Posillipo

Γιατί όλοι για ένα παυσίλυπον ζούμε. Μας το 'χε θυμήσει κάποια χρόνια πριν ο Λαυρέντης τραγουδώντας το, μα εμείς δεν πήραμε χαμπάρι. Άλλο ένα τραγούδι είπαμε...

Είναι στ' αλήθεια παράξενο αυτό το πράγμα. Μια λέξη παλιά, σχεδόν ξεχασμένη, σίγουρα μπερδεμένη... Οι αρχαίοι αυτοί υμνητές του Λόγου είχαν σαν όνειρο, σαν ευφορία που ξέφευγε και αρνιόταν πάντα τους θεούς, κάτι πλασμένο μοναχά για την φθαρτή υπόσταση των ανθρώπων. Μια ευτυχία που ακόμα και οι Θεοί δεν μπορούσαν να αγγίξουν και να ζήσουν...

Ο Τερματισμός της κάθε έγνοιας. Το να ΖΩ στο Φθαρτό μα να μην το αντικρύζω. Η αποθέωση των (κατά τα άλλα) ημιτελών αισθήσεων.

Ίσως να πρέπει να το ξανασκεφτούμε τελικα???