Να μιλήσω εγώ κυρία μου;;;

Πολύ ανάποδη πόλη αυτό το Λονδίνο ρε γαμώτο. Ξυπνάς το πρωί, 1 ώρα και 20 λεπτά αφού έχει κτυπήσει για πρώτη φορά το ξυπνητήρι, σηκώνεσαι, ντύνεσαι, ετοιμάζεις την πρώτη εστία καφεΐνης της ημέρας και ανοίγεις το παράθυρο. Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου κτλ. Πας στη σχολή με βαριά καρδιά και τυφλές ελπίδες για το μεγάλο θαύμα που όμως δεν θα συμβεί ούτε και σήμερα. Εκεί θα ακούσεις τους συμφοιτητές σου να τσακώνονται, ένας σιτεμένος 50ης άγγλος gay και μια 30αρα αλβανή χορεύτρια (απλές ιδιότητες, όχι κατηγορηματικές έννοιες), για την αξία της τέχνης στις μέρες μας και για το αν η μουσική θα καταφέρει να επιβιώσει όντας στη λαίλαπα του μεταμοντερνισμού...

Κι έξω να φυσάει ένα αεράκι θεσπέσιο κι η γύρη από τα λουλούδια του πάρκου να πετάει στον αέρα. Να θες να βγεις έξω να απολαύσεις (παρέα με την δεύτερη ένεση καφεΐνης) αυτές τις ελάχιστες στιγμές που ακόμη και το Λονδίνο μπορεί να εμπνεύσει κάποιον, αλλά η καθηγήτρια-μουσικός-παραγωγός-ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας να μη σε αφήνει να βγεις για διάλειμμα (η αγαπημένη λέξη των καλλιτεχνών) γιατί πρέπει λέει να καλύψει την ύλη... Τι να πεις... Το καταπίνεις κι αυτό...

Εν τω μεταξύ μέχρι να της πεις και να σου πει έχει αρχίσει να βρέχει κι ούτε για τσιγάρο να μην μπορείς να βγεις έξω γιατί θα γίνεις μούσκεμα... Αϊσιχτίρ κι εσείς κι η τέχνη σας!!!

Το τραγούδι της ημέρας:
Δημήτρης Ζερβουδάκης - Ο τεχνοκράτης

Λέω να αλλάξω ουρανό

Λοιπόν, σήμερα λέω να την βγάλω καθαρή μ' ένα τραγουδάκι που μου υπέδειξε κάποιος φίλος. Να 'ναι καλά...

Ένα κουτάλι νερό

Μου λες πως φταίνε όλοι αυτοί
γνωστοί και άγνωστοι εχθροί
που εμπόδια βάζουν
διαρκώς στο πέρασμά σου

Όμως δε σκέφτηκες ποτέ
πως είναι η σκέψη σου κουτέ
που σου μικραίνει συνεχώς
το ανάστημα σου

Ξαναπνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Σε είδα πάλι στο σταθμό
χωρίς βαλίτσα ούτε παλτό
να περιμένεις κάποιο τρένο
που δε θα 'ρθει

Τότε θα μάθεις πως ο νους
εκτός από τους ουρανούς
μπορεί φαντάσματα και κόλαση
να πλάθει

Ξαναπνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Πώς γίνεται να ξεκινάς
μακρύ ταξίδι στο χιονιά
χωρίς παλτό χωρίς νταλκά
χωρίς ελπίδα

Άγρια θηρία θα σε βρουν
και Λαιστρυγόνες θε να μπουν
μεσ' το μυαλό μεσ' την καρδιά
σαν καταιγίδα

Ξαναπνίγηκες πάλι
μέσα σ' ένα κουτάλι νερό
και βαράς το κεφάλι
βλαστημάς τον καιρό

Μουσική/Στίχοι: Θωμόπουλος Ανδρέας/Στρόφαλης Μάριος
Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας

Μεταμοντερνισμός

Η χρονική περίοδος στην οποία οδηγείται η ομορφιά στην από καιρό στημένη αγχόνη των ηλίθια και αναίτια ισχυρών...

Κλεμμένο κι ωραίο!!!!!!!!!!

Δουλεύω άρα δεν σκέφτομαι. Δεν σκέφτομαι άρα συνεχίζω.

Posillipo

Γιατί όλοι για ένα παυσίλυπον ζούμε. Μας το 'χε θυμήσει κάποια χρόνια πριν ο Λαυρέντης τραγουδώντας το, μα εμείς δεν πήραμε χαμπάρι. Άλλο ένα τραγούδι είπαμε...

Είναι στ' αλήθεια παράξενο αυτό το πράγμα. Μια λέξη παλιά, σχεδόν ξεχασμένη, σίγουρα μπερδεμένη... Οι αρχαίοι αυτοί υμνητές του Λόγου είχαν σαν όνειρο, σαν ευφορία που ξέφευγε και αρνιόταν πάντα τους θεούς, κάτι πλασμένο μοναχά για την φθαρτή υπόσταση των ανθρώπων. Μια ευτυχία που ακόμα και οι Θεοί δεν μπορούσαν να αγγίξουν και να ζήσουν...

Ο Τερματισμός της κάθε έγνοιας. Το να ΖΩ στο Φθαρτό μα να μην το αντικρύζω. Η αποθέωση των (κατά τα άλλα) ημιτελών αισθήσεων.

Ίσως να πρέπει να το ξανασκεφτούμε τελικα???

Δύστιχο

Ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ.
Μα αρχινάει μονάχα σαν τον αφήσεις...

Ωρέ ωσάν αναλαμπή!

Ξέρετε αδέλφια είναι και κάποια που δεν λέω
σαν κι αυτά που με βυθίζουν στο βούρκο
γιατί εικόνα μου δεν έχουν να κάψουν

Αρνιέμαι ΖΩή ΖΩσα
πνοή άμεμπτη από των ός τα δρων
μόνο και μόνο γιατί
εκτός από το δεν ορίζω
φοβάμαι και το
δεν γνωρίζω
κι ας μου μου μπουκώνει το σφάλμα της άγνοιας μου
κι ας μου ακυρώνει το όποιο μου θέλω...

Άιντε ξανά απ' την αρχή

Τι να πω κι εγώ για ένα κόσμο
που δεν έχω νιώσει ποτέ
κυνηγάω σύννεφα λευκά
πονάω από χέρια που δεν με άγγιξαν ποτέ
και γελάω με κλόουν που δεν αναγνώρισα πουθενά

Χάνομαι στους δρόμους μιας πόλης που δεν έχτισα
βρίζω κινδύνους που μόνος μου πλάθω
ζητάω το καλύτερο για ζωές που δεν γνώρισα
και πικραίνομαι όταν μόνος μου τις τρομάζω μακριά

Αυτά που εγώ δεν κατάφερα να καταλάβω
στους άλλους θέλω να φορτώσω δήθεν σαν δώρο
την χαρά την γνωρίζω μοναχά σε χείλη που βλέπω
όχι σ’ αυτά που φοράω στο πρόσωπο μου,
μήτε σ’ αυτά που γεύτηκα
την κάθε στιγμή που μ’ αγγίζει
την απαρνούμαι,
μήπως και βία ή οίκτος την έφερε καταπάνω μου

Ξεγελασμένος και δειλός,
μα συνάμα αγαθός και άκακος

Περιμένω ακόμη αυτό το κάτι που
θα μου διαλύσει το σκοτάδι που με τυλίγει
αφού κλειστά έχω τα μάτια
περιμένω να δω καθαρό
μπροστά μου
το μονοπάτι της ευτυχίας

Παλεύω με το χρόνο
προσμένοντας κάτι που δεν γνωρίζει από χρόνο
που στέκεται πάντα μπροστά μου
με απλωμένο το χέρι
περιμένοντας κι αυτό το δικό μου βήμα

Περιμένω τον χρόνο να μου φέρει κάτι
που ποτέ δεν θα έρθει
γιατί πάντα βρισκόταν εκεί…