Χριστουγενιάτικες μαυρίλες!
Δεν έχω να πω τίποτα για τους μεγάλους αγώνες της ανθρωπότητας… Δεν συμμετείχα σε κανέναν από αυτούς… Δεν έχω να γράψω τίποτα για το μαρτύριο της πείνας… Πάντα εύρισκα κάτι να ικανοποιήσω το ένστικτο μου… Η έννοια της ελευθερίας μου ακούγεται άγνωστη αφού δεν αναιρεί κάτι το οποίο έχω ήδη βιώσει… Σκλάβος είναι μόνο αυτός που γνωρίζει τα δεσμά και τον δέσμιό του… Δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα μεγάλο, τίποτα που να πιστεύω ότι αφορά όλη την ανθρωπότητα…
Μεγάλωσα σκυφτός, φοβισμένος απέναντι στον φόβο… Φοβόμουνα να μην φοβηθώ… Ώσπου ξέχασα το πρέπει να φοβάμαι… Τα ανέχτηκα όλα σαν υποχρέωση, σαν κάτι που έπρεπε να γίνει… Ένιωθα τον πόνο αλλά δεν αντιδρούσα γιατί πίστευα ότι από τη στιγμή που δεν τον φοβόμουν, δεν μπορούσε να μου προκαλέσει κακό… Σκορπούσα τα χρόνια δυστυχισμένος γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να ορίσω τη δυστυχία σαν κάτι που πρέπει να φοβάμαι και να παλεύω να την αποτρέψω…
Έννοιες ηλίθιες, αποκρουστικές, άχρηστες… Περιδιαβαίνεις στη ζωή γεννώντας φαντάσματα… Ακόμη και για την τελική αναίρεση δεν είσαι ποτέ σίγουρος… Ο θάνατος αναιρεί τη ζωή; Κι αν την αναιρεί πως δικαιώνεσαι για τις επιλογές σου; Κι αν δεν την αναιρεί πως μετράς τη ζωή; Φαύλος κύκλος… Ίσως να φταίω εγώ που το πολυψάχνω, δεν λέω, ίσως… Μπορώ όμως να το σταματήσω, να γίνω κάτι άλλο, κάτι καινούργιο; Κι αν τα καταφέρω δεν θα είναι σαν να βαφτίζω την ως τώρα μου ζωή σαν αυταπάτη; Φαύλος κύκλος σου λέω… Εν τω μεταξύ… Γιατί εμένα ο κύκλος μου φαίνεται σαν τεχνητό κατασκεύασμα και όχι σαν προϊόν παρακολούθησης του σύμπαντος; Ξέρει κανείς ένα τέλειο κύκλο; Κι αν η φύση δεν μας το χαρίζει ως γεγονός, γιατί κάποιοι το βαφτίσανε τέλειο; Η αιώνια επανάληψη ισούται με την αιώνια ευτυχία; Υπάρχει η έννοια της επανάληψης στον κύκλο από τη στιγμή που το μόνο σημείο αναφοράς του δεν εμπεριέχεται στην διαδικασία διεκπεραίωσής του; Σας καταλαβαίνω αόρατοι αναγνώστες… «Τι έχει πάθει αυτός;», θα αναρωτιέστε… Όμως αυτά είναι που με βασανίζουν, που μου κλέβουν τη ζωή… Ζω σαν ένα σημείο που αντιφάσκει αιώνια, αφού δεν μπορεί να αποφασίσει από ποιο άλλο σημείο θα οριστεί… Αυτό που έλεγα για τον κύκλο… Το μόνο σημείο που δεν ορίζεται σε σχέση με κάποιο άλλο που έχει βιώσει ως πορεία είναι το κέντρο του κύκλου, το κέντρο του σύμπαντος, γνωστού και αγνώστου… Ε λοιπόν! Αυτό δεν είμαι! Κάποιος να βοηθήσει;
Συνεχίζω μετά από παύση… Πίσω στα ίδια, στα σκοτεινά δωμάτια της αμφισβήτησης μου, στις απέραντες ερήμους του αγνώστου… Έτσι που με βλέπω σκέφτομαι πως μπορεί και να μην πεθάνω ποτέ… Όχι ως επιβράβευση, αλλά ως τιμωρία για ηλιθιότητα μου… Τέλοσπάντων… Αυτά σκέφτομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ… Ας μην μιλήσω για τον ύπνο… Άλλο κι αυτό… Η απόδειξη της ανυπαρξίας μας… Τι μας φόρτωσες ρε δημιουργέ; Πολλά δεν είναι για κάποιον αρχάριο; Μόνος μου μιλάω… Εδώ βάλθηκα να τον καταρρίψω και στο τέλος του ζητώ τα ρέστα… Λες να ‘μια τρελός; Κι αυτό όμως δεν φανερώνει τίποτα… Ορίζουμε εμείς τρελούς και σωστούς, τους χωρίζουμε… Αν όμως αυτός ο Θεός υπάρχει, ποια είναι η γνώμη του, ποια η ετυμηγορία του; Άλλο κι αυτό πάλι… Γι’ αυτό σας λέω, άβυσσος το είμαι…
Νιώθω σαν να ζω σε ένα κόσμο ατελή, γεμάτο αμφιβολίες, όχι μόνο για μένα ως ενατένιση και κατανόηση αλλά και ως συνειδητότητας… Λες και ο Θεός αμφιβάλλει γι’ αυτό που έπλασε… Πιστεύω σε κάποιο θεό-δημιουργό! Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να είμαστε απλά συνέπεια μιας τυχαιότητας… Η ζωή δεν μπορεί να είναι κακόγουστο αστείο, ασήμαντο φορτίο… Ακόμη κι έτσι αν το δεις πρέπει να χτίσεις κάτι άλλο, το τυχαίο που σε έπλασε, που να μπορεί να σε ενατενίσει, έστω μόνο για να γελάσει μαζί σου… Έστω και αν θεωρήσουμε το Είναι μας ως συνέπεια πράξης απελπισίας που ποτέ δεν βιώσεις, η ύπαρξη ζωής συντρίβει το όποιο θεώρημα μας… Να εξηγήσω; Αν στ’ αλήθεια πιστεύω ότι το Τίποτα, η απόλυτη ακύρωση και απόλυτη αδράνεια είναι μια πραγματική πιθανότητα, τότε επικυρώνω και αποδεικνύω την τελική και αδιαφιλονίκητη ανωτερότητα και επικράτηση της… Αν πιστεύω ότι ο αιώνιος ύπνος είναι εφικτός, ακόμη και τα όνειρά μου είναι τουλάχιστον γελοία… Για να μην αναφέρω το άχρηστα… Αυτό που θέλω να πω (νομίζω, γιατί η αλκοόλη είναι αντιληπτή και συν-εταίρα), είναι ότι η ύπαρξη της όποιας ζωής δεν μπορεί να συνυπάρχει με την ιδέα του Τίποτα (δεν βάζω επίθετα όπως απόλυτο και αιώνια γιατί τα επίθετα χρειάζονται απόδειξη, ενέργεια που μπορεί να υφίσταται μόνο στη ζωή)…
Που με φέρνει αυτό; Στο ότι δύναται να υπάρχουν δύο Τίποτα μα μόνο μια Ζωή… Ένα τίποτα που καταργεί την όποια πιθανότητα ύπαρξης ζωής, όχι ως αδύναμης-ηττημένης απέναντι του αλλά ως μη πιθανότητα, Α-Δύνατο… Δύναμαι: μπορώ να ενεργήσω… Το ότι μπορώ όμως δεν εγγυάται την πράξη μου… Δηλαδή: η έννοια δύναμαι εμπεριέχει από μόνη της και την τυχόν αποτυχία μου… Α-Δύνατο: καταργεί την έννοια του δύναμαι… Καταργεί τη λογική, την επιλογή, την συνέπεια, την πράξη…
Το δεύτερο Τίποτα, έστω και παρερμηνευμένο, ψευδές εν δυνάμει… Τίποτα ως Αδύνατο… Αδύνατο και Α-Δύνατο… Απλές εικαστικές μορφοποιήσεις, προσπάθειες απεικόνισης του ίδιου νοήματος, ηχητικά συμπίπτουν φανερώνοντας την ατέλεια των αισθήσεως, εικαστικά ξεχνιούνται εξαιτίας της παρερμηνείας… Ύπουλες αισθήσεις… Δεν μπορώ παρά μόνο να θαυμάσω την επιδεξιότητά σας! Λοιπόν… Αδύνατο και Α-Δύνατο… Παύση… Αδυνατώ να συνεχίσω… Ή Α-Δυνατώ… Όπως το πάρει κανείς, ακόμη κι εγώ… Εγγυούμαι όμως συναπάντημα… Ξεφεύγω από το Α-Δύνατο, γι’ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία! Ξέρω όμως να αυτό-καταργούμαι και με άλλους τρόπους… Παντού υπάρχει ήττα, αυτό το δέχομαι… Ποια η γνώμη σας για τις ατέλειες της όποιας δημιουργίας; Τι πιστεύω εγώ; Το έχω ξαναπεί και ευτυχώς (για μένα) το πιστεύω ακόμα… Συγκέντρωση κα αφοσίωση αδέλφια μου… Μόνο αυτό! Εστίαση των όποιων ενεργειών μας σ’ αυτό που δύναται να καταστεί αποτέλεσμα και φορέας των συνεπειών των πράξεών μας… Φάρος ας γίνουν οι αγκαλιές μας! Φως που χαρίζεται στη θάλασσα, έστω και αν σε ορισμένες στιγμές νομίζει πως χάνεται άδικα, πως ξοδεύεται αναίτια…. Αν κατάφερνα ποτέ μου να νιώσω Φάρος πιστεύω πως θα κατανοούσα πως μεταβάλλεται και μεταλλάσσεται η όποια συναίσθηση, ακόμη κι η όποια συνέπεια στην οποία υπόκειμαι καθημερινά, συνεχώς, ως επί το πλείστον… Πως υπερνικάται το κάθε συναίσθημα αβεβαιότητας και αποτυχίας θετικά φορτισμένης αξιολόγησης σε σχέση με τις όποιες δυνατές διαστάσεις απέναντι από μόνο και μόνο την ενατένιση ενός «πλοίου» που σώζεται από τους υφάλους λόγω της δικιάς μου λάμψης, έγνοιας… Πως η παροχή μιας δυνατότητας στο Άλλο, μιας ενέργειας ενίσχυσης του όποιου Άλλου για διατήρηση και συνέχιση της Ζωής – ακόμη κι αυτής που εσφαλμένα ορίζεται από την αναίρεση της – αποτελεί πράξη-ενέργεια Νίκης (είτε μέσω υπέρβασης και κυριαρχίας, είτε μέσω εξουδετέρωσης) έναντι στων δικών σου, κατά τα άλλα απόλυτα και άπειρα ορισμένων, Τίποτα…
1 σχόλιο:
.
Δημοσίευση σχολίου