Ζω και ξεχνώ...

Ζω και ξεχνώ
Σαν καλημέρα μυθική ανακυκλώνω
Θύτες, φιλιά και μια στρωμένη αγκαλιά
Ξαναζυμώνω
Και χαίρομαι, και βρίζομαι
Και κάνω τη ζωή μου ένα δάκρυ
Εφτά ουρανούς και δώδεκα βουνά
Μαραίνω και στερνίζομαι ένα τάσι
Του φεγγαριού μου τις πνοές
Δεν κύλησα στου λάγνους την πορεία
Κι ότι ποτέ φαντάστηκα
σαν άρρωστου διαβάτη κωμωδία
έλα άμα θες
σκίσε και κλώτσησε το χάρτη
πηγή σε βάφτισα μα ξέχασα του ύψους σου τα κάλλη
δεν έχω νου
δεν είμαι ανθός
μήτε κατέχω την ουσία
παιδί που χάθηκε, δειλό
σκυλί που τρέμει στη γωνία
μα αν κάποτε σου ορκιστούν
πως λύσανε τα παλαβά της τόσης μου μανίας
γύρνα την πλάτη κι άρχισε να τρέχεις με μανία
μωρός γεννήθηκα και χώμα αυτά που γράφω
πάντοτε γι’ ένα πρόσεχα
το μόνο εμπόδιο που νοώ
της λογικής ο βράχος…