζουν χωρίς να το ξέρεις<br />κι ακόμη όμως,<br />σαν κι αυτές που μόνος σου τραβάς,<br />δίχως να βλέπεις αυτό που βλέπει η κάμερα.<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">…που τον εαυτό σου κλείνεις σε μια στιγμή με τυχαίες,<br />αδιάφορες για το εγώ σου,<br />συντεταγμένες…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Φωτογραφία λοιπόν τα ποιήματα σου,<br />η τέχνη σου,<br />ο λόγος σου, η ζωή σου…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Ότι κι αν έγραψες δικό μου γίνεται αν το θελήσω<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">…μπορώ να διαλέξω να το ζήσω ετούτη τη στιγμή…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">…μπορώ να διαλέξω να το ‘χω ζήσει ήδη, ακόμη και πριν από σένα…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">…μπορώ να διαλέξω να με βοηθήσει,<br />(όποια βοήθεια θέλω εγώ)<br />ακόμη κι αυτή που εσύ λατρεύεις δίχως ποτέ σου να την έχεις συναντήσει,<br />να την έχεις νιώσει…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Την λατρεύεις, την λιγουρεύεσαι<br />μα την πνίγεις με τα δικά σου χέρια…<br />πριν προλάβει καν να σου χαριστεί…<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center; font-family: arial;" align="center">Λαχταράς κι εσύ<br />όπως κι όλοι μας την αθανασία<br />μα είσαι δειλή.<br />Δεν σε δικάζω, άλλωστε πως θα μπορούσα καν να εμφανιστώ μπροστά σου,<br />θα έλιωνα από την θέρμη που αναδύεις…<br />Το παραδέχτηκες, το ξέρω.<br />Μέσα σε μια νύχτα μου χάρισες όσα εγώ παλεύω με τις λέξεις να χτίσω<br />να εννοήσω<br />αύριο μπορεί να σε ξεχάσω, είναι αλήθεια<br />άλλωστε η ποίηση είναι για να χάνεται<br />να πνίγεται στους ποταμούς της λήθης,<br />να χάνεται μέσα στο πλήθος της αφάνειας…<o:p></o:p></p><span style="font-family:arial;"> </span>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-13320660979881144642007-02-02T00:30:00.000+00:002007-02-02T00:33:40.211+00:00Άγιος ΦεβρουάριοςΜπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα 'χει χάσει... Καινούργιος μήνας, καινούργιες μέρες, καινούργια ρούχα... Αλλά ο μαλάκας ο ίδιος!<br />Περνούν οι μέρες χωρίς να μου δίνουν σημασία. Αν τις δείτε πουθενά πεστε τους πως τις ψάχνω για να δώσουν κάτι σημειώσεις.<br />Θα δούμε που θα μας βγάλει κι αυτός ο μήνας...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-63622491207553492312007-01-10T22:17:00.000+00:002007-01-10T22:18:52.840+00:00Μια ζώη μισοδότζι...<p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="font-family: Arial;">Χριστούγεννα, χαρά μεγάλη, σύναξις οικογενειακή, του θορύβου η μήτηρ εσύ Χριστέ οδηγέ! Θυσία στο βωμό σου αμνοερίφια και γουρούνια – όχι οι μπάτσοι, αυτοί δεν τρώγονται με τίποτα – τα άπιστα αυτά όντα της ωθούμενης από έμπνευσης δημιουργίας σου, της γης και της ζωής. Απορία: το σκέφτηκε καλά ο «Θεός» πριν πλάσει τη γη; Τρία τινά μπορεί να υφίστανται: α) σε μία κρίση απόλυτης βαρεμάρας (κι όταν λέω απόλυτης το εννοώ, έξω από χρόνο και αιτιατό) ο Θεός ξέρασε ότι εμείς βαφτίσαμε σύμπαν και ζωή. Σ’ αυτή την περίπτωση το νόημα με το οποίο φορτίζεται το «σύμπαν» και η «ζωή» είναι τα συναισθήματα απελπισίας και άγνοιας, υπό την επίρρεια των οποίων ο «Θεός» έπλασε εμάς, το «σύμπαν». Μην το πολυψάχνεις δικέ μου, δηλαδή! Πάμε στο 2<sup>ο</sup>, την αντίθεση (απόλυτη κι αυτή, σε Θεό αναφερόμαστε άλλωστε) του 1<sup>ου</sup>. β) Ο Θεός, το απόλυτο και άπειρο Όλο, έστω κι αν οι δύο έννοιες στη δική μας, φτιαχτή λογική, δεν μπορούν να συνυπάρξουν… Μια στιγμή να εξηγήσω, μην με πάρει ο κατήφορος… Λοιπόν, όπως το αντιλαμβάνομαι Εγώ (το Εγώ με κεφαλαίο όχι ως ένδειξη ανωτερότητας αλλά ως ένδειξη υποκειμενικής συνείδησης της Ύπαρξης), η έννοια του Απόλυτου προϋποθέτει την ύπαρξη λογικά κατασκευασμένων ορίων, ενδεικτικά σημεία περατότητας, τα οποία το Απόλυτο απλά καταλαμβάνει λόγω της ισχύος της δύναμης του. Το Απόλυτο έχει τη δυνατότητα να ορίσει τα νέα όρια, δεν μπορεί όμως να τα υπερβεί. Η όποια αντιληπτικότητα του βασίζεται στην υποκειμενική, στην παραδοχή του καθενός από μας δηλαδή, συνειδητοποίηση της δυνατότητας του να καθορίζει τα «ενδιάμεσα» σύνορα της ύπαρξης, τα όποια συναισθήματα δηλαδή πλην του τελικού. Ποιο είναι το τελικό; Το συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν «πεθαίνει», όταν είτε χάνεται είτε γίνεται μέρος του Όλου, στην συγκεκριμένη περίπτωση του Απόλυτου. Τα μπέρδεψα αλλά δεν πειράζει… Συνεχίζω τώρα που νιώθω ότι δύναμαι… Αλλάζουμε! Το Άπειρο είναι αυτό που κατέχει την δυνατότητα και άρα την ισχύ να κυριαρχεί όχι μόνο βασιζόμενο στην κατοχή εκ μέρους του μέσων παραγωγής (αχ ρε Μαρξ, άδικα βεβηλώνουν ότι μας δώρισες, άπειροι κι ανίκητοι οι ηλίθιοι, το ‘χες αντιληφθεί κι εσύ) ενδιάμεσων ορίων, σημείων-σταθμών επιβεβαίωσης της ύπαρξης, αλλά στην αποδοχή εκ μέρους μας μιας ισχύς που είναι μεν Απόλυτη (γιατί το άπειρο μπορεί εν τέλει να ταυτιστεί με το απόλυτο) αλλά ταυτόχρονα και πέρα από αυτή. Τι εννοώ; Αντιλαμβάνομαι την έννοια του Απείρου ως την παραδοχή της αδυναμίας από μέρους του ανθρώπου να «εξηγήσει», «ερμηνεύσει», «αποκωδικοποιήσει» τον κόσμο, αυτό που ο ίδιος ορίζει ως Ζωή. Νιώθω όμως ότι το παρατράβηξα… Πίσω αμέσως στο θέμα μας λοιπόν αόρατοι και ίσως ανύπαρκτοι αναγνώστες! Έλεγα για το β! την αντίθεση του α! β) η δημιουργία εκ μέρους του «Θεού» του κόσμου-σύμπαντος-ζωής-ύλης-συναισθήματος-πόνου-χαράς αποτελεί Τέλεια Πράξη, Απόλυτη και Άπειρη, επιφορτισμένη και καθοδηγούμενη με και από το «απόλυτο» και «άπειρο» νόημα… Δηλαδή, η συνειδητοποίηση της ύπαρξης επιβεβαιώνει και εγκαθιδρύει την απεραντοσύνη του όποιου Θεού. Δεκτόν κύριε δικαστά μου! Μα έλα πες μου εσύ τώρα, όχι ως κατηγορούμενος (προς Θεού!) αλλά ως ερμηνευτής και αγγελιοφόρος… Υπόδειξε μου την Απολυτότητα και την Απειρότητα στον χαμό ενός βρέφους από ασφυξία, στον ΘΘΘάνατο ενός παιδιού από σύγκρουση με διερχόμενο αυτοκίνητο καθώς κυνηγούσε να σώσει τη μπάλα του, μπάλα που στα μάτια του, στην συνείδηση του , κουβαλούσε και ενέπνεε την Απόλυτη Ευτυχία, το όνειρο που του χαρίσανε, όνειρο ενός ολόκληρου Χρόνου, σαν δώρο-δικαίωση της ύπαρξης του, δώρο Γενεθλίων… Μιλάω σε σένα Θεέ αν υπάρχεις κι αν ποτέ με ακούς! Το Απόλυτο της πράξης το αρνούμαι εύκολα! Η ακύρωση-κατάργηση της ζωής αυτού του παιδιού δεν εξηγείται απόλυτα, δεν φυλακίζεται σε όρια λογικής… Όμως ακόμη και απέναντι απ’ το Άπειρο φαντάζει ξένο, φτωχό, άδικο Θεέ! Δεν είναι ζήτημα λογικής! Αλλού είναι το θέμα… Ντρέπομαι για σένα Θεέ, δημιουργέ του β) κόσμου! Αν θες να μου ορίσεις τη ζωή ως δεσμά που καλούμαι να λύσω μην υποτιμάς το δεσμά του χρόνου, τα δικά σου δεσμά-παιδιά! Ο σαν καταραμένος άνθρωπος παλεύει χρόνια να νικήσει τα δεσμά που εσύ του φόρτωσες! Δεν μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι! Πάτησε στο φεγγάρι, πέταξε στα σύννεφα, κολύμπησε διασχίζοντας ωκεανούς, χαροπαλεύει καθημερινά σε απέραντα εργαστήρια με το χρόνο! Δεν μπορείς να το αγνοείς! Ο Θεός του β! μου, του έστω και ζαλισμένου από το αλκοόλ β! μου, μοιάζει φοβισμένος… Δεν σε αντιπαλεύουμε Θεέ Β! Να σε πλησιάσουμε θέλουμε… Να σε υμνήσουμε! Καταρρίπτοντας ενδιάμεσα όρια υμνούμε την παντοδυναμία σου, δεν απειλούμε την ύπαρξη σου… Εσύ ο ίδιος μας το όρισες! Αν είσαι Απόλυτος και Άπειρος, δεν υπάρχει λόγος αμφισβήτησης σου! Σε λατρεύουμε χαζούλη β) Θεέ… Να σου δώσω μια συμβουλή, εγώ ο ταπεινός και εν τέλει παντοτινός υπήκοος σου; Την όποια κατάργηση της Απολυτότητας σου να την βλέπεις σαν εξύμνηση της Απεραντοσύνης σου, όχι ως απειλή… Γι’ αυτό σου λέω. Αν είσαι ο Θεός β) δεν χρειάζεσαι την…;;;<o:p><br /></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="font-family: Arial;">Μισο-άσχετο, μισο-σχετικό… Ομιλώ για την έμφυτη επιθυμία του ανθρώπου για διαιώνιση. Είτε ως κατάστασης βιωμένης από τον ίδιο είτε ως κληρονομιά-διαθήκη-ευθύνη… Η διαιώνιση (ας μην είμαι ακραίος), η παρουσία και δράση στην μνήμη ενός Άλλου, μπορεί να εξασφαλισθεί (ως συνθήκη, συμβάν επιφορτισμένο με εκπέμπουσα ενέργεια,<span style=""> </span>που εναπόκειται στην αντίληψη του Άλλου) με δύο (κατά την ταπεινή και λογοδοτούσα στην δυϊκή ((υφιστάμενης διά της ακύρωσης)) τρόπους-δρώντα συμβάντα. Χρησιμοποιώ παράδειγμα (</span><span style="font-family: Arial;" lang="EN-US">case</span><span style="font-family: Arial;" lang="EN-US"> </span><span style="font-family: Arial;" lang="EN-US">study</span><span style="font-family: Arial;"> όπως λένε κι οι Εγγλέζοι, κι ας προσπαθούν να γενικοποιήσουν-απολυτοποιήσουν την υποκειμενική αλλά και τυχαία επιλογή τους). Το συναίσθημα της Ηδονής. Ένα από τα λίγα συναισθήματα που μπορεί να αντέξει-υπερνικήσει τις όποιες ασκήσεις-επιμετρήσεις της ισχύος του, μερικές φορές υπερβαίνοντας-αναιρώντας τα θεσμοθετημένα πλαίσια της (κατά τα άλλα παντοδύναμης) Λογικής. Λοιπόν… Έστω ότι πιστεύουμε στην αναγκαιότητα αλλά και υποχρέωση (αφού εμείς γευτήκαμε την ύπαρξη του) μετάδοσης, ενημέρωσης, ειδοποίησης αλλά και πρόκλησης της έναντι στους Άλλους. Διαφωνεί κανείς; Στο δωμάτιο είμαι μόνος μου, άρα όχι, άρα συνεχίζω… </span><span style="font-family: Wingdings;"><span style="">J</span></span><span style="font-family: Arial;"> διαολιά αλλά δεν πειράζει, μπορεί ο οποιοσδήποτε να μου υποδείξει το σφάλμα μου, ακόμη και γελοιοποιώντας με, με τα όποια σχόλια του… Γι’ αυτό λατρεύω το παρόν ίντερνετ, για την ελευθερία που άθελα του μας προσφέρει… Ωραία λοιπόν. Πως καταδεικνύουμε-μεταβιβάζουμε την θετικότητα που προκαλεί η -πάντα υποκειμενική, ποτέ δεν διεκδίκησα δυνατότητες απεραντοσύνης, το αφήνω στον Θεό αυτό- βίωση ενός συναισθήματος; Να πω; Θα πω! Άλλωστε μόνος μου γράφω, μόνος μου διαβάζω (ενίοτε)…</span><span style="font-family: Arial;" lang="EN-GB"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="font-family: Arial;">Καταγράφοντας και εν συνεχεία εκδίδοντας-μεταδίδοντας την χρονική περίοδο που εμείς (εγώ στην συγκεκριμένη περίπτωση) βιώνουμε το συγκεκριμένο συναίσθημα, στην περίπτωση μας την ηδονή. Μη βιαστείς άγνωστε αναγνώστη του υφυπουργείου Απόλυτης Επαναληπτικότητας να το ταυτίσεις με την πορνογραφία (έστω κι αν αυτό σε συμφέρει, ατιμούλη!).Η αναμετάδοση και ως συνέπεια σύγκρουση-επανερμήνευση της καθαυτής πράξης από τον όποιο Άλλο, από τη στιγμή που πρόκειται για δημιουργία δυνατότητας για το Άλλο μόνο να παρακολουθήσει αυτήν καθαυτήν την διαδικασία-κατάσταση βίωσης του όποιου συναισθήματος, δεν εμπεριέχει τυχόν παρερμηνείες (λήψη-πρόσληψη διαφορετικού συναισθήματος-νοήματος). Η όποια απόκλιση-διαφορά ως προς το προϊόν που θα παράξει η διαδικασία ενατένισης ενός συμβάντος υπόκειται πάντα στους περιορισμούς-οριοθετήσεις που θέτει το ίδιο το γεγονός που στεκόμαστε απέναντί του. Πρόκειται μόνο για σφάλμα-απόκλιση μεγέθους, όχι εννοιολογικής φόρτισης. Για να μην παρεξηγηθώ!!!<o:p><br /></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="font-family: Arial;">… Πάλι το ‘χασα… Τι κατάλαβα: η μοναδική συνθήκη που φαίνεται να απαιτείται ως αναγκαία στη διαδικασία της εκπομπής (με την έννοια της διαμόρφωσης και εν συνεχεία παράθεσης προς πρόσληψη) οποιουδήποτε ολοκληρωμένου δημιουργικού έργου, είναι η δυνατότητα επικέντρωσης του υποψήφιου δημιουργού εξ’ ολοκλήρου στην πράξη του.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-6908585820204793012007-01-05T15:48:00.000+00:002007-01-05T15:56:17.523+00:00Μερρι Κριστμας!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://bp2.blogger.com/_1ECNU09M4PM/RZ5zn6fHoAI/AAAAAAAAAAM/yhmCHBPbHEw/s1600-h/sp715_Christmas_in_Canada_1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://bp2.blogger.com/_1ECNU09M4PM/RZ5zn6fHoAI/AAAAAAAAAAM/yhmCHBPbHEw/s320/sp715_Christmas_in_Canada_1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5016574164489183234" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />...ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!<br /><br />...φύγαν τα Χριστούγεννα, πάει κι ο Σαντάμ...<br /><br />...πάει κι η Πρωτοχρονιά, μείναν τα κιλά...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-66316104211700623732006-12-27T06:30:00.000+00:002006-12-27T06:33:01.183+00:00Χριστουγενιάτικες μαυρίλες!<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Δεν έχω να πω τίποτα για τους μεγάλους αγώνες της ανθρωπότητας… Δεν συμμετείχα σε κανέναν από αυτούς… Δεν έχω να γράψω τίποτα για το μαρτύριο της πείνας… Πάντα εύρισκα κάτι να ικανοποιήσω το ένστικτο μου… Η έννοια της ελευθερίας μου ακούγεται άγνωστη αφού δεν αναιρεί κάτι το οποίο έχω ήδη βιώσει… Σκλάβος είναι μόνο αυτός που γνωρίζει τα δεσμά και τον δέσμιό του… Δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα μεγάλο, τίποτα που να πιστεύω ότι αφορά όλη την ανθρωπότητα… <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Μεγάλωσα σκυφτός, φοβισμένος απέναντι στον φόβο… Φοβόμουνα να μην φοβηθώ… Ώσπου ξέχασα το πρέπει να φοβάμαι… Τα ανέχτηκα όλα σαν υποχρέωση, σαν κάτι που έπρεπε να γίνει… Ένιωθα τον πόνο αλλά δεν αντιδρούσα γιατί πίστευα ότι από τη στιγμή που δεν τον φοβόμουν, δεν μπορούσε να μου προκαλέσει κακό… Σκορπούσα τα χρόνια δυστυχισμένος γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να ορίσω τη δυστυχία σαν κάτι που πρέπει να φοβάμαι και να παλεύω να την αποτρέψω… <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Έννοιες ηλίθιες, αποκρουστικές, άχρηστες… Περιδιαβαίνεις στη ζωή γεννώντας φαντάσματα… Ακόμη και για την τελική αναίρεση δεν είσαι ποτέ σίγουρος… Ο θάνατος αναιρεί τη ζωή; Κι αν την αναιρεί πως δικαιώνεσαι για τις επιλογές σου; Κι αν δεν την αναιρεί πως μετράς τη ζωή; Φαύλος κύκλος… Ίσως να φταίω εγώ που το πολυψάχνω, δεν λέω, ίσως… Μπορώ όμως να το σταματήσω, να γίνω κάτι άλλο, κάτι καινούργιο; Κι αν τα καταφέρω δεν θα είναι σαν να βαφτίζω την ως τώρα μου ζωή σαν αυταπάτη; Φαύλος κύκλος σου λέω… Εν τω μεταξύ… Γιατί εμένα ο κύκλος μου φαίνεται σαν τεχνητό κατασκεύασμα και όχι σαν προϊόν παρακολούθησης του σύμπαντος; Ξέρει κανείς ένα τέλειο κύκλο; Κι αν η φύση δεν μας το χαρίζει ως γεγονός, γιατί κάποιοι το βαφτίσανε τέλειο; Η αιώνια επανάληψη ισούται με την αιώνια ευτυχία; Υπάρχει η έννοια της επανάληψης στον κύκλο από τη στιγμή που το μόνο σημείο αναφοράς του δεν εμπεριέχεται στην διαδικασία διεκπεραίωσής του; Σας καταλαβαίνω αόρατοι αναγνώστες… «Τι έχει πάθει αυτός;», θα αναρωτιέστε… Όμως αυτά είναι που με βασανίζουν, που μου κλέβουν τη ζωή… Ζω σαν ένα σημείο που αντιφάσκει αιώνια, αφού δεν μπορεί να αποφασίσει από ποιο άλλο σημείο θα οριστεί… Αυτό που έλεγα για τον κύκλο… Το μόνο σημείο που δεν ορίζεται σε σχέση με κάποιο άλλο που έχει βιώσει ως πορεία είναι το κέντρο του κύκλου, το κέντρο του σύμπαντος, γνωστού και αγνώστου… Ε λοιπόν! Αυτό δεν είμαι! Κάποιος να βοηθήσει;<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Συνεχίζω μετά από παύση… Πίσω στα ίδια, στα σκοτεινά δωμάτια της αμφισβήτησης μου, στις απέραντες ερήμους του αγνώστου… Έτσι που με βλέπω σκέφτομαι πως μπορεί και να μην πεθάνω ποτέ… Όχι ως επιβράβευση, αλλά ως τιμωρία για ηλιθιότητα μου… Τέλοσπάντων… Αυτά σκέφτομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ… Ας μην μιλήσω για τον ύπνο… Άλλο κι αυτό… Η απόδειξη της ανυπαρξίας μας… Τι μας φόρτωσες ρε δημιουργέ; Πολλά δεν είναι για κάποιον αρχάριο; Μόνος μου μιλάω… Εδώ βάλθηκα να τον καταρρίψω και στο τέλος του ζητώ τα ρέστα… Λες να ‘μια τρελός; Κι αυτό όμως δεν φανερώνει τίποτα… Ορίζουμε εμείς τρελούς και σωστούς, τους χωρίζουμε… Αν όμως αυτός ο Θεός υπάρχει, ποια είναι η γνώμη του, ποια η ετυμηγορία του; Άλλο κι αυτό πάλι… Γι’ αυτό σας λέω, άβυσσος το είμαι… <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Νιώθω σαν να ζω σε ένα κόσμο ατελή, γεμάτο αμφιβολίες, όχι μόνο για μένα ως ενατένιση και κατανόηση αλλά και ως συνειδητότητας… Λες και ο Θεός αμφιβάλλει γι’ αυτό που έπλασε… Πιστεύω σε κάποιο θεό-δημιουργό! Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να είμαστε απλά συνέπεια μιας τυχαιότητας… Η ζωή δεν μπορεί να είναι κακόγουστο αστείο, ασήμαντο φορτίο… Ακόμη κι έτσι αν το δεις πρέπει να χτίσεις κάτι άλλο, το τυχαίο που σε έπλασε, που να μπορεί να σε ενατενίσει, έστω μόνο για να γελάσει μαζί σου… Έστω και αν θεωρήσουμε το Είναι μας ως συνέπεια πράξης απελπισίας που ποτέ δεν βιώσεις, η ύπαρξη ζωής συντρίβει το όποιο θεώρημα μας… Να εξηγήσω; Αν στ’ αλήθεια πιστεύω ότι το Τίποτα, η απόλυτη ακύρωση και απόλυτη αδράνεια είναι μια πραγματική πιθανότητα, τότε επικυρώνω και αποδεικνύω την τελική και αδιαφιλονίκητη ανωτερότητα και επικράτηση της… Αν πιστεύω ότι ο αιώνιος ύπνος είναι εφικτός, ακόμη και τα όνειρά μου είναι τουλάχιστον γελοία… Για να μην αναφέρω το άχρηστα… Αυτό που θέλω να πω (νομίζω, γιατί η αλκοόλη είναι αντιληπτή και συν-εταίρα), είναι ότι η ύπαρξη της όποιας ζωής δεν μπορεί να συνυπάρχει με την ιδέα του Τίποτα (δεν βάζω επίθετα όπως απόλυτο και αιώνια γιατί τα επίθετα χρειάζονται απόδειξη, ενέργεια που μπορεί να υφίσταται μόνο στη ζωή)… <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="">Που με φέρνει αυτό; Στο ότι δύναται να υπάρχουν δύο Τίποτα μα μόνο μια Ζωή… Ένα τίποτα που καταργεί την όποια πιθανότητα ύπαρξης ζωής, όχι ως αδύναμης-ηττημένης απέναντι του αλλά ως μη πιθανότητα, Α-Δύνατο… Δύναμαι: μπορώ να ενεργήσω… Το ότι μπορώ όμως δεν εγγυάται την πράξη μου… Δηλαδή: η έννοια δύναμαι εμπεριέχει από μόνη της και την τυχόν αποτυχία μου… Α-Δύνατο: καταργεί την έννοια του δύναμαι… Καταργεί τη λογική, την επιλογή, την συνέπεια, την πράξη… <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><span style=""></span>Το δεύτερο Τίποτα, έστω και παρερμηνευμένο, ψευδές εν δυνάμει… Τίποτα ως Αδύνατο… Αδύνατο και Α-Δύνατο… Απλές εικαστικές μορφοποιήσεις, προσπάθειες απεικόνισης του ίδιου νοήματος, ηχητικά συμπίπτουν φανερώνοντας την ατέλεια των αισθήσεως, εικαστικά ξεχνιούνται εξαιτίας της παρερμηνείας… Ύπουλες αισθήσεις… Δεν μπορώ παρά μόνο να θαυμάσω την επιδεξιότητά σας! Λοιπόν… Αδύνατο και Α-Δύνατο… Παύση… Αδυνατώ να συνεχίσω… Ή Α-Δυνατώ… Όπως το πάρει κανείς, ακόμη κι εγώ… Εγγυούμαι όμως συναπάντημα… Ξεφεύγω από το Α-Δύνατο, γι’ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία! Ξέρω όμως να αυτό-καταργούμαι και με άλλους τρόπους… Παντού υπάρχει ήττα, αυτό το δέχομαι… Ποια η γνώμη σας για τις ατέλειες της όποιας δημιουργίας; Τι πιστεύω εγώ; Το έχω ξαναπεί και ευτυχώς (για μένα) το πιστεύω ακόμα… Συγκέντρωση κα αφοσίωση αδέλφια μου… Μόνο αυτό! Εστίαση των όποιων ενεργειών μας σ’ αυτό που δύναται να καταστεί αποτέλεσμα και φορέας των συνεπειών των πράξεών μας… Φάρος ας γίνουν οι αγκαλιές μας! Φως που χαρίζεται στη θάλασσα, έστω και αν σε ορισμένες στιγμές νομίζει πως χάνεται άδικα, πως ξοδεύεται αναίτια…. Αν κατάφερνα ποτέ μου να νιώσω Φάρος πιστεύω πως θα κατανοούσα πως μεταβάλλεται και μεταλλάσσεται η όποια συναίσθηση, ακόμη κι η όποια συνέπεια στην οποία υπόκειμαι καθημερινά, συνεχώς, ως επί το πλείστον… Πως υπερνικάται το κάθε συναίσθημα αβεβαιότητας και αποτυχίας θετικά φορτισμένης αξιολόγησης σε σχέση με τις όποιες δυνατές διαστάσεις απέναντι από μόνο και μόνο την ενατένιση ενός «πλοίου» που σώζεται από τους υφάλους λόγω της δικιάς μου λάμψης, έγνοιας… Πως η παροχή μιας δυνατότητας στο Άλλο, μιας ενέργειας ενίσχυσης<span style=""> </span>του όποιου Άλλου για διατήρηση και συνέχιση της Ζωής – ακόμη κι αυτής που εσφαλμένα ορίζεται από την αναίρεση της – αποτελεί πράξη-ενέργεια Νίκης (είτε μέσω υπέρβασης και κυριαρχίας, είτε μέσω εξουδετέρωσης) έναντι στων δικών σου, κατά τα άλλα απόλυτα και άπειρα ορισμένων, Τίποτα… <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p></o:p>Πάλι μπερδεύτηκα μάταια και αχρείαστα… Προσπαθώ να εξηγήσω αυτό το οποίο καταρρίπτει την έννοια της λογικής… Προσπαθώ να ορίσω λογικά την ανικανότητα, την Α-Δυναμία της λογικής… Τουλάχιστον χαζό, κωμικό… Θα προσπαθήσω όμως να το πράξω… Λοιπόν: η Ζωή καταργεί τόσο το Αδύνατο όσο και το Α-Δύνατο… Η Ζωή αφοπλίζει τη Λογική… Άρα, Λογικά, πρέπει να την επαναπροσδιορίσουμε… <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=""><o:p>:) :) :) </o:p></span></p><span style=""><o:p></o:p></span><span style="">Φαύλος κύκλος σας λέω, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό… Κάποια βοήθεια από το κοινό;;; Σας παρακαλώ… Δεν ψάχνω για συμμάχους… Ισχυρότερους ψάχνω, να σκλαβωθώ σ’ αυτούς, να ηττηθώ… Να ορίσω πάλι απ’ την αρχή τις αλυσίδες μου… Νέος, ετών 28 (περίπου), προτίθεται να γίνει σκλάβος της όποιας, αδιαμφισβήτητης, Απολυτότητας και συνάμα Απειρότητας… Σκλάβος του Παντοδύναμου και συνάμα Αγνώστου στρατηλάτη… Του διάδοχου του Ομήρου, του Περικλή, του Μέγα Αλέξανδρου, του Μαρξ, του Λένιν, του Χίτλερ, του Κάστρο, του Γκεβάρα… <span style=""> </span><o:p></o:p></span>Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-63391817524242653212006-12-21T03:51:00.000+00:002006-12-21T04:30:13.987+00:00Πες μου γιατρέ...Πες μου κάτι εσύ γιατρέ, ζητώ χωρίς ενδοιασμούς την βοήθειά σου...<br /><br />Είναι εγωιστική αναζήτηση της αιωνιότητας όταν λαχταράς και είσαι πρόθυμος να παλέψεις για μια πιο όμορφη ανατολή που εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω να δω;<br /><br />Είναι εγωιστικό και αναζήτηση της αιωνιότητας να παραιτείσαι από τη ζωή σου, να επιλέγεις ακόμη και τον τερματισμό και την ακύρωση σου, ως αντίτιμο μιας ελπίδας που θα γευτείς μόνο για μια στιγμή, ελπίδας ότι με την τελευταία σου πράξη μπορεί να χαρίσεις σε κάποιον, ακόμη και άγνωστο, μια στιγμή χαράς που εσύ ποτέ δεν έζησες;<br /><br />Είναι εγωιστικό, αποτρόπαιο, συναίσθημα αυτό της απόλυτης άφεσης, όχι όμως εξάρτησης γιατί όταν αφήνεσαι δίνεις τα πινέλα που ζωγραφίζουν τη ζωή σου στον έρωτα του άλλου, γίνεσαι απόλυτο και μοναδικό έργο του και όχι απλά ένα χρώμα του σαν τα βιβλία που δίνουν στα παιδιά για να γεμίσουν απλά τα κενά με "χρώμα", στερώντας τους την δυνατότητα της ολόδικης τους δημιουργίας;<br /><br />Είναι εγωιστικό να λαχταρώ να χαρίσω μια ευτυχία, όταν αφού επιλέξω το Είμαι αποφασίσω να σκορπίσω αλόγιστα γύρω μου καθιστώντας με Ήμουν; Ομορφιά να πηγάζει το Όχι μου σαν δήλωση αιώνια...<br /><br />Με μπερδέψατε γιατρέ... Χάθηκα στις σκοτεινές σπηλιές της ευθύνης... Δύναμη ισχυρή, ποτέ δεν το αρνήθηκα... Ποιος ευθύνεται όμως για τη χαρά που γεννιέται στην ανάμνηση; Δεν είναι άδικο να την φορτώσουμε σε κάποιον που πλέον δεν θα μπορεί να την αναλάβει; Γι' αυτό σου λέω γιατρέ... Τι διλήμματα και χαραγμένες πορείες... Ο χρόνος; Ο χρόνος που όλα τ' αρνιέται ποιανού το μέρος παίρνει;<br /><br />Στέρεψε κι η ώρα μας, ακόμη κι αυτός ο χρόνος που δήθεν εμείς καθορίσαμε, σου λέει κάτι αυτό; Ίσως να ΄μαι τρελλός, δεν ξέρω... Πολλές φορές ούτε νοιάζομαι να μάθω αν θες να είμαι ειλικρινής... Λίγα πράγματα κατάλαβα περπατώντας μονάχος σε αυτή τη ζωή... Τίποτα δεν ορίζω γιατρέ μου, τίποτα... Το κατάλαβα, σας λέω αλήθεια! Το άλλο; Να σας πω...<br /><br />Αφού τίποτα δεν ορίζω, τίποτα δεν με ορίζει... Αυτό δεν κατάλαβα...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-45353739882748590202006-12-21T02:11:00.000+00:002006-12-25T03:12:42.675+00:00Μισό τίποταΠόσες ακόμη πελώριες νύχτες; Πόσες ώρες ακόμη θα περάσουν σαν χαρταετοί από μπροστά μου κι εγώ θα κοιτάζω μόνο το σπάγγο που τις κρατάει; Περιτριγύρισα κι απόψε για άλλη μια φορά την Πόλη μου ψάχνοντας για σημάδια... Ψάχνοντας για σκιές που θα παλέψουν με τη δική μου... Ψάχνοντας για ένα σκοτάδι που θα με κυκλώσει και θα με στραγγαλίσει, εξοντώνοντας όμως πρώτα την δικιά μου αιώνια νύχτα... Θέλω ένα σκοτάδι γενικό, ένα φεγγάρι που να το κοιτάζω με άλλους πολλούς κι ας είναι η κοινή μας αλυσίδα, ας είναι τα δεσμά που μοιράζομαι... Όταν τσακίζεσαι από δεσμά το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι αν τα μοιράζεσαι με κάποιον... Πόνος, λύπη, κλάμα... Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, όλα μου φαίνονται δύσκολα τον τελευταίο καιρό. Ας μου απαντήσει κάποιος Ειλικρινά, όχι σαν ευχή ούτε σαν παρηγοριά! Από καρδιάς, σαν να 'ναι ο πρώτος ήχος που γεννά το στόμα ενός βρέφους, η πρώτη αντίδραση στον θόρυβο που ακούει! Ναι, έτσι πιστεύω κι ας κάνω λάθος... Ο κάθε ήχος στα αυτιά ενός μωρού, μιας καινούργιας ζωής που ανέτειλε, είναι θόρυβος, είναι ανησυχία... Ο άνθρωπος όταν δεν έχει ακόμη αντιληφθεί και αποδεχτεί τους κώδικες επικοινωνίας το κάθετι φαντάζει στα αυτιά του σαν απειλή. Μιλάμε γιατί μας αναγκάζουν να μιλάμε και είναι καιρός να πάψουμε να το θεωρούμε προτέρημα ανωτερώτητας! Η φύση μας το διδάσκει καθημερινά: η επικοινωνία δεν χρειάζεται υλικούς φραγμούς και συλλογικές συμβάσεις! Αν αυτό ίσχυε τότε ό "άνθρωπος", αυτός που κοιτάζει ψηλά θα ήταν το μοναδικό ζωντανό κινούμενο ον σ' αυτόν τον αδικημένο πλανήτη που βάναυσα ονομάσαμε Γη, ύλη αιώνια καταδικασμένη... Άνθρωπος είπαμε! Αυτός που κοιτάζει ψηλά, στο άλλο που θέλει να φτάσει... Και κοιτάζωντας ψηλά βλέπει πουλιά, βλέπει δέντρα πελώρια που χαϊδεύουν τα σύννεφα, βλέπει γη, βουνά να πλησιάζουν τον ήλιο και να γλεντούν μαζί του... Κι όμως τα αγνοεί τυφλωμένος από τον εγωισμό του... Αυτά λέει, κι ας είναι ψηλότερα, ας είναι πιο κοντά στο Εκεί που θέλει να φτάσει, δεν κοιτάζουν ψηλά, δεν θρώσκουν προς τα άνω... Κι ας μην έχει περπατήσει ποτέ στις κορφές των βουνών που των αγκαλιάζουν... Κι ας μην έχει ποτέ καταφέρει να πετάξει, να πλησιάσει στον Ήλιο... Και σαν μωρός χαίρεται και περηφανεύεται γιατί έχει καταφέρει να φτιάξει αεροπλάνα, κομμάτια ύλης ή γης όπως τα ονομάζει, που πετούν πάνω από τα σύννεφα... Και νιώθει περήφανος γι' αυτό ο κακόμοιρος, ο δυστυχής... Ξέρεις πόση ύλη, πόση γη περιπλανιέται ελέυθερη στο Σύμπαν, στην κοινωνία του Απόλυτου Όλου ταξιδεύει αιώνια, αναφέρομαι σε σένα δύστυχε θνητέ που από την δειλία σου και τον εγωισμό σου έφτασες να ορίζεις αιώνιο και άπειρο ότι σε ξεπερνάει, πέρα από την κάθε σου πράξη; Τι έχεις να πεις για τους πλανήτες που έχουν γεννηθεί και ζουν πολύ πριν κάνεις εσύ, ο Υπέρτατος Κριτής (τρομάρα σου!), την εμφάνισή σου; Όλα άχρηστα, ανούσια; Μόνο για να σε περιμένουν; Όλο το σύμπαν δηλαδή περίμενε εσένα; Εμένα μου ακούγεται τουλάχιστον αστείο... Με ρωτάς γιατί; Γιατί πιστεύω στην ύπαρξη του Τυχαίου, του μη προγραμματισμένου... Γιατί αν δεν πιστέψω σ' αυτό πάει να πει πως ότι νιώθω, ότι με γδέρνει, ότι μου χαρίζει το φως δεν είναι δικό μου, ποτέ δεν μοίρασα πόνο σφάλλωντας, ποτέ δεν κέρδισα ευτυχία πολεμώντας... Αρνούμαι να αποδεχτώ, κι αν κάνω λάθος δεν με νοιάζει, πως το κάθε μου χάδι στο πρόσωπο μιας γυναίκας που ερωτεύομαι, που βαφτίζω θεό μου και αφήνομαι σ' αυτόν απαρνιώντας την κάθε λογική, είναι κενό, άδειο και άσχετο, από κάθε νόημα, δράση που ενώ υφίστασαι τις συνέπειες της δεν θα καθορίσει ποτέ το αποτέλεσμα (την εκπέμπουσα ενέργεια δηλαδή) της βιωμένης ύπαρξής σου... Αυτό είναι που μου κατασπαράζει τη σάρκα και την σκέψη καθημερινά! Έσπρωξα τον εαυτό μου, το Είμαι, μπροστά από ένα δίλημμα που δεν βγάζει νικητή... Κι ενώ συνειδητοποιώ ότι στην πραγματικότητα αυτό το δίλημμα δεν υπάρχει, αφού πρώτος εξυμνώ το Τυχαίο ωσαν αυτό που ποτέ δεν ορίζεις, κατρακυλώ και πέφτω συνεχώς στην παγίδα που εγώ ο ίδιος έστησα... Μόλις τώρα όμως ένιωσα κάτι που μοιάζει σαν να μου εξηγεί το γιατί... Και το νιώθω ακόμη πιο επώδυνο, ακόμη πιο κωμικό... Νιώθω ότι υπάρχει ένα συναίσθημα που μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως του θεσμικού πλαισίου, κι ίσως να 'ναι αυτό που με τυρρανά... Να προσπαθήσω να εξηγήσω, όσο μπορώ γιατί είναι κι οι ώρες δύσκολες... Λοιπόν, το Υπέρτατο δίλημμα τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνεται η ποταπή αφεντιά μου... 1η επιλογή-παραδοχή: δέχεσαι ως (μπλα) ουσία (δεν την ονομάζω ύλη) του κόσμου του οποίου αντιλαμβάνεσαι (είτε ως άισθηση είτε ως νοητική ύπαρξη) την...<br /><br />Ζητώ συγνώμη. Χάθηκα πάλι στην πορεία και όλα μένουν και πάλι μισά... Δυο μέρες μετά δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη από αυτά που έγραφα... Αν έχει όρεξη κάποιος άλλος ας προσπαθήσει και ας με χαστουκίσει να ξυπνήσω...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-18252865234593491022006-12-09T01:09:00.000+00:002006-12-09T03:33:48.888+00:00Εμπρός!Ομογάλακτοι και ομοαίματοι αδελφοί ας υψώσουμε όλοι μαζι τα φλάμπουρα της περιφροσύνης απέναντι σε ότι διαφορετικό, ότι αλλότριο ζουζουνίσει ενοχλητικά πάνω από τα κεφάλια και τα κεφάλαια της αναισθησίας μας... Είθε καμία αλογόμυγα να μην ξυπνήσει την πεσμένη σε λήθαργο συνείδηση μας και ουδεμία ταραχή να μην αποζητήσει την προσοχή μας... Ας βυθιστούμε όλοι μαζί ακόμη πιο βαθιά στον ύπνο του σταρχιδισμού μας και ας ονειρευτούμε συλλογικά για ένα κόσμο όμορφο και αγαπημένο, σε όλα τα μήκη και πλάτη του, από τη Μακαρίου μέχρι τον παραλιακό... Ας ενώσουμε τα χέρια και ας βροντοφωνάξουμε ένα ηρωικό non pasaran σε όλους αυτούς τους ασυνείδητους που μιάζουν την αρχέγονη και ιερή φυλή μας βουτώντας κομματάκια ψωμί στον τραχανά... Ας υψωθούμε λίγο ψηλότερα, μεριμνόντας πάντοτε και για την ανύψωση του συνάνθρωπού μας, ανεβαίνοντας όχι μόνο στα τραπέζια του νυχτερινού ινστιτούτου αγωγής της ψυχής που έπειτα από θεόσταλτη εντολή επιλέξαμε, αλλά και στο μπαρ και στα ζινίσια των συν-Αποστόλων μας... Και η εξύψωση μας αυτή να είναι στέρεη και ανεπηρέαστη από τις όποιες εξουσιαστικές ολισθήσεις που σαν το ηδονικό τραγούδι των γοργόνων έμελλε να εμφανιστούν στο δρόμο μας... Κι ας το γνωρίζουμε όλοι, συντρόφοι και συνταξιδιώτες ότι ο δρόμος που αιώνιο χρέος μας προστάζει να βαδίσουμε θα είναι δύσκολος και η λιγοψυχία θα εμφανίζεται συνεχώς σαν συντόμι που ύπουλα θα μας παροτρύνει να πάρουμε... Μα εσάς αδέλφια που κουβαλάτε στους ώμους σας την υπερηφάνια και ομορφιά των μελλοντικών γενεών, δεν σας φοβάμαι... Καμιά απομίμηση της Louis Vuitton δεν θα σας δελεάσει και κανένα φτηνό πουκάμισο απο τα Zara δεν θα αντικαταστήσει ποτέ στη ψυχή σας το ιερό βάρος που κουβαλάει μαζί του ένα t-shirt του Lacoste, την ένδοξη απεικόνιση του Αϊ Γιώργη να σκοτώνει το κροκοδειλάκι, ζώο των απίστων που δεν συναντάς ούτε στην Αγκαλιά της Φύσης, τον Ακάμα, ούτε και στον Ωκεανό της Γαλήνης, την Αλυκή της Λάρνακας... Μα ποτέ μην ξεχνιέστε συμπολεμιστές! Χρέος μας παντοτινό είναι η ανύψωση του συνανθρώπου μας, ακόμα κι αυτού που οι διαβολόσταλτες αμφιβολίες του για την Υπέρτατη Αλήθεια, τον οδηγούν στο να μην λατρεύει την Θεία Βίσση αλλά, με το είναι του κυριευμένο από τον Διάβολο, να ολισθαίνει στην αμαρτία εκτίθωντας τον εαυτό σε δαιμονισμένες ιαχές αοιδών και αηδών όπως ο ΛεΠα ή ο Μαζωνάκης (τα παλιά του κυρίως)... Γι' αυτό σας λέω αγωνιστές του Φωτός! Τείνατε χείραν βοηθείας εις την τρεκλίζουσα φιλινάδα σας ίνα να την ανυψώσετε και ταύτην (ακόμη κι αν προχθές μάθατε ότι το περασμένο καλοκαίρι στον Πρωταρά σκυλο...γαύγιζε με τον δικό σας) εις την ανώτερη διάσταση του μπαρ και καθοδηγείστε το βλέμμα της (όπως ο καλοκάγαθος ποιμένας το ποίμνιο του) ούτως ώστε να δει την Μαρία την ξιππασμένη που τον Στρόβολο, που ενώ το παίζει "εγώ είμαι τζιαι καμιά άλλη" και χορεύει στο κέντρο της πίστας σαν περιστρεφόμενος δερβίσης, φορεί φτηνοφόρεμα που το Mango και μάλιστα περσινό!<br /> Αγαπητοί εν αμπαλατοσύνη και ξιπασμό αδελφοί... Ο δρόμος που διαλέξαμε είναι μακρύς και κακοτράχαλος... Το γνωρίζαμε προτού κάνουμε τις επιλογές μας και αγοράσουμε το πρώτο μας τζην των 560 pounds (από το Λονδίνο με τότε ισχύουσα ισοτιμία 1CyP=0.96GBP)... Άλλωστε αυτό είναι και το bottom-line (ατς!) της Πίστης μας... Η ελευθερία που μετουσιώνεται ως δυνατότητα να κάνεις την ματσαράγκα σου, ακόμη κι αν το κατανοείς ότι φέρεσαι σαν μαλακισμένο, συνοδευόμενη από την τυφλή πίστη-ελπίδα ότι στο μέλλον θα μπορέσεις είτε να αναιρέσεις την πράξη σου (ζητώντας και λαμβάνοντας συγχώρεση), είτε να ελαφρύνεις την συνείδησή σου προβάλλοντας την ηλιθιότητα σου ως καλά-και-τι-έγινε-έτσι-είναι-η-ζωή-σήμερα πράξη...<br /> Ξεχάστηκα πάλι ο κολασμένος... Επιστρέφω! Κηρύξτε το Λόγο του Δεν-Βαριέσαι-Αδελφέ! Ανεβείτε ένα-ένα τα σκαλιά της Υπέρτατης Αναισθησίας και κατευθυνθείτε προς την κορυφή του Μεγάλου Βουνού, εκεί που βασιλεύει η Αιώνια Απραξία... Τσακίστε τις φωνές των ασεβών που επιθυμούν να ορίζουν οι ίδιοι τις Αξίες πάνω στις οποίες θα χτίζουν τη ζωή τους και όχι η Θεία Κρίση της Ιδιωτικής Ραδιοτηλεόρασης (αγία Τατιάνα μου μεγάλη η χάρη σου!)... Υμνείστε με υπερηφάνια την μεγαλόχαρη Αποβλάκωση και ποτέ μην ολισθήσετε στο βούρκο της δήθεν παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στους μη Εκλεκτούς... Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι ο Παράδεισος χωράει μόνο αυτούς από τα Πάνθεα, την Εκάλη και τους Καλόγηρους... Τι γυρεύει ένας Τραχωνίτης στον Παράδεισο, εδώ στο Sesto δεν τον αφήνουν να μπει, πως θα μπει στον Παράδεισο;;; Και προς θεού (Armani, Gucci και Channel, ώ εσύ ή Αγία Τριας!) μη νομίσετε πως αυτό είναι ρατσισμός! Εγώ, εσείς, όλοι εμείς οι Εκλεκτοί δεχόμαστε και αγαπάμε το κάθετι διαφορετικό, το Άλλο, προσφέροντας του απλόχερα την Ανοχή και την Λύπησή μας... Και κάτι τελευταίο... Συνεχίστε να κρατάτε κλειστά τα μάτια να μην δείτε ποτέ παιδιά να πεθαίνουν πριν καν γεννηθούν... Θεία Δίκη είναι. Εσείς δεν ξέρετε, Αυτός ξέρει... Εσείς συνεχίστε απρόσκοπτα την παροχή όπλων στους Αγωνιστές της Δικαιοσύνης που σφάζουν δίκαια, δίχως ηλικιακές ή άλλες διακρίσεις, τους αντιφρονούντες και άπιστους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης... Φρουρούν όλους έμας, μήπως μας εμποδίσει κανείς να χαρίσουμε απλόχερα την απέραντη αγάπη μας...<br /><br />Καλά χριστούγεννα και ζωή σε λόγου μας...Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-27350005.post-83833856353461146372006-11-16T01:14:00.000+00:002006-11-16T01:18:05.980+00:00λογικές σκέψεις...εξέλιξη σημαίνει εξάπλωση...<br />σημαίνει αύξηση των πιθανών ερεθισμάτων...<br />η διαδικασία της εξέλιξης βασίζεται πάνω στην επίλυση προβλημάτων...<br />η λύση ενός προβλήματος αποδεικνύει ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να αποφευχθεί...<br />άρα, όσο πιο πολλές λύσεις βρίσκουμε, τόσο πιο πολλά προβλήματα έχουμε δημιουργήσει πριν...<br />που είναι το θετικό της εξέλιξης;Floydianhttp://www.blogger.com/profile/06258386284417810779noreply@blogger.com0