Μια ζώη μισοδότζι...
Χριστούγεννα, χαρά μεγάλη, σύναξις οικογενειακή, του θορύβου η μήτηρ εσύ Χριστέ οδηγέ! Θυσία στο βωμό σου αμνοερίφια και γουρούνια – όχι οι μπάτσοι, αυτοί δεν τρώγονται με τίποτα – τα άπιστα αυτά όντα της ωθούμενης από έμπνευσης δημιουργίας σου, της γης και της ζωής. Απορία: το σκέφτηκε καλά ο «Θεός» πριν πλάσει τη γη; Τρία τινά μπορεί να υφίστανται: α) σε μία κρίση απόλυτης βαρεμάρας (κι όταν λέω απόλυτης το εννοώ, έξω από χρόνο και αιτιατό) ο Θεός ξέρασε ότι εμείς βαφτίσαμε σύμπαν και ζωή. Σ’ αυτή την περίπτωση το νόημα με το οποίο φορτίζεται το «σύμπαν» και η «ζωή» είναι τα συναισθήματα απελπισίας και άγνοιας, υπό την επίρρεια των οποίων ο «Θεός» έπλασε εμάς, το «σύμπαν». Μην το πολυψάχνεις δικέ μου, δηλαδή! Πάμε στο 2ο, την αντίθεση (απόλυτη κι αυτή, σε Θεό αναφερόμαστε άλλωστε) του 1ου. β) Ο Θεός, το απόλυτο και άπειρο Όλο, έστω κι αν οι δύο έννοιες στη δική μας, φτιαχτή λογική, δεν μπορούν να συνυπάρξουν… Μια στιγμή να εξηγήσω, μην με πάρει ο κατήφορος… Λοιπόν, όπως το αντιλαμβάνομαι Εγώ (το Εγώ με κεφαλαίο όχι ως ένδειξη ανωτερότητας αλλά ως ένδειξη υποκειμενικής συνείδησης της Ύπαρξης), η έννοια του Απόλυτου προϋποθέτει την ύπαρξη λογικά κατασκευασμένων ορίων, ενδεικτικά σημεία περατότητας, τα οποία το Απόλυτο απλά καταλαμβάνει λόγω της ισχύος της δύναμης του. Το Απόλυτο έχει τη δυνατότητα να ορίσει τα νέα όρια, δεν μπορεί όμως να τα υπερβεί. Η όποια αντιληπτικότητα του βασίζεται στην υποκειμενική, στην παραδοχή του καθενός από μας δηλαδή, συνειδητοποίηση της δυνατότητας του να καθορίζει τα «ενδιάμεσα» σύνορα της ύπαρξης, τα όποια συναισθήματα δηλαδή πλην του τελικού. Ποιο είναι το τελικό; Το συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν «πεθαίνει», όταν είτε χάνεται είτε γίνεται μέρος του Όλου, στην συγκεκριμένη περίπτωση του Απόλυτου. Τα μπέρδεψα αλλά δεν πειράζει… Συνεχίζω τώρα που νιώθω ότι δύναμαι… Αλλάζουμε! Το Άπειρο είναι αυτό που κατέχει την δυνατότητα και άρα την ισχύ να κυριαρχεί όχι μόνο βασιζόμενο στην κατοχή εκ μέρους του μέσων παραγωγής (αχ ρε Μαρξ, άδικα βεβηλώνουν ότι μας δώρισες, άπειροι κι ανίκητοι οι ηλίθιοι, το ‘χες αντιληφθεί κι εσύ) ενδιάμεσων ορίων, σημείων-σταθμών επιβεβαίωσης της ύπαρξης, αλλά στην αποδοχή εκ μέρους μας μιας ισχύς που είναι μεν Απόλυτη (γιατί το άπειρο μπορεί εν τέλει να ταυτιστεί με το απόλυτο) αλλά ταυτόχρονα και πέρα από αυτή. Τι εννοώ; Αντιλαμβάνομαι την έννοια του Απείρου ως την παραδοχή της αδυναμίας από μέρους του ανθρώπου να «εξηγήσει», «ερμηνεύσει», «αποκωδικοποιήσει» τον κόσμο, αυτό που ο ίδιος ορίζει ως Ζωή. Νιώθω όμως ότι το παρατράβηξα… Πίσω αμέσως στο θέμα μας λοιπόν αόρατοι και ίσως ανύπαρκτοι αναγνώστες! Έλεγα για το β! την αντίθεση του α! β) η δημιουργία εκ μέρους του «Θεού» του κόσμου-σύμπαντος-ζωής-ύλης-συναισθήματος-πόνου-χαράς αποτελεί Τέλεια Πράξη, Απόλυτη και Άπειρη, επιφορτισμένη και καθοδηγούμενη με και από το «απόλυτο» και «άπειρο» νόημα… Δηλαδή, η συνειδητοποίηση της ύπαρξης επιβεβαιώνει και εγκαθιδρύει την απεραντοσύνη του όποιου Θεού. Δεκτόν κύριε δικαστά μου! Μα έλα πες μου εσύ τώρα, όχι ως κατηγορούμενος (προς Θεού!) αλλά ως ερμηνευτής και αγγελιοφόρος… Υπόδειξε μου την Απολυτότητα και την Απειρότητα στον χαμό ενός βρέφους από ασφυξία, στον ΘΘΘάνατο ενός παιδιού από σύγκρουση με διερχόμενο αυτοκίνητο καθώς κυνηγούσε να σώσει τη μπάλα του, μπάλα που στα μάτια του, στην συνείδηση του , κουβαλούσε και ενέπνεε την Απόλυτη Ευτυχία, το όνειρο που του χαρίσανε, όνειρο ενός ολόκληρου Χρόνου, σαν δώρο-δικαίωση της ύπαρξης του, δώρο Γενεθλίων… Μιλάω σε σένα Θεέ αν υπάρχεις κι αν ποτέ με ακούς! Το Απόλυτο της πράξης το αρνούμαι εύκολα! Η ακύρωση-κατάργηση της ζωής αυτού του παιδιού δεν εξηγείται απόλυτα, δεν φυλακίζεται σε όρια λογικής… Όμως ακόμη και απέναντι απ’ το Άπειρο φαντάζει ξένο, φτωχό, άδικο Θεέ! Δεν είναι ζήτημα λογικής! Αλλού είναι το θέμα… Ντρέπομαι για σένα Θεέ, δημιουργέ του β) κόσμου! Αν θες να μου ορίσεις τη ζωή ως δεσμά που καλούμαι να λύσω μην υποτιμάς το δεσμά του χρόνου, τα δικά σου δεσμά-παιδιά! Ο σαν καταραμένος άνθρωπος παλεύει χρόνια να νικήσει τα δεσμά που εσύ του φόρτωσες! Δεν μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι! Πάτησε στο φεγγάρι, πέταξε στα σύννεφα, κολύμπησε διασχίζοντας ωκεανούς, χαροπαλεύει καθημερινά σε απέραντα εργαστήρια με το χρόνο! Δεν μπορείς να το αγνοείς! Ο Θεός του β! μου, του έστω και ζαλισμένου από το αλκοόλ β! μου, μοιάζει φοβισμένος… Δεν σε αντιπαλεύουμε Θεέ Β! Να σε πλησιάσουμε θέλουμε… Να σε υμνήσουμε! Καταρρίπτοντας ενδιάμεσα όρια υμνούμε την παντοδυναμία σου, δεν απειλούμε την ύπαρξη σου… Εσύ ο ίδιος μας το όρισες! Αν είσαι Απόλυτος και Άπειρος, δεν υπάρχει λόγος αμφισβήτησης σου! Σε λατρεύουμε χαζούλη β) Θεέ… Να σου δώσω μια συμβουλή, εγώ ο ταπεινός και εν τέλει παντοτινός υπήκοος σου; Την όποια κατάργηση της Απολυτότητας σου να την βλέπεις σαν εξύμνηση της Απεραντοσύνης σου, όχι ως απειλή… Γι’ αυτό σου λέω. Αν είσαι ο Θεός β) δεν χρειάζεσαι την…;;;
Μισο-άσχετο, μισο-σχετικό… Ομιλώ για την έμφυτη επιθυμία του ανθρώπου για διαιώνιση. Είτε ως κατάστασης βιωμένης από τον ίδιο είτε ως κληρονομιά-διαθήκη-ευθύνη… Η διαιώνιση (ας μην είμαι ακραίος), η παρουσία και δράση στην μνήμη ενός Άλλου, μπορεί να εξασφαλισθεί (ως συνθήκη, συμβάν επιφορτισμένο με εκπέμπουσα ενέργεια, που εναπόκειται στην αντίληψη του Άλλου) με δύο (κατά την ταπεινή και λογοδοτούσα στην δυϊκή ((υφιστάμενης διά της ακύρωσης)) τρόπους-δρώντα συμβάντα. Χρησιμοποιώ παράδειγμα (case study όπως λένε κι οι Εγγλέζοι, κι ας προσπαθούν να γενικοποιήσουν-απολυτοποιήσουν την υποκειμενική αλλά και τυχαία επιλογή τους). Το συναίσθημα της Ηδονής. Ένα από τα λίγα συναισθήματα που μπορεί να αντέξει-υπερνικήσει τις όποιες ασκήσεις-επιμετρήσεις της ισχύος του, μερικές φορές υπερβαίνοντας-αναιρώντας τα θεσμοθετημένα πλαίσια της (κατά τα άλλα παντοδύναμης) Λογικής. Λοιπόν… Έστω ότι πιστεύουμε στην αναγκαιότητα αλλά και υποχρέωση (αφού εμείς γευτήκαμε την ύπαρξη του) μετάδοσης, ενημέρωσης, ειδοποίησης αλλά και πρόκλησης της έναντι στους Άλλους. Διαφωνεί κανείς; Στο δωμάτιο είμαι μόνος μου, άρα όχι, άρα συνεχίζω… J διαολιά αλλά δεν πειράζει, μπορεί ο οποιοσδήποτε να μου υποδείξει το σφάλμα μου, ακόμη και γελοιοποιώντας με, με τα όποια σχόλια του… Γι’ αυτό λατρεύω το παρόν ίντερνετ, για την ελευθερία που άθελα του μας προσφέρει… Ωραία λοιπόν. Πως καταδεικνύουμε-μεταβιβάζουμε την θετικότητα που προκαλεί η -πάντα υποκειμενική, ποτέ δεν διεκδίκησα δυνατότητες απεραντοσύνης, το αφήνω στον Θεό αυτό- βίωση ενός συναισθήματος; Να πω; Θα πω! Άλλωστε μόνος μου γράφω, μόνος μου διαβάζω (ενίοτε)…
Καταγράφοντας και εν συνεχεία εκδίδοντας-μεταδίδοντας την χρονική περίοδο που εμείς (εγώ στην συγκεκριμένη περίπτωση) βιώνουμε το συγκεκριμένο συναίσθημα, στην περίπτωση μας την ηδονή. Μη βιαστείς άγνωστε αναγνώστη του υφυπουργείου Απόλυτης Επαναληπτικότητας να το ταυτίσεις με την πορνογραφία (έστω κι αν αυτό σε συμφέρει, ατιμούλη!).Η αναμετάδοση και ως συνέπεια σύγκρουση-επανερμήνευση της καθαυτής πράξης από τον όποιο Άλλο, από τη στιγμή που πρόκειται για δημιουργία δυνατότητας για το Άλλο μόνο να παρακολουθήσει αυτήν καθαυτήν την διαδικασία-κατάσταση βίωσης του όποιου συναισθήματος, δεν εμπεριέχει τυχόν παρερμηνείες (λήψη-πρόσληψη διαφορετικού συναισθήματος-νοήματος). Η όποια απόκλιση-διαφορά ως προς το προϊόν που θα παράξει η διαδικασία ενατένισης ενός συμβάντος υπόκειται πάντα στους περιορισμούς-οριοθετήσεις που θέτει το ίδιο το γεγονός που στεκόμαστε απέναντί του. Πρόκειται μόνο για σφάλμα-απόκλιση μεγέθους, όχι εννοιολογικής φόρτισης. Για να μην παρεξηγηθώ!!!
… Πάλι το ‘χασα… Τι κατάλαβα: η μοναδική συνθήκη που φαίνεται να απαιτείται ως αναγκαία στη διαδικασία της εκπομπής (με την έννοια της διαμόρφωσης και εν συνεχεία παράθεσης προς πρόσληψη) οποιουδήποτε ολοκληρωμένου δημιουργικού έργου, είναι η δυνατότητα επικέντρωσης του υποψήφιου δημιουργού εξ’ ολοκλήρου στην πράξη του.
