εξέλιξη σημαίνει εξάπλωση...
σημαίνει αύξηση των πιθανών ερεθισμάτων...
η διαδικασία της εξέλιξης βασίζεται πάνω στην επίλυση προβλημάτων...
η λύση ενός προβλήματος αποδεικνύει ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να αποφευχθεί...
άρα, όσο πιο πολλές λύσεις βρίσκουμε, τόσο πιο πολλά προβλήματα έχουμε δημιουργήσει πριν...
που είναι το θετικό της εξέλιξης;
που πάνε τα σύννεφα όταν κοιμούντε;
πως γίνεται μια λάμπα τόσο μικρή να κουβαλάει τόσο φως;
πως μπορεί ένα δωμάτιο να κρύβει όλον αυτόν τον ουρανό;
γιατί κάποιος κλαίει κοιτάζωντας μια φωτογραφία;
σταματά τη ζωή μια φωτογραφία ή την κουβαλάει μαζί της;
που κρύβεται ο χρόνος όταν κοιμάμαι;
πως το καταλαβαίνει όταν ξυπνώ και ξανάρχεται;
τρέχει ο χρόνος όταν αγαπώ;
γίνεται να αγαπήσω σαν τρέχει ο χρόνος;
και γιατί όλα μου φαίνονται πιο όμορφα όταν κλείνω τα μάτια;
σε ποιο κόσμο να ζω, στον δικό μου ή στων άλλων;
και γιατί εσύ που μου έδωσες τη ζωή δεν ζεις στον δικό μου;
τι να την κάνεις τη δεύτερη ζωή άν δεν μπορείς να ζεις τη δική σου;
γιατί δεν απαντάς;
πως γίνεται να χωράνε τόσα παραμύθια σε εικοσιτέσσερα γράμματα;
...και αν ο χρόνος γεννιέται και πεθαίνει μαζί σου πως γίνεται να νιώθεις πως σε προσπέρασε;
θα 'μαι λιμάνι, μια θάλασσα θα 'μαι, φωτιά και στεριά μαζί...
ήλιος που σε ζεσταίνει, φεγγάρι που σε γλυκαίνει, αστέρι που για να κάνεις ευχή πέφτει...
μυρωδιά του σπιτιού, της ασφάλειας, της γαλήνης...
μουσική που σου φέρνει στο νου εκείνο το όμορφο καλοκαίρι...
ζέστη, κρύο, δροσιά, οξυγόνο, νερό...
θα 'μαι τα πάντα, ότι θελήσεις θα γίνω...
...κι ας με πληγώνει που αυτό που είμαι δεν θέλησες...
σχήμα οξύμωρο, σαν κάποιος να σε κοροϊδεύει και να μην το ξέρεις...
ακόμη κι όταν τα έχεις όλα πρέπει να ψάξεις για να βρεις αυτό που συγκεκριμένα ζητάς...
...λίγες ώρες πριν περίμενα λαχταρώντας το ένα...
...και ήρθε...
...τώρα προσπαθώ να σκαρφαλώσω στο λόφο του κανένα...
...κι έμεινε ακόμη μισό...
...ανέβηκα κι ο αέρας με μαστιγώνει...
...κατρακυλώ...
...ένα, ένα που να σε βρω;;;
Γιατί η ευτυχία μοιάζει με τέλος; Τι είναι αυτό που με κάνει να βυθίζομαι συνεχώς σε μια απύθμενη θάλασσα απο αντιρρήσεις; Γιατί νιώθω μολύβια να μου γδέρνουν την πλάτη λες και χαράζουν επάνω μου τη διαδρομή του πουθενά; Που είναι ο κλόουν που σ' όλη τη ζωή μου ψάχνω για να μου δώσει μια απάντηση; Ποιος να 'ναι ο άλλος σ' αυτό το πλήθος που μαζί βυθιζόμαστε; Αξίζει να πνιγώ τραβώντας τα μαλλιά του; αξίζει να πνιγώ τελικά;
και προς τα που είναι η στεριά αφού ποτέ δεν θυμάμαι να την πάτησα; τι είναι το χώμα αν για να το νιώσω πρέπει να φτάσω στον πάτο; χώμα κι εκεί, χώμα κι εδώ... κι αυτά τα ψάρια που μου γαργαλάνε την πίστη γιατί κολυμπάνε; δεν υπάρχει χώμα γι' αυτά; τότε τι είναι αυτό που φοβούνται; φοβούνται τα ψάρια;
γιατί μου μοιάζει σαν να μην μπορώ να τελειώσω τίποτα;
...και γιατί γράφω αφού δεν τα διαβάζω;
Αυτός ο κόσμος δεν πέθανε. Πέθανε αυτός που τον νομίζει νεκρό... Κυνηγάω ένα παράθυρο που φεύγει μακριά μου καθώς μεγαλώνει το κελί μου... Ένας κόσμος, ένα παράθυρο... Το καλοριφέρ στάζει τα όνειρα μου σαν να τα ξεφορτώνεται... Εκεί, δίπλα στο παράθυρο που αγναντεύω το είμαι... Κάποιες φωνές απο κάτω μοιάζουν σαν να παλεύουν με την ψυχή μου... Φωνές που δεν ξέρω, που ποτέ δεν θα γνωρίσω... Κι αφήνομαι στους ποταμούς των γραμμάτων που σπρώχνω να κυλήσουν μπροστά μου... Λες κι όλη η ζωή είναι πλήκτρα που πατάς... το πληκτρολόγιο των αισθήσεων... μονάχα η μοναξιά έρχετε μόνη της, ακάλεστη...
Η κωμωδία του να είσαι άνθρωπος: για να μην νιώσεις ποτέ ότι πεθαίνεις προσπαθείς ποτέ σου να μην ζήσεις. Ναυαγός στον ωκεανό του χρόνου.
Η τελευταία πράξη του αυτόχειρα έναι η ματαίωση της ύπαρξής του.
Θέλω να γράψω ένα τραγούδι που να μιλάει
Για το πώς μοιάζει το να ‘σαι Θεός
Θέλω να γράψω για χίλιες λέξεις που τις γνωρίζεις
Μα δεν ηχούνε στα αυτιά κανενός
Θέλω να γράψω για ένα ήλιο που δεν σε καίει
Για μία φλόγα που δεν ανάβει φωτιά
Για ένα κόσμο που ενώ τον φτιάχνεις δεν σε αγγίζει
Σαν να ‘ναι ποίημα που μετά το ξεχνάς
Πώς να ν’ αλήθεια με στου απείρου τη λεωφόρο
Που όλο φεύγεις από το πουθενά
Πώς να ν’ αλήθεια για σένα τέλος να μην υπάρχει
Τη γεύση να μην μπορείς να γευτείς
Που αφήνει πίσω του ένα φιλί
Θέλω να μάθω γι’ αυτού του χρόνου την ιστορία
Κι αν τα κατάφερε να μείνει ζωντανός
Ποια ράσα ντύθηκε και ποια κοροϊδία
Σ’ όλους μας έταξε και αν παρέμεινε αρχηγός
Ψάχνω να βρω πως σβήνει μια ιστορία
Αν γίνεται όνειρο που πάντα ξεχνάς
αν ότι ένιωσα γράφτηκε μες σε βιβλία
και σαν τα διαβάζω αν με συναντώ πουθενά
νιώθω να φοβάμαι αυτού του άλλου την παρουσία
νιώθω χαμένος κι ας ψάχνω μόνο στα χέρια του να αφεθώ
σαν κάποια πίκρα να μένει στο στόμα
κάθε φορά που του χαρίζω το σ’ αγαπώ
Και γυρίζω, γυρίζω!!! Μέσα σε μια πόλη που δεν γνωρίζει από τίποτα, δεν πιστεύει τίποτα και είναι ελεύθερη! Α! να μην ξεχάσω... Δεν αγαπάει κανένα...
Πιστό μου γκρίζο κουτι με τα χιλιάδες όνειρα φυλαγμένα κάνε να αντέχουν για πάντα οι μπαταρίες σου και αρρώστιες να μην σε βρίσκουν. Μια δεύτερη ζωή χτίζω μαζί σου, πιο ανάλαφρη, πιο γελαστή...
