Λονδίνο, εβδομάδα 2η

Πάει καιρός πολύς να γράψω. Αγαπητό μου ημερολόγιο και τα λοιπά συναφή...
Είναι κάποιες μέρες που είμαι εδώ στο Λονδίνο κι ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει τι μου γίνετε. Μια πόλυ γεμάτη χρώματα, ανθρώπους, θόρυβο. Η τέλεια πόλη των ξένων που γυρνούν μέρα νύχτα στους δρόμους της, υποκλίνονται στο χώμα της, μισούν τον ουρανό της και πάνω από όλα ξεχνιούνται... Χάνονται ο καθένας στη μοναξιά του αδιαφορώντας γι' αυτήν γιατί κανέις δεν φαίνεται να πολυκαίγεται... Η μοναξιά γίνεται συνήθεια για αυτόν που την βιώνει όταν κανείς άλλος δεν την προσέχει... Η πόλη της Τέχνης που δεν ξέρει πως να εκφραστεί. Η πόλη που γεννά τα πιο έντονα συναισθήματα εγκατάλειψης που δεν ξέρεις όμως σε ποιον να τα μαρτυρήσεις, να διαμαρτυρηθείς... Εδώ γεννιέται το Ωραίο, το Αληθινό... Κι είναι αληθινό όχι γιατί το συμμερίζονται κι άλλοι, όχι γιατί εμπνέει ασφάλεια... Είναι αυτό που βγάζει ο καθένας από μέσα του τόσο φυσικά. Η ελευθερία της έκφρασης, μιας έκφρασης που δεν απευθύνεται σε κανένα όχι κατ' επιλογή αλλά ως τετελεσμένου. Στο κάτω κάτω κάθε ερμητικό συναίσθημα που μετουσιώθηκε σε "τέχνη" ήταν παράγωγο της μοναξιάς. Μια πόλη που γεννάει το κλάμα που μόνο εσύ θα ακούσεις... Γι' αυτό απόλαυσε το...