Να μιλήσω εγώ κυρία μου;;;

Πολύ ανάποδη πόλη αυτό το Λονδίνο ρε γαμώτο. Ξυπνάς το πρωί, 1 ώρα και 20 λεπτά αφού έχει κτυπήσει για πρώτη φορά το ξυπνητήρι, σηκώνεσαι, ντύνεσαι, ετοιμάζεις την πρώτη εστία καφεΐνης της ημέρας και ανοίγεις το παράθυρο. Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου κτλ. Πας στη σχολή με βαριά καρδιά και τυφλές ελπίδες για το μεγάλο θαύμα που όμως δεν θα συμβεί ούτε και σήμερα. Εκεί θα ακούσεις τους συμφοιτητές σου να τσακώνονται, ένας σιτεμένος 50ης άγγλος gay και μια 30αρα αλβανή χορεύτρια (απλές ιδιότητες, όχι κατηγορηματικές έννοιες), για την αξία της τέχνης στις μέρες μας και για το αν η μουσική θα καταφέρει να επιβιώσει όντας στη λαίλαπα του μεταμοντερνισμού...

Κι έξω να φυσάει ένα αεράκι θεσπέσιο κι η γύρη από τα λουλούδια του πάρκου να πετάει στον αέρα. Να θες να βγεις έξω να απολαύσεις (παρέα με την δεύτερη ένεση καφεΐνης) αυτές τις ελάχιστες στιγμές που ακόμη και το Λονδίνο μπορεί να εμπνεύσει κάποιον, αλλά η καθηγήτρια-μουσικός-παραγωγός-ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας να μη σε αφήνει να βγεις για διάλειμμα (η αγαπημένη λέξη των καλλιτεχνών) γιατί πρέπει λέει να καλύψει την ύλη... Τι να πεις... Το καταπίνεις κι αυτό...

Εν τω μεταξύ μέχρι να της πεις και να σου πει έχει αρχίσει να βρέχει κι ούτε για τσιγάρο να μην μπορείς να βγεις έξω γιατί θα γίνεις μούσκεμα... Αϊσιχτίρ κι εσείς κι η τέχνη σας!!!

Το τραγούδι της ημέρας:
Δημήτρης Ζερβουδάκης - Ο τεχνοκράτης