Κυριακή, Απριλίου 18, 2010

Ο βιασμός του παραλόγου

Πολλοί πιστεύουν ότι ζούμε σε μια εποχή που βασιλεύει το Παράλογο. Δεν μπορούν να κατανοήσουμε το γεγονός ότι ενώ η φυσική εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι τόσο ραγδαία και ανατρεπτική στις περισσότερες πτυχές της ζωής μας, εξακολουθούν να υπάρχουν πτυχές της ύπαρξης μας που μόνο δυστυχία απορρέουν.

Πολλές γλώσσες σήμερα έχουν κατασκευάσει καινούργιες λέξεις για το παράλογο όχι ως συνώνυμες για να περιγράψουν νεώτερες μορφές εμφάνισης του παραλόγου στον κόσμο μας, παρά περισσότερο ως λέξεις απολογητικές προς αυτό... Λέξεις και έννοιες που δηλώνουν (με κόκκινα μάγουλα απ' τη ντροπή και τις τύψεις) ότι το παράλογο θα συγκρουστεί και πιθανόν να αφανίσει τον κόσμο αν ουδέποτε πραγματικά μετοικήσει στον κόσμο αυτό...

Η έννοια του παραλόγου στην Αρχαία Ελλάδα σήμαινε το στοιχείο εκείνο που αντιτίθεται σε ΚΑΘΕ λογική. Ακόμα και σ'αανθρώπινη υτού που το πράττει. Αυτό όμως αυτομάτως καθίστατε αδύνατον να Υπάρξει είτε ΕΩΣ πράξη είτε ως συνέπεια αυτής, εφόσον ο άνθρωπος δεν δεν δύναται να πράξει ποτέ:

- ΑΝΑΙΤΙΑ, χωρίς δηλαδή είτε ερέθισμα που προκαλέι αντίΔΡΑΣΗ, είτε τελικότητα ή/και σκόπό που προσμετράνε μόνο την επίΔΡΑΣΗ,

- ΤΥΧΑΙΑ (όπως π.χ. ένα σι-ντι-πλέυερ που του λέμε, βασικά, να ανακατώνει τα "χαρτιά", εξαρτημένο πάντα φυσικά από την "λογική" ή έστω τις "πιθανότητες" των μαθηματικών). Ακόμη και αν δεχθούμε το πιθανόν να το κάνει, δυστυχώς ο κόσμος των μαθηματικών μας υπενθυμίζει ότι μαθηματικά εκτός του ανθρώπινου νου δεν υπάρχουν,

-

Η έννοια του παραλόγου λοιπόν, κατα τη γνώμη μου καταδεικνύει τηις ελλείψεις ή και εν τέλει αδυναμίες του ανθρώπινου μυαλού. Καταδεικνύει την παραδοχή του ανθρώπου ότι ΠΙΘΑΝΟΝ κάτω από ορισμένες συνθήκες να ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ. Να αφανιστεί ως μέρος αυτού του σύμπαντος, να εξοντωθεί και σε κάποιο χρονικό σημείο να είναι ως να μην υπήρξε ποτέ.

Αυτό στην αρχαιότητα... Σε μια εποχή που ειλικρινά πίστευαν ότι "Εν αρχή ήν ο Λόγος". Ακόμη και σ'αυτή... Σε εποχές που πίστευαν ότι δημιουργία αυτού το κόσμου ήταν αποτελέσμα είτε μιας ΛΟΓΙΚΗΣ απόφασης είτε μιας ΛΟΓΙΚΗΣ ακολουθίας... Ή μήπως μας φώναζαν μπας και ακούσουμε ότι ο ΔΙΚΟΣ μας κόσμος είναι συνέπεια του Λόγου;

Φτάνει όμως για την "αρχαία" καταβολή μας και το "Παραλογό"... Ξεκίνησα να λέω πριν ότι αρκετές γλώσσες δημιουργούν καινούργιες λέξεις και έννοιες σχετικά με την πραγματική ή μη ύπαρξη του "Παραλόγου" στην (ή στις) κοινωνία/ες μας. Κάποιες από αυτές προσπαθούν να καταδείξουν τον μακροχρόνιο βιασμό και εκμετάλλευση του "Παραλόγου" από τις καθεστύκιες "τάξεις" ως εργαλείο χαλιναγώγησης των μαζών. Η λέξη "παράλογο" εμφανίζεται πολύ συχνά σε κριτικές και αντιπαραθέσεις, εκστομιζόμενη (πάντα εσφαλμένα) ως επίπληξη (π.χ. μην παραλογίζεσαι) ή και ως σαφέστατη απόρριψη ή κατηγορία (είσαι παράλογος ή αυτά που λες είναι παράλογα).

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα... Η άποψη μου είναι ότι η χρησιμοποίηση της έννοιας του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ως χαρακτηρισμό ή και γνώρισμα ανθρώπινων πράξεων, ιδεών, απόψεων κτλ. έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της παρούσας κοινωνικής διάρθρωσης και κατάστασης, νοουμένου ότι:

- Όχι μόνο ταυτίζεται η λογική (Λόγος) με τις σύγχρονες τις κοινωνικές συμβάσεις και κατασκευές (είτε λέγεται κράτος, νόμος, ηθική ή ακόμα και "θεός"), αλλά επιπλέον,

- Υπονοεί ότι Λόγος και το Παράλογο κρίνονται και καθορίζονται από την εκάστοτε κραταιά τάξη (είτε πολιτικοί, είτε δασκάλοι κτλ)


Πίσω λοιπόν στις καινούργιες λέξεις, που απολογούνται στο "Παράλογο"...

- - - - - - - - - - - - - - - -

Όλα αυτά ξεκίνησαν διαβάζοντας για την έννοια "Theatre of the Absurd", "Θέατρο του Παραλόγου". Ένα κίνημα που διαπρέπει ακόμη και σήμερα , έχοντας επηρεάσει σαφέστατα και άλλες μορφές τέχνης και ανθρώπινης δημιουργίας. Μια εξέλιξη που προσωπικά βρίσκω και αφελής αλλά και επικίνδυνη.

Επικίνδυνη όμως, πολύ περισσότερο... Επικίνδυνη γιατί ενώ τα έργα, οι δημιουργίες και η ζωή που μας άφησαν σαν ιστορία ολόκληρη η ανθρωπότητα, αντί να εξυμνούντε για την αντίδραση και αντίσταση τους στις κοινωνικές μορφές που η κατάντια μας μας έφερε να ζούμε σήμερα, παρουσιάζεται ως μια Άλογη και Παράλογη πράξη. Τυλίγεται με τον χιτώνα μιας καταδικασμένης σε αποτυχία Δράσης... πνίγεται στο βούρκο της εφήμερης και Τελικά άσκοπης (ή ακόμα και άχρηστης) σπατάλης ενέργειας και Είναι.

Καταδικάζοντας την ανθρώπινη ύπαρξη ως "παράλογη" μοιραία οδηγούμαστε στην αυτοδιάλυση, την αυτοεξόντωση. Εάν υποστηρίξουμε ότι η παρουσία της ανθρωπότητας στο σύμπαν είναι "ανούσια" και "άσκοπη" με βάση το (άστοχο) επιχείρημα ότι το σύμπαν λειτουργεί παράλογα, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να βρεθούμε ξανά σε αδιέξοδο.

Πρώτο διότι, εάν δώσουμε στο Παράλογο το περιεχόμενο που του αποδίδεται σήμερα, αυτόματα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι, εφ' όσον η έννοια του "Παραλόγου" είναι κατασκευασμένη από τον άνθρωπο έχοντας ως μορφή έκφρασης τις συνθήκες που αντιτίθενται στην ανθρώπινη επιβίωση (και άρα έννοια επίκτητη στον άνθρωπο), πρέπει επομένως να αποδεχτούμε ότι οι οικογενειακές, φυλετικές και κοινωνικές παραμέτροι επηρεάζουν την αντίληψη του καθενός μας για το τι εστί "Παράλογο". Άλλωστε, το σύμπαν ποτέ δεν διεκδίκησε τον χαρακτηρισμό του "Εν-Λόγου", του λογικού. "Αδιάφορο" μάλλον είναι καλύτερη σαν ερμηνεία και χαρακτηρισμός του.

Τώρα, εάν πάλι χαρακτηρίσουμε το σύμπαν ως "Παράλογο" γιατί δρα αυθαίρετα και ως εκ τούτου άδικα προς την ανθρωπότητα, πάλι οδηγούμαστε σε σφάλμα διότι το σύμπαν κατα βάση είναι Ουδέτερο. Οι πράξεις του δεν είναι τυρρανικές. Επομένως να χαρακτηρίζουμε το σύμπαν εχθρικό και παράλογο και να διαμαρτυρόμαστε γι' αυτό, αυτομάτως αναιρείται το επιχείρημα μας γιατί συγχέουμε τον ανθρώπινο νόμο με τον φυσικό. Έτσι το πρόβλημα το έχει ο άνθρωπος και όχι το σύμπαν.

- - - - - - - - - - -

Και κάτι σαν επίλογος.

Το "Θέατρο του Παραλόγου", όπως αποκαλείται, σαφέστατα και έφερε καινοτομίες και καινούργια πνοή στην τέχνη. Η πλήρης απεμπόληση της μορφής για χάριν της ανάγκης κατάδειξης της σπουδαιότητας (ή ανικανότητας) του Λόγου, γέννησε νέες μορφές θεατρικής έκφρασης. Το γεγονός ότι άνθισε κατά και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, εποχή που η αβεβαιότητα για το μέλλον της ανθρωπότητας ήταν κυρίαρχη, καταδεικνύει εμφανέστατα τους κοινωνικούς δεσμούς της τέχνης...Το "Παράλογο" πρέπει να αναζητηθεί αλλού και όχι στην ύπαρξη του ανθρώπου...

Δευτέρα, Απριλίου 05, 2010

έλα ξανά

Εκεί που λούζονται οι ψυχές πριν να χαθούν στο σύμπαν βρέθηκα περαστικός και πάλι. Αιώνες μετανάστευσης σε δανεικές αγκαλιές... Όπου πατρίδα βάλτε τη λέξη νηνεμία. Το απέραντο του πελάγου χωρίς τα ανεμοδέρματα των ενοχών και της αμφιβολίας. Δυο χρόνια μετά προσπαθώ να αναστήσω το ξεχασμένο μου όραμα.

Γιατί γράφει ο άνθρωπος; Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο στιγμιαίος παραλογισμός της σκέψης μπορεί να έχει κάποια χρηστική αξία στο μέλλον?

Γιατί μου φαίνεται ότι οι πραγματικές προσωπικές ερωτήσεις είναι τελικές εκφράσεις, δεν χωρούν απάντηση?

Δευτέρα, Απριλίου 21, 2008

Παγκύπρια Πρωτοβουλία για τον Πολιτισμό

Δημόσιος διάλογος σχετικά με το θέμα της ανέγερσης του Μεγάρου Πολιτισμού στην Κύπρο. Οι απόψεις όλων είναι ευπρόσδεκτες.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 13, 2007

Ζω και ξεχνώ...

Ζω και ξεχνώ
Σαν καλημέρα μυθική ανακυκλώνω
Θύτες, φιλιά και μια στρωμένη αγκαλιά
Ξαναζυμώνω
Και χαίρομαι, και βρίζομαι
Και κάνω τη ζωή μου ένα δάκρυ
Εφτά ουρανούς και δώδεκα βουνά
Μαραίνω και στερνίζομαι ένα τάσι
Του φεγγαριού μου τις πνοές
Δεν κύλησα στου λάγνους την πορεία
Κι ότι ποτέ φαντάστηκα
σαν άρρωστου διαβάτη κωμωδία
έλα άμα θες
σκίσε και κλώτσησε το χάρτη
πηγή σε βάφτισα μα ξέχασα του ύψους σου τα κάλλη
δεν έχω νου
δεν είμαι ανθός
μήτε κατέχω την ουσία
παιδί που χάθηκε, δειλό
σκυλί που τρέμει στη γωνία
μα αν κάποτε σου ορκιστούν
πως λύσανε τα παλαβά της τόσης μου μανίας
γύρνα την πλάτη κι άρχισε να τρέχεις με μανία
μωρός γεννήθηκα και χώμα αυτά που γράφω
πάντοτε γι’ ένα πρόσεχα
το μόνο εμπόδιο που νοώ
της λογικής ο βράχος…

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007

Πάει καιρός

Τα καλοκαίρια μου βαρέθηκαν τον ήλιο. Ξυπνάς πρωί, γυρνάς παντού, γελάς με όλα και σέρνεσαι πίσω στο σπίτι. Οι μέρες μου είναι σαν λαχταριστές σοκολάτες με φουντούκι που μένουν στο ράφι του περιπτέρου γιατί έχουν άθλιο περιτύλιγμα... Ζω και ξοδεύω τις μέρες μου σπάζοντας το κεφάλι μου τάχα μου αναζητώντας και μελετώντας στοχαστικά για να ΜΑΘΩ και να ΓΝΩΡΊΣΩ τον Άριστο και Βέλτιστο τρόπο να τη ζήσω. Δεν καταδικάζω απαξιωτικά τη ζήση μου και το εις το παρόν Είναι μου. Δεν μου αξίζει αυτό... Όχι καθοδηγούμενος από συναισθήμτα λύπησης και ευγενές οίκτου, κάθε άλλο... Δεν το πράττω, γιατί κατανοώ ότι μια τέτοια πράξη (ή μη πράξη) Απόλυτης και Τελείας άρνησης και αφορισμού, αντίθετα από ότι θα αποσκοπούσε και θα επιδίωκε, θα επιβράυευε και θα ενίσχυε την εσφαλμένη αυτή πλεύση, αντί να την αφοπλίσει και να την εξουδετερώσει. Διότι η όποια πράξη (ή μη πράξη) ή/και συναισθηματική φόρτιση και εκτόνωση που πηγάζει από Έννοια ή/και Συναίσθηση, συνυφασμένη με την εσώτερη αντίληψη μας περί της Απολυτότητας, καταργεί τον ίδιο της τον εαυτό, από τη εκείνη ακριβώς τη στιγμή της γένεσης της.

Λοιπόν, τι έλεγα;;; Ότι ξοδεύομαι στα παζάρια του χρόνου αναζητώντας την μέθη του Αόριστου. Ότι αποζητώ να αφορίσω και να αφανίσω τα δεσμά των διαστάσεων, τους τυρράνους αυτούς, γνήσια τέκνα της διπρόσωπης, άλλοτε αγγελικής μα κατά φύσιν πάντα κυρίαρχης Όρασης. Και πως προσπαθώ να το επιτύχω;;; Με το να την κλείσω τάχα μου σε κελί, σε φυλακή, να την δεσμώσω... Ανόητε... Να την σταματήσω τάχα μου Περιορίζοντας την... Δίχως να καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να την νικήσω στο δικό της γήπεδο. Δεν υπάρχει Περιορισμός για εκείνον που διαφεντεύει τα Όρια...

Απογοήτευση... Μπα! Για λίγες και μόνο στιγμές... Κάτι καινούργιο θα σκαρφιστώ. Μέχρι τότε... Να 'μαστε καλά να τα λέμε... Την όραση μας και την αφή μας (Ναι! Αυτές που αφορίζω, αστείο δεν είναι;) να έχουμε για να διαλαλούμε στον κυβερνο(μη)χώρο αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε...

Τυφλή ζωή... Ζωή τυφλού... Πως να ορίζεται άραγε...

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Ένα παιδί, μα τι παιδί!

Τελικά αυτό το σι-ντι όσο περισσότερο το ακούω τόσο πιο ωραίο γίνεται... Για σου ρε Μάρθα με τα ωραία σου! Κατα τα άλλα ο αγώνας συνεχίζεται προς απογοήτευση των κακών γλωσσών...

Αποφάσισε κι ο ήλιος να περάσει από το Λονδίνο. Κάποιος πρέπει να του 'βαλε χέρι γιατί δεν εξηγείται αλλιώς. Εγώ πάντως αν ήμουν ο ήλιος και είχα το δικαίωμα της αυτόβουλης παρουσίας μου δεν θα πάταγα το πόδι μου σ' αυτή τη γκρίζα πόλη και να παν να κουρεύοντε όλοι τους! Τέσπα...

Σάββατο, Μαΐου 19, 2007

9 to 5, or my story of life...

9 to 5, 9 to 5…

Wake up!
Rise and shine!
Wake up!
The world calls for your life …

We've turned your life in the car you drive.
Shiny, wrapped with glossy lies.
The stage is set; it’s time for you to shine!
Calm down… you won’t forget your lines…
The act is your own life!

9 to 5, 9 to 5…

Come on!
Our time is tight
Come on!
Remember, we are always right!

What’d you say?
You hear a voice in your head but the sound is so proud?
Refuses to be confined in words?
She only veils you in memories from a past of you, you no more can recall?
You’re lost???

9 to 5, 9 to 5…
Pray to 9 to 5...
Two numbers that could save your life…


Relax!
Don’t try to run, don’t waste your cries.
Relax!
Just let yourself in our arms.
Repent and let our mercy light to flash you blind…

You know… you’ll always have to face our love!
It’s something you did not decide…
It was no choice you were left to make,
for things to keep or for wealth to save...
Your past had to be dumped behind.

Your lust for more was sign you sent.
Your passion gave the final call…
The dark clouds were gathered just for you, to save you from confuse.
Across this road we set for you,
you'll face no guilt
your steady steps, to fall that lead, to threat…
Your future pain we've pacified!
No wrong and right, no black and white
is there for you to feel and on to decide...
We've taken care of you...

9 to 5, 9 to 5…

Shut up!
And look me in the eyes!
Shut up!
No words have ever brighten the sky!

Your happiness is there for you, some stranger set it up, and filled with truths.
You only need to stretch your hand and heart,
to reach and fly in your lie-sky...
The joys we all seek are firm and tight,
there’s nothing blurred or loose to tie...
They're not affected by our trivial plights.
To get to sense them,
you must appoint them
as vanguard and commanders for your life…

Euphoria knows no right or wrong.
Her powers were founded long ago.
Before you even thought of being born...
She choose delight to bear and cast,
so to Be and live a life she was denied!
And as you now confront with her,
she punctures your life,
seizing her priceless moment in time...

And while she knows that she exists only in stolen moments,
she lay down herself for your eyes to see
her truly love and faith in life…
The same love who sentenced her to be
together infinite and non-est...
Because she chose the good to follow,
evermore to believe in and thorough…
Her penance is to exist in only
the Other’s time and life. And holy
the feelings she gives rise to be
when only you who feels them
fear for them intentions the inner…

So!
Stand up!
Make your choice
Stand up!
It’s life you prefer or joy?

It will be always there for you.
You’ll always have the right,
to change your mind and void your time…
And don’t forget, you only bleed and suffer
from your own mind and hands’ the strikes!

9 to 5, 9 to 5…

Break! Come on!
Your day is done.
Come on!
Your haze calls you on!

9 to 5 let’s see your score.
9 to 5 there’s your results:


You’ve done your work with great success.
You gave us no surprises!
You spared your time to joy and pride,
spend merry moments that our clocks divide.
The time has come now for you to rest…
Your night cloud awaits you…
You’ll go to sleep and dream again,
that there’s a voice that lives and breathes
inside your head…