08/10/06
Η ευχαρίστηση στον άνθρωπο (πέρα από την ικανοποίηση των βασικών του ενστίκτων ή αναγκών για τη συνέχιση της ύπαρξης) μπορεί μόνο να προήλθε από την επίδραση του περιβάλλοντος του (φύσης) στη δική του λογική λειτουργία και εξέλιξη των γεγονότων. Δηλαδή… Η ικανοποίηση των βασικών αναγκών δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γεννήσει (θέσει σε λειτουργία) το συναίσθημα της χαράς (χαμόγελο, ευεξία). Μπορεί μόνο να προκαλέσει το συναίσθημα της ισορροπίας (μεταβολής κατάστασης προς το θετικό πρόσημο), π.χ. πείνα = κίνηση προς το αρνητικό πεδίο της κατάστασης. Ανάλωση ύλης = μεταβολή της κατάστασης προς την ισορροπία ή μερικές φορές στην αντίθετη πλευρά (θα είναι λανθασμένο αν ερμηνευτεί ως θετική), στο πρήξιμο, κοιλόπονο (αδυναμία, ευαλωσιμότητα) που και αυτή η φάση βιώνεται και εκλαμβάνεται σαν ΑΡΝΗΤΙΚΗ και πάλι ενέργεια. Άρα η ικανοποίηση των βασικών ενστίκτων μπορεί μόνο να επιφέρει μόνο ισορροπία (επιβίωση) και όχι ώθηση, μεταβολή προς κάτι άλλο (εξέλιξη).
Αυτή είναι ακριβώς η απαίτηση αλλά και ταυτόχρονα και μοναδική επιλογή της ύπαρξης. Ύπαρξη χωρίς εξέλιξη, χωρίς μεταβολή της ενεργειακής κατάστασης δεν μπορεί να υπάρξει γιατί απλούστατα δεν έχει ΛΟΓΟ να υπάρξει. Η σκέψη δεν μπορεί παρά μόνο να είναι δημιούργημα της ενέργειας αυτής που διαχέεται κατά την επίδραση της Φύσης στους λογικούς συνειρμούς μας. Άρα ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος στην εξέλιξη. Χαρακτηριστικό που κατέχει μόνο αυτός. Η προσαρμογή στις καταστάσεις δεν είναι εξέλιξη παρά μόνο μεταλλαγή της επιβίωσης.
Άρα από τη στιγμή που ο άνθρωπος επιδιώκει την εξέλιξη αυτομάτως καταργείται η όποια πιθανότητα να γνωρίσει κανείς το συναίσθημα της ευτυχίας (χαράς, ικανοποίηση) ως αποτέλεσμα των λογικών του πράξεων.
Αυτός είναι ο άνθρωπος. Η τέχνη μπορεί να υπάρξει μόνο με την εκμετάλλευση της ενέργειας που δημιουργείται με την επίδραση των μη λογικών δράσεων (μη ¨φυσική¨ εξέλιξη). Άρα πραγματική τέχνη δεν μπορεί παρά να είναι η εξύμνηση (αποκάλυψη, κατανόηση) της ενέργειας αυτής.
Η αποδοχή δηλαδή της ενέργειας αυτής και όχι η προσπάθεια εξοστρακισμού ή αφανισμού της ενέργειας αυτής.
Με το να συνειδητοποιήσω και να κατανοήσω τη λειτουργία της ύπαρξης θα μπορέσω να ωθήσω τον εαυτό μου ακόμη και «λογικά» (ως λογικά εννοώ την απελευθέρωση ενέργειας μέσω μιας δράσης διαμέσου μιας «λογικής» αλληλουχίας σε σχέση δράσης-αντίδρασης και όχι θετικής-αρνητικής) πράξης. Έτσι δημιουργείται μια Ποσότητα (έννοια πέραν της ύλης αφού η ύλη δημιουργείται παρά μόνο αντιδραστικά προς την ανθρώπινη αντίληψη). Δεν δομείται πάνω σε ένα απόλυτο μέγεθος (άρα βιώσιμη στην όποια ποσότητα) αλλά σε ένα σχετικό προϊόν αντίδρασης της ενέργειας της ύπαρξης της απέναντι στην ενέργεια αντιληπτικότητας του ανθρώπου.
Έτσι συνειδητοποιούμε ότι ενέργεια που κινητοποιεί την εξέλιξη (μεταβολή της κατάστασης) μπορεί να νοηθεί μόνο ως κάτι έξω από την ύλη στην οποιαδήποτε μορφή της. Η ύλη είναι ενέργεια, αυτό είναι αποδειγμένο. Η ενέργεια δεν υποχρεούται να είναι ύλη όμως. Η ενέργεια που δημιουργείται λόγω της αστάθειας της ύλης και είναι εκμεταλλεύσιμη από τον άνθρωπο, μπορεί τελικά να οδηγήσει μόνο στην ισορροπία, στην εξουδετέρωση δηλαδή της αρνητικής διάθεσης που δημιουργεί η αστάθεια αυτή.. Άρα ενέργεια του υλικού κόσμου = δευτερεύουσα αλλά συμμετέχουσα στην εξέλιξη. Η γραφική παράσταση:
Η θέση στη γραμμική κατάσταση επίδρασης της υλικής ενέργειας είναι ο πρωτεύων παράγοντας για το μέγεθος της εξέλιξης ως επίδρασης και ώθησης της μη υλικής ενέργειας.
Η απειρότητα της ύπαρξης συναντάται ακριβώς σε αυτό το σημείο. Το άπειρο κατανοείται μόνο ως η συνειδητοποίηση της αδυναμίας της λογικής εξήγησης (αντίδραση στο υλικό μέγεθος ενέργειας) και επομένως προβλέψιμης του επιπέδου βίωσης-ύπαρξης που προκαλεί ακριβώς η μη υλική ενέργεια (το τυχαίο μπορεί να οριστεί ως μη υλική ενέργεια ασχέτως αν προέρχεται από την ύλη). Ο λόγος είναι ότι όταν ενεργοποιείται (διαχέει ενέργεια) βρίσκεται έξω από το δικό μου υλιστικό-βιωματικό πεδίο. Έτσι φτάνω στο συμπέρασμα: ενώ η ύλη είναι η μοναδική πηγή ενέργειας ( με τον όποιο τρόπο, είτε γένεσης είτε αντανάκλασης) είναι ταυτόχρονα και ένα μη απόλυτο μέγεθος το οποίο μπορεί να γεννήσει ενέργεια η οποία μπορεί να δράσει μόνο ως ώθηση σε άλλη ύλη και όχι ως αυτόνομη ύπαρξη.
Άρα η ευτυχία δεν μπορεί να νοηθεί ως απόλυτη κατάσταση αλλά ως μεταβλητή.
