έλα ξανά

Εκεί που λούζονται οι ψυχές πριν να χαθούν στο σύμπαν βρέθηκα περαστικός και πάλι. Αιώνες μετανάστευσης σε δανεικές αγκαλιές... Όπου πατρίδα βάλτε τη λέξη νηνεμία. Το απέραντο του πελάγου χωρίς τα ανεμοδέρματα των ενοχών και της αμφιβολίας. Δυο χρόνια μετά προσπαθώ να αναστήσω το ξεχασμένο μου όραμα.

Γιατί γράφει ο άνθρωπος; Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο στιγμιαίος παραλογισμός της σκέψης μπορεί να έχει κάποια χρηστική αξία στο μέλλον?

Γιατί μου φαίνεται ότι οι πραγματικές προσωπικές ερωτήσεις είναι τελικές εκφράσεις, δεν χωρούν απάντηση?