Ζω και ξεχνώ...

Ζω και ξεχνώ
Σαν καλημέρα μυθική ανακυκλώνω
Θύτες, φιλιά και μια στρωμένη αγκαλιά
Ξαναζυμώνω
Και χαίρομαι, και βρίζομαι
Και κάνω τη ζωή μου ένα δάκρυ
Εφτά ουρανούς και δώδεκα βουνά
Μαραίνω και στερνίζομαι ένα τάσι
Του φεγγαριού μου τις πνοές
Δεν κύλησα στου λάγνους την πορεία
Κι ότι ποτέ φαντάστηκα
σαν άρρωστου διαβάτη κωμωδία
έλα άμα θες
σκίσε και κλώτσησε το χάρτη
πηγή σε βάφτισα μα ξέχασα του ύψους σου τα κάλλη
δεν έχω νου
δεν είμαι ανθός
μήτε κατέχω την ουσία
παιδί που χάθηκε, δειλό
σκυλί που τρέμει στη γωνία
μα αν κάποτε σου ορκιστούν
πως λύσανε τα παλαβά της τόσης μου μανίας
γύρνα την πλάτη κι άρχισε να τρέχεις με μανία
μωρός γεννήθηκα και χώμα αυτά που γράφω
πάντοτε γι’ ένα πρόσεχα
το μόνο εμπόδιο που νοώ
της λογικής ο βράχος…

Πάει καιρός

Τα καλοκαίρια μου βαρέθηκαν τον ήλιο. Ξυπνάς πρωί, γυρνάς παντού, γελάς με όλα και σέρνεσαι πίσω στο σπίτι. Οι μέρες μου είναι σαν λαχταριστές σοκολάτες με φουντούκι που μένουν στο ράφι του περιπτέρου γιατί έχουν άθλιο περιτύλιγμα... Ζω και ξοδεύω τις μέρες μου σπάζοντας το κεφάλι μου τάχα μου αναζητώντας και μελετώντας στοχαστικά για να ΜΑΘΩ και να ΓΝΩΡΊΣΩ τον Άριστο και Βέλτιστο τρόπο να τη ζήσω. Δεν καταδικάζω απαξιωτικά τη ζήση μου και το εις το παρόν Είναι μου. Δεν μου αξίζει αυτό... Όχι καθοδηγούμενος από συναισθήμτα λύπησης και ευγενές οίκτου, κάθε άλλο... Δεν το πράττω, γιατί κατανοώ ότι μια τέτοια πράξη (ή μη πράξη) Απόλυτης και Τελείας άρνησης και αφορισμού, αντίθετα από ότι θα αποσκοπούσε και θα επιδίωκε, θα επιβράυευε και θα ενίσχυε την εσφαλμένη αυτή πλεύση, αντί να την αφοπλίσει και να την εξουδετερώσει. Διότι η όποια πράξη (ή μη πράξη) ή/και συναισθηματική φόρτιση και εκτόνωση που πηγάζει από Έννοια ή/και Συναίσθηση, συνυφασμένη με την εσώτερη αντίληψη μας περί της Απολυτότητας, καταργεί τον ίδιο της τον εαυτό, από τη εκείνη ακριβώς τη στιγμή της γένεσης της.

Λοιπόν, τι έλεγα;;; Ότι ξοδεύομαι στα παζάρια του χρόνου αναζητώντας την μέθη του Αόριστου. Ότι αποζητώ να αφορίσω και να αφανίσω τα δεσμά των διαστάσεων, τους τυρράνους αυτούς, γνήσια τέκνα της διπρόσωπης, άλλοτε αγγελικής μα κατά φύσιν πάντα κυρίαρχης Όρασης. Και πως προσπαθώ να το επιτύχω;;; Με το να την κλείσω τάχα μου σε κελί, σε φυλακή, να την δεσμώσω... Ανόητε... Να την σταματήσω τάχα μου Περιορίζοντας την... Δίχως να καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να την νικήσω στο δικό της γήπεδο. Δεν υπάρχει Περιορισμός για εκείνον που διαφεντεύει τα Όρια...

Απογοήτευση... Μπα! Για λίγες και μόνο στιγμές... Κάτι καινούργιο θα σκαρφιστώ. Μέχρι τότε... Να 'μαστε καλά να τα λέμε... Την όραση μας και την αφή μας (Ναι! Αυτές που αφορίζω, αστείο δεν είναι;) να έχουμε για να διαλαλούμε στον κυβερνο(μη)χώρο αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε...

Τυφλή ζωή... Ζωή τυφλού... Πως να ορίζεται άραγε...

Ένα παιδί, μα τι παιδί!

Τελικά αυτό το σι-ντι όσο περισσότερο το ακούω τόσο πιο ωραίο γίνεται... Για σου ρε Μάρθα με τα ωραία σου! Κατα τα άλλα ο αγώνας συνεχίζεται προς απογοήτευση των κακών γλωσσών...

Αποφάσισε κι ο ήλιος να περάσει από το Λονδίνο. Κάποιος πρέπει να του 'βαλε χέρι γιατί δεν εξηγείται αλλιώς. Εγώ πάντως αν ήμουν ο ήλιος και είχα το δικαίωμα της αυτόβουλης παρουσίας μου δεν θα πάταγα το πόδι μου σ' αυτή τη γκρίζα πόλη και να παν να κουρεύοντε όλοι τους! Τέσπα...

9 to 5, or my story of life...

9 to 5, 9 to 5…

Wake up!
Rise and shine!
Wake up!
The world calls for your life …

We've turned your life in the car you drive.
Shiny, wrapped with glossy lies.
The stage is set; it’s time for you to shine!
Calm down… you won’t forget your lines…
The act is your own life!

9 to 5, 9 to 5…

Come on!
Our time is tight
Come on!
Remember, we are always right!

What’d you say?
You hear a voice in your head but the sound is so proud?
Refuses to be confined in words?
She only veils you in memories from a past of you, you no more can recall?
You’re lost???

9 to 5, 9 to 5…
Pray to 9 to 5...
Two numbers that could save your life…

Relax!
Don’t try to run, don’t waste your cries.
Relax!
Just let yourself in our arms.
Repent and let our mercy light to flash you blind…

You know… you’ll always have to face our love!
It’s something you did not decide…
It was no choice you were left to make,
for things to keep or for wealth to save...
Your past had to be dumped behind.

Your lust for more was sign you sent.
Your passion gave the final call…
The dark clouds were gathered just for you, to save you from confuse.
Across this road we set for you,
you'll face no guilt
your steady steps, to fall that lead, to threat…
Your future pain we've pacified!
No wrong and right, no black and white
is there for you to feel and on to decide...
We've taken care of you...

9 to 5, 9 to 5…

Shut up!
And look me in the eyes!
Shut up!
No words have ever brighten the sky!

Your happiness is there for you, some stranger set it up, and filled with truths.
You only need to stretch your hand and heart,
to reach and fly in your lie-sky...
The joys we all seek are firm and tight,
there’s nothing blurred or loose to tie...
They're not affected by our trivial plights.
To get to sense them,
you must appoint them
as vanguard and commanders for your life…

Euphoria knows no right or wrong.
Her powers were founded long ago.
Before you even thought of being born...
She choose delight to bear and cast,
so to Be and live a life she was denied!
And as you now confront with her,
she punctures your life,
seizing her priceless moment in time...

And while she knows that she exists only in stolen moments,
she lay down herself for your eyes to see
her truly love and faith in life…
The same love who sentenced her to be
together infinite and non-est...
Because she chose the good to follow,
evermore to believe in and thorough…
Her penance is to exist in only
the Other’s time and life. And holy
the feelings she gives rise to be
when only you who feels them
fear for them intentions the inner…

So!
Stand up!
Make your choice
Stand up!
It’s life you prefer or joy?

It will be always there for you.
You’ll always have the right,
to change your mind and void your time…
And don’t forget, you only bleed and suffer
from your own mind and hands’ the strikes!

9 to 5, 9 to 5…

Break! Come on!
Your day is done.
Come on!
Your haze calls you on!

9 to 5 let’s see your score.
9 to 5 there’s your results:

You’ve done your work with great success.
You gave us no surprises!
You spared your time to joy and pride,
spend merry moments that our clocks divide.
The time has come now for you to rest…
Your night cloud awaits you…
You’ll go to sleep and dream again,
that there’s a voice that lives and breathes
inside your head…

Για τον πολιτισμό

Πολιτισμικός λαϊκισμός είναι η "διανοήστικη" υπόθεση που υποστηρίζει ότι οι καθημερινές συμβολικές εμπειρίες και πρακτικές των ανθρώπων είναι περισσότερο σημαντικές αναλυτικά και πολιτικά από τον Πολιτισμό με κεφαλαίο Π.

Αυτά για αποκατάσταση μιας κάποιας ισορροπίας...

Να μιλήσω εγώ κυρία μου;;;

Πολύ ανάποδη πόλη αυτό το Λονδίνο ρε γαμώτο. Ξυπνάς το πρωί, 1 ώρα και 20 λεπτά αφού έχει κτυπήσει για πρώτη φορά το ξυπνητήρι, σηκώνεσαι, ντύνεσαι, ετοιμάζεις την πρώτη εστία καφεΐνης της ημέρας και ανοίγεις το παράθυρο. Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου κτλ. Πας στη σχολή με βαριά καρδιά και τυφλές ελπίδες για το μεγάλο θαύμα που όμως δεν θα συμβεί ούτε και σήμερα. Εκεί θα ακούσεις τους συμφοιτητές σου να τσακώνονται, ένας σιτεμένος 50ης άγγλος gay και μια 30αρα αλβανή χορεύτρια (απλές ιδιότητες, όχι κατηγορηματικές έννοιες), για την αξία της τέχνης στις μέρες μας και για το αν η μουσική θα καταφέρει να επιβιώσει όντας στη λαίλαπα του μεταμοντερνισμού...

Κι έξω να φυσάει ένα αεράκι θεσπέσιο κι η γύρη από τα λουλούδια του πάρκου να πετάει στον αέρα. Να θες να βγεις έξω να απολαύσεις (παρέα με την δεύτερη ένεση καφεΐνης) αυτές τις ελάχιστες στιγμές που ακόμη και το Λονδίνο μπορεί να εμπνεύσει κάποιον, αλλά η καθηγήτρια-μουσικός-παραγωγός-ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας να μη σε αφήνει να βγεις για διάλειμμα (η αγαπημένη λέξη των καλλιτεχνών) γιατί πρέπει λέει να καλύψει την ύλη... Τι να πεις... Το καταπίνεις κι αυτό...

Εν τω μεταξύ μέχρι να της πεις και να σου πει έχει αρχίσει να βρέχει κι ούτε για τσιγάρο να μην μπορείς να βγεις έξω γιατί θα γίνεις μούσκεμα... Αϊσιχτίρ κι εσείς κι η τέχνη σας!!!

Το τραγούδι της ημέρας:
Δημήτρης Ζερβουδάκης - Ο τεχνοκράτης

Λέω να αλλάξω ουρανό

Λοιπόν, σήμερα λέω να την βγάλω καθαρή μ' ένα τραγουδάκι που μου υπέδειξε κάποιος φίλος. Να 'ναι καλά...

Ένα κουτάλι νερό

Μου λες πως φταίνε όλοι αυτοί
γνωστοί και άγνωστοι εχθροί
που εμπόδια βάζουν
διαρκώς στο πέρασμά σου

Όμως δε σκέφτηκες ποτέ
πως είναι η σκέψη σου κουτέ
που σου μικραίνει συνεχώς
το ανάστημα σου

Ξαναπνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Σε είδα πάλι στο σταθμό
χωρίς βαλίτσα ούτε παλτό
να περιμένεις κάποιο τρένο
που δε θα 'ρθει

Τότε θα μάθεις πως ο νους
εκτός από τους ουρανούς
μπορεί φαντάσματα και κόλαση
να πλάθει

Ξαναπνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Πώς γίνεται να ξεκινάς
μακρύ ταξίδι στο χιονιά
χωρίς παλτό χωρίς νταλκά
χωρίς ελπίδα

Άγρια θηρία θα σε βρουν
και Λαιστρυγόνες θε να μπουν
μεσ' το μυαλό μεσ' την καρδιά
σαν καταιγίδα

Ξαναπνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Μουσική/Στίχοι: Θωμόπουλος Ανδρέας/Στρόφαλης Μάριος
Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας

Μεταμοντερνισμός

Η χρονική περίοδος στην οποία οδηγείται η ομορφιά στην από καιρό στημένη αγχόνη των ηλίθια και αναίτια ισχυρών...

Κλεμμένο κι ωραίο!!!!!!!!!!

Δουλεύω άρα δεν σκέφτομαι. Δεν σκέφτομαι άρα συνεχίζω.

Posillipo

Γιατί όλοι για ένα παυσίλυπον ζούμε. Μας το 'χε θυμήσει κάποια χρόνια πριν ο Λαυρέντης τραγουδώντας το, μα εμείς δεν πήραμε χαμπάρι. Άλλο ένα τραγούδι είπαμε...

Είναι στ' αλήθεια παράξενο αυτό το πράγμα. Μια λέξη παλιά, σχεδόν ξεχασμένη, σίγουρα μπερδεμένη... Οι αρχαίοι αυτοί υμνητές του Λόγου είχαν σαν όνειρο, σαν ευφορία που ξέφευγε και αρνιόταν πάντα τους θεούς, κάτι πλασμένο μοναχά για την φθαρτή υπόσταση των ανθρώπων. Μια ευτυχία που ακόμα και οι Θεοί δεν μπορούσαν να αγγίξουν και να ζήσουν...

Ο Τερματισμός της κάθε έγνοιας. Το να ΖΩ στο Φθαρτό μα να μην το αντικρύζω. Η αποθέωση των (κατά τα άλλα) ημιτελών αισθήσεων.

Ίσως να πρέπει να το ξανασκεφτούμε τελικα???

Δύστιχο

Ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ.
Μα αρχινάει μονάχα σαν τον αφήσεις...

Ωρέ ωσάν αναλαμπή!

Ξέρετε αδέλφια είναι και κάποια που δεν λέω
σαν κι αυτά που με βυθίζουν στο βούρκο
γιατί εικόνα μου δεν έχουν να κάψουν

Αρνιέμαι ΖΩή ΖΩσα
πνοή άμεμπτη από των ός τα δρων
μόνο και μόνο γιατί
εκτός από το δεν ορίζω
φοβάμαι και το
δεν γνωρίζω
κι ας μου μου μπουκώνει το σφάλμα της άγνοιας μου
κι ας μου ακυρώνει το όποιο μου θέλω...

Άιντε ξανά απ' την αρχή

Τι να πω κι εγώ για ένα κόσμο
που δεν έχω νιώσει ποτέ
κυνηγάω σύννεφα λευκά
πονάω από χέρια που δεν με άγγιξαν ποτέ
και γελάω με κλόουν που δεν αναγνώρισα πουθενά

Χάνομαι στους δρόμους μιας πόλης που δεν έχτισα
βρίζω κινδύνους που μόνος μου πλάθω
ζητάω το καλύτερο για ζωές που δεν γνώρισα
και πικραίνομαι όταν μόνος μου τις τρομάζω μακριά

Αυτά που εγώ δεν κατάφερα να καταλάβω
στους άλλους θέλω να φορτώσω δήθεν σαν δώρο
την χαρά την γνωρίζω μοναχά σε χείλη που βλέπω
όχι σ’ αυτά που φοράω στο πρόσωπο μου,
μήτε σ’ αυτά που γεύτηκα
την κάθε στιγμή που μ’ αγγίζει
την απαρνούμαι,
μήπως και βία ή οίκτος την έφερε καταπάνω μου

Ξεγελασμένος και δειλός,
μα συνάμα αγαθός και άκακος

Περιμένω ακόμη αυτό το κάτι που
θα μου διαλύσει το σκοτάδι που με τυλίγει
αφού κλειστά έχω τα μάτια
περιμένω να δω καθαρό
μπροστά μου
το μονοπάτι της ευτυχίας

Παλεύω με το χρόνο
προσμένοντας κάτι που δεν γνωρίζει από χρόνο
που στέκεται πάντα μπροστά μου
με απλωμένο το χέρι
περιμένοντας κι αυτό το δικό μου βήμα

Περιμένω τον χρόνο να μου φέρει κάτι
που ποτέ δεν θα έρθει
γιατί πάντα βρισκόταν εκεί…

Απάντηση στην Κ.Δ.

Την μαρμαρένια κόλαση που κουβαλάει ο καθείς μας
στους ώμους του φορτώνει σαν το δρόμο του τραβά

…Και μπερδεύεται ο άνθρωπος
με τα τόσα που συναντάει εμπρός του.
Κάρβουνο το κάθε βήμα του καίει,
εχθρός πελώριος συνέχεια τον σπρώχνει…
Πρόκληση…

Να παλέψει σε αγώνα άνισο, σαν το φως του φεγγαριού που χάνεται στο σκοτάδι…

«Για να ζήσει κανείς
πρέπει ν' αρνηθεί πως είναι νύχτα,
ν' αρνηθεί πως θα ξημερώσει.»

Από ερημιές δραπετεύουμε νομίζουμε,
και τρέχοντας πάμε προς το χωριό…

Σαν μετανάστες απ’ την ίδια μας τη ζωή,
μόνη αποσκευή ένα δείλι που ονειρευτήκαμε κάποτε πως δεν έγινε νύχτα…
ή
μια νύχτα που δεν γίνηκε πρωί…

Το απλωμένο χέρι μου η πέτσα της ζωής μου,
εκεί τα νιώθω όλα,
εκεί τα φορτώνομαι…

Επαίτης η ζωή μου κι άδικος φρουρός της χαμένης πόρτας που για αιώνες όλοι
ψάχνουν σαν φως…

«Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι να μην αγαπάει κανείς τον εαυτό του»

Αυτά κι άλλα πολλά έχω διαβάσει
καθώς το χέρι που τα ‘γραψε μου γδέρνει το πρόσωπο…

Μια βροχή που δεν βρέχει με μαστιγώνει
κάθομαι εδώ,
εκεί που καθότανε…

Παρά τρίχα γλίτωσα απ’ τη γλώσσα της.
Κόντεψα να πιστέψω το σώμα της, αυτό που η ίδια έχει απαρνηθεί
Το ‘χει παρατήσει στης κουζίνας τα πλακάκια να σέρνεται στο κάθε πέρασμα της
σκούπας της λησμονιάς της…

«Όχι», φώναξε μήπως και φτάσει η κραυγή της στα αυτιά της,
«όχι, η τέχνη δεν μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο…»

Πέταξε και χάθηκε,
σαν από την τριβή με τους αιώνες
γερασμένη η φωνή της…
Λες και φύλαγε μέσα της στα όσα χρόνια της ζωής
το μαρτύριο του κόσμου,
κάθε ξεχασμένο όνειρο…

Μίλησε για καθρέφτη,
αυτή η ίδια που βάφτισε νεκρό,
περασμένο
κάθε αντάμωμα με τα μάτια της…

Ε, ναι λοιπόν…

Φωτογραφία δικιά μου,
με το πρόσωπο μου σαστισμένο από το φλας,
σαν αυτές που σε αποθανατίζουν χωρίς να το ξέρεις
κι ακόμη όμως,
σαν κι αυτές που μόνος σου τραβάς,
δίχως να βλέπεις αυτό που βλέπει η κάμερα.

…που τον εαυτό σου κλείνεις σε μια στιγμή με τυχαίες,
αδιάφορες για το εγώ σου,
συντεταγμένες…

Φωτογραφία λοιπόν τα ποιήματα σου,
η τέχνη σου,
ο λόγος σου, η ζωή σου…

Ότι κι αν έγραψες δικό μου γίνεται αν το θελήσω

…μπορώ να διαλέξω να το ζήσω ετούτη τη στιγμή…

…μπορώ να διαλέξω να το ‘χω ζήσει ήδη, ακόμη και πριν από σένα…

…μπορώ να διαλέξω να με βοηθήσει,
(όποια βοήθεια θέλω εγώ)
ακόμη κι αυτή που εσύ λατρεύεις δίχως ποτέ σου να την έχεις συναντήσει,
να την έχεις νιώσει…

Την λατρεύεις, την λιγουρεύεσαι
μα την πνίγεις με τα δικά σου χέρια…
πριν προλάβει καν να σου χαριστεί…

Λαχταράς κι εσύ
όπως κι όλοι μας την αθανασία
μα είσαι δειλή.
Δεν σε δικάζω, άλλωστε πως θα μπορούσα καν να εμφανιστώ μπροστά σου,
θα έλιωνα από την θέρμη που αναδύεις…
Το παραδέχτηκες, το ξέρω.
Μέσα σε μια νύχτα μου χάρισες όσα εγώ παλεύω με τις λέξεις να χτίσω
να εννοήσω
αύριο μπορεί να σε ξεχάσω, είναι αλήθεια
άλλωστε η ποίηση είναι για να χάνεται
να πνίγεται στους ποταμούς της λήθης,
να χάνεται μέσα στο πλήθος της αφάνειας…

Άγιος Φεβρουάριος

Μπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα 'χει χάσει... Καινούργιος μήνας, καινούργιες μέρες, καινούργια ρούχα... Αλλά ο μαλάκας ο ίδιος!
Περνούν οι μέρες χωρίς να μου δίνουν σημασία. Αν τις δείτε πουθενά πεστε τους πως τις ψάχνω για να δώσουν κάτι σημειώσεις.
Θα δούμε που θα μας βγάλει κι αυτός ο μήνας...

Μια ζώη μισοδότζι...

Χριστούγεννα, χαρά μεγάλη, σύναξις οικογενειακή, του θορύβου η μήτηρ εσύ Χριστέ οδηγέ! Θυσία στο βωμό σου αμνοερίφια και γουρούνια – όχι οι μπάτσοι, αυτοί δεν τρώγονται με τίποτα – τα άπιστα αυτά όντα της ωθούμενης από έμπνευσης δημιουργίας σου, της γης και της ζωής. Απορία: το σκέφτηκε καλά ο «Θεός» πριν πλάσει τη γη; Τρία τινά μπορεί να υφίστανται: α) σε μία κρίση απόλυτης βαρεμάρας (κι όταν λέω απόλυτης το εννοώ, έξω από χρόνο και αιτιατό) ο Θεός ξέρασε ότι εμείς βαφτίσαμε σύμπαν και ζωή. Σ’ αυτή την περίπτωση το νόημα με το οποίο φορτίζεται το «σύμπαν» και η «ζωή» είναι τα συναισθήματα απελπισίας και άγνοιας, υπό την επίρρεια των οποίων ο «Θεός» έπλασε εμάς, το «σύμπαν». Μην το πολυψάχνεις δικέ μου, δηλαδή! Πάμε στο 2^ο, την αντίθεση (απόλυτη κι αυτή, σε Θεό αναφερόμαστε άλλωστε) του 1^ου. β) Ο Θεός, το απόλυτο και άπειρο Όλο, έστω κι αν οι δύο έννοιες στη δική μας, φτιαχτή λογική, δεν μπορούν να συνυπάρξουν… Μια στιγμή να εξηγήσω, μην με πάρει ο κατήφορος… Λοιπόν, όπως το αντιλαμβάνομαι Εγώ (το Εγώ με κεφαλαίο όχι ως ένδειξη ανωτερότητας αλλά ως ένδειξη υποκειμενικής συνείδησης της Ύπαρξης), η έννοια του Απόλυτου προϋποθέτει την ύπαρξη λογικά κατασκευασμένων ορίων, ενδεικτικά σημεία περατότητας, τα οποία το Απόλυτο απλά καταλαμβάνει λόγω της ισχύος της δύναμης του. Το Απόλυτο έχει τη δυνατότητα να ορίσει τα νέα όρια, δεν μπορεί όμως να τα υπερβεί. Η όποια αντιληπτικότητα του βασίζεται στην υποκειμενική, στην παραδοχή του καθενός από μας δηλαδή, συνειδητοποίηση της δυνατότητας του να καθορίζει τα «ενδιάμεσα» σύνορα της ύπαρξης, τα όποια συναισθήματα δηλαδή πλην του τελικού. Ποιο είναι το τελικό; Το συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν «πεθαίνει», όταν είτε χάνεται είτε γίνεται μέρος του Όλου, στην συγκεκριμένη περίπτωση του Απόλυτου. Τα μπέρδεψα αλλά δεν πειράζει… Συνεχίζω τώρα που νιώθω ότι δύναμαι… Αλλάζουμε! Το Άπειρο είναι αυτό που κατέχει την δυνατότητα και άρα την ισχύ να κυριαρχεί όχι μόνο βασιζόμενο στην κατοχή εκ μέρους του μέσων παραγωγής (αχ ρε Μαρξ, άδικα βεβηλώνουν ότι μας δώρισες, άπειροι κι ανίκητοι οι ηλίθιοι, το ‘χες αντιληφθεί κι εσύ) ενδιάμεσων ορίων, σημείων-σταθμών επιβεβαίωσης της ύπαρξης, αλλά στην αποδοχή εκ μέρους μας μιας ισχύς που είναι μεν Απόλυτη (γιατί το άπειρο μπορεί εν τέλει να ταυτιστεί με το απόλυτο) αλλά ταυτόχρονα και πέρα από αυτή. Τι εννοώ; Αντιλαμβάνομαι την έννοια του Απείρου ως την παραδοχή της αδυναμίας από μέρους του ανθρώπου να «εξηγήσει», «ερμηνεύσει», «αποκωδικοποιήσει» τον κόσμο, αυτό που ο ίδιος ορίζει ως Ζωή. Νιώθω όμως ότι το παρατράβηξα… Πίσω αμέσως στο θέμα μας λοιπόν αόρατοι και ίσως ανύπαρκτοι αναγνώστες! Έλεγα για το β! την αντίθεση του α! β) η δημιουργία εκ μέρους του «Θεού» του κόσμου-σύμπαντος-ζωής-ύλης-συναισθήματος-πόνου-χαράς αποτελεί Τέλεια Πράξη, Απόλυτη και Άπειρη, επιφορτισμένη και καθοδηγούμενη με και από το «απόλυτο» και «άπειρο» νόημα… Δηλαδή, η συνειδητοποίηση της ύπαρξης επιβεβαιώνει και εγκαθιδρύει την απεραντοσύνη του όποιου Θεού. Δεκτόν κύριε δικαστά μου! Μα έλα πες μου εσύ τώρα, όχι ως κατηγορούμενος (προς Θεού!) αλλά ως ερμηνευτής και αγγελιοφόρος… Υπόδειξε μου την Απολυτότητα και την Απειρότητα στον χαμό ενός βρέφους από ασφυξία, στον ΘΘΘάνατο ενός παιδιού από σύγκρουση με διερχόμενο αυτοκίνητο καθώς κυνηγούσε να σώσει τη μπάλα του, μπάλα που στα μάτια του, στην συνείδηση του , κουβαλούσε και ενέπνεε την Απόλυτη Ευτυχία, το όνειρο που του χαρίσανε, όνειρο ενός ολόκληρου Χρόνου, σαν δώρο-δικαίωση της ύπαρξης του, δώρο Γενεθλίων… Μιλάω σε σένα Θεέ αν υπάρχεις κι αν ποτέ με ακούς! Το Απόλυτο της πράξης το αρνούμαι εύκολα! Η ακύρωση-κατάργηση της ζωής αυτού του παιδιού δεν εξηγείται απόλυτα, δεν φυλακίζεται σε όρια λογικής… Όμως ακόμη και απέναντι απ’ το Άπειρο φαντάζει ξένο, φτωχό, άδικο Θεέ! Δεν είναι ζήτημα λογικής! Αλλού είναι το θέμα… Ντρέπομαι για σένα Θεέ, δημιουργέ του β) κόσμου! Αν θες να μου ορίσεις τη ζωή ως δεσμά που καλούμαι να λύσω μην υποτιμάς το δεσμά του χρόνου, τα δικά σου δεσμά-παιδιά! Ο σαν καταραμένος άνθρωπος παλεύει χρόνια να νικήσει τα δεσμά που εσύ του φόρτωσες! Δεν μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι! Πάτησε στο φεγγάρι, πέταξε στα σύννεφα, κολύμπησε διασχίζοντας ωκεανούς, χαροπαλεύει καθημερινά σε απέραντα εργαστήρια με το χρόνο! Δεν μπορείς να το αγνοείς! Ο Θεός του β! μου, του έστω και ζαλισμένου από το αλκοόλ β! μου, μοιάζει φοβισμένος… Δεν σε αντιπαλεύουμε Θεέ Β! Να σε πλησιάσουμε θέλουμε… Να σε υμνήσουμε! Καταρρίπτοντας ενδιάμεσα όρια υμνούμε την παντοδυναμία σου, δεν απειλούμε την ύπαρξη σου… Εσύ ο ίδιος μας το όρισες! Αν είσαι Απόλυτος και Άπειρος, δεν υπάρχει λόγος αμφισβήτησης σου! Σε λατρεύουμε χαζούλη β) Θεέ… Να σου δώσω μια συμβουλή, εγώ ο ταπεινός και εν τέλει παντοτινός υπήκοος σου; Την όποια κατάργηση της Απολυτότητας σου να την βλέπεις σαν εξύμνηση της Απεραντοσύνης σου, όχι ως απειλή… Γι’ αυτό σου λέω. Αν είσαι ο Θεός β) δεν χρειάζεσαι την…;;;

Μισο-άσχετο, μισο-σχετικό… Ομιλώ για την έμφυτη επιθυμία του ανθρώπου για διαιώνιση. Είτε ως κατάστασης βιωμένης από τον ίδιο είτε ως κληρονομιά-διαθήκη-ευθύνη… Η διαιώνιση (ας μην είμαι ακραίος), η παρουσία και δράση στην μνήμη ενός Άλλου, μπορεί να εξασφαλισθεί (ως συνθήκη, συμβάν επιφορτισμένο με εκπέμπουσα ενέργεια, που εναπόκειται στην αντίληψη του Άλλου) με δύο (κατά την ταπεινή και λογοδοτούσα στην δυϊκή ((υφιστάμενης διά της ακύρωσης)) τρόπους-δρώντα συμβάντα. Χρησιμοποιώ παράδειγμα (case study όπως λένε κι οι Εγγλέζοι, κι ας προσπαθούν να γενικοποιήσουν-απολυτοποιήσουν την υποκειμενική αλλά και τυχαία επιλογή τους). Το συναίσθημα της Ηδονής. Ένα από τα λίγα συναισθήματα που μπορεί να αντέξει-υπερνικήσει τις όποιες ασκήσεις-επιμετρήσεις της ισχύος του, μερικές φορές υπερβαίνοντας-αναιρώντας τα θεσμοθετημένα πλαίσια της (κατά τα άλλα παντοδύναμης) Λογικής. Λοιπόν… Έστω ότι πιστεύουμε στην αναγκαιότητα αλλά και υποχρέωση (αφού εμείς γευτήκαμε την ύπαρξη του) μετάδοσης, ενημέρωσης, ειδοποίησης αλλά και πρόκλησης της έναντι στους Άλλους. Διαφωνεί κανείς; Στο δωμάτιο είμαι μόνος μου, άρα όχι, άρα συνεχίζω… J διαολιά αλλά δεν πειράζει, μπορεί ο οποιοσδήποτε να μου υποδείξει το σφάλμα μου, ακόμη και γελοιοποιώντας με, με τα όποια σχόλια του… Γι’ αυτό λατρεύω το παρόν ίντερνετ, για την ελευθερία που άθελα του μας προσφέρει… Ωραία λοιπόν. Πως καταδεικνύουμε-μεταβιβάζουμε την θετικότητα που προκαλεί η -πάντα υποκειμενική, ποτέ δεν διεκδίκησα δυνατότητες απεραντοσύνης, το αφήνω στον Θεό αυτό- βίωση ενός συναισθήματος; Να πω; Θα πω! Άλλωστε μόνος μου γράφω, μόνος μου διαβάζω (ενίοτε)…

Καταγράφοντας και εν συνεχεία εκδίδοντας-μεταδίδοντας την χρονική περίοδο που εμείς (εγώ στην συγκεκριμένη περίπτωση) βιώνουμε το συγκεκριμένο συναίσθημα, στην περίπτωση μας την ηδονή. Μη βιαστείς άγνωστε αναγνώστη του υφυπουργείου Απόλυτης Επαναληπτικότητας να το ταυτίσεις με την πορνογραφία (έστω κι αν αυτό σε συμφέρει, ατιμούλη!).Η αναμετάδοση και ως συνέπεια σύγκρουση-επανερμήνευση της καθαυτής πράξης από τον όποιο Άλλο, από τη στιγμή που πρόκειται για δημιουργία δυνατότητας για το Άλλο μόνο να παρακολουθήσει αυτήν καθαυτήν την διαδικασία-κατάσταση βίωσης του όποιου συναισθήματος, δεν εμπεριέχει τυχόν παρερμηνείες (λήψη-πρόσληψη διαφορετικού συναισθήματος-νοήματος). Η όποια απόκλιση-διαφορά ως προς το προϊόν που θα παράξει η διαδικασία ενατένισης ενός συμβάντος υπόκειται πάντα στους περιορισμούς-οριοθετήσεις που θέτει το ίδιο το γεγονός που στεκόμαστε απέναντί του. Πρόκειται μόνο για σφάλμα-απόκλιση μεγέθους, όχι εννοιολογικής φόρτισης. Για να μην παρεξηγηθώ!!!

… Πάλι το ‘χασα… Τι κατάλαβα: η μοναδική συνθήκη που φαίνεται να απαιτείται ως αναγκαία στη διαδικασία της εκπομπής (με την έννοια της διαμόρφωσης και εν συνεχεία παράθεσης προς πρόσληψη) οποιουδήποτε ολοκληρωμένου δημιουργικού έργου, είναι η δυνατότητα επικέντρωσης του υποψήφιου δημιουργού εξ’ ολοκλήρου στην πράξη του.

Μερρι Κριστμας!

...ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!

...φύγαν τα Χριστούγεννα, πάει κι ο Σαντάμ...

...πάει κι η Πρωτοχρονιά, μείναν τα κιλά...