Τα καλοκαίρια μου βαρέθηκαν τον ήλιο. Ξυπνάς πρωί, γυρνάς παντού, γελάς με όλα και σέρνεσαι πίσω στο σπίτι. Οι μέρες μου είναι σαν λαχταριστές σοκολάτες με φουντούκι που μένουν στο ράφι του περιπτέρου γιατί έχουν άθλιο περιτύλιγμα... Ζω και ξοδεύω τις μέρες μου σπάζοντας το κεφάλι μου τάχα μου αναζητώντας και μελετώντας στοχαστικά για να ΜΑΘΩ και να ΓΝΩΡΊΣΩ τον Άριστο και Βέλτιστο τρόπο να τη ζήσω. Δεν καταδικάζω απαξιωτικά τη ζήση μου και το εις το παρόν Είναι μου. Δεν μου αξίζει αυτό... Όχι καθοδηγούμενος από συναισθήμτα λύπησης και ευγενές οίκτου, κάθε άλλο... Δεν το πράττω, γιατί κατανοώ ότι μια τέτοια πράξη (ή μη πράξη) Απόλυτης και Τελείας άρνησης και αφορισμού, αντίθετα από ότι θα αποσκοπούσε και θα επιδίωκε, θα επιβράυευε και θα ενίσχυε την εσφαλμένη αυτή πλεύση, αντί να την αφοπλίσει και να την εξουδετερώσει. Διότι η όποια πράξη (ή μη πράξη) ή/και συναισθηματική φόρτιση και εκτόνωση που πηγάζει από Έννοια ή/και Συναίσθηση, συνυφασμένη με την εσώτερη αντίληψη μας περί της Απολυτότητας, καταργεί τον ίδιο της τον εαυτό, από τη εκείνη ακριβώς τη στιγμή της γένεσης της.
Λοιπόν, τι έλεγα;;; Ότι ξοδεύομαι στα παζάρια του χρόνου αναζητώντας την μέθη του Αόριστου. Ότι αποζητώ να αφορίσω και να αφανίσω τα δεσμά των διαστάσεων, τους τυρράνους αυτούς, γνήσια τέκνα της διπρόσωπης, άλλοτε αγγελικής μα κατά φύσιν πάντα κυρίαρχης Όρασης. Και πως προσπαθώ να το επιτύχω;;; Με το να την κλείσω τάχα μου σε κελί, σε φυλακή, να την δεσμώσω... Ανόητε... Να την σταματήσω τάχα μου Περιορίζοντας την... Δίχως να καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να την νικήσω στο δικό της γήπεδο. Δεν υπάρχει Περιορισμός για εκείνον που διαφεντεύει τα Όρια...
Απογοήτευση... Μπα! Για λίγες και μόνο στιγμές... Κάτι καινούργιο θα σκαρφιστώ. Μέχρι τότε... Να 'μαστε καλά να τα λέμε... Την όραση μας και την αφή μας (Ναι! Αυτές που αφορίζω, αστείο δεν είναι;) να έχουμε για να διαλαλούμε στον κυβερνο(μη)χώρο αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε...
Τυφλή ζωή... Ζωή τυφλού... Πως να ορίζεται άραγε...
