Ανησυχίες, μέρα 2η

Θέλω να γράψω ένα τραγούδι που να μιλάει
Για το πώς μοιάζει το να ‘σαι Θεός
Θέλω να γράψω για χίλιες λέξεις που τις γνωρίζεις
Μα δεν ηχούνε στα αυτιά κανενός

Θέλω να γράψω για ένα ήλιο που δεν σε καίει
Για μία φλόγα που δεν ανάβει φωτιά
Για ένα κόσμο που ενώ τον φτιάχνεις δεν σε αγγίζει
Σαν να ‘ναι ποίημα που μετά το ξεχνάς

Πώς να ν’ αλήθεια με στου απείρου τη λεωφόρο
Που όλο φεύγεις από το πουθενά
Πώς να ν’ αλήθεια για σένα τέλος να μην υπάρχει
Τη γεύση να μην μπορείς να γευτείς
Που αφήνει πίσω του ένα φιλί

Θέλω να μάθω γι’ αυτού του χρόνου την ιστορία
Κι αν τα κατάφερε να μείνει ζωντανός
Ποια ράσα ντύθηκε και ποια κοροϊδία
Σ’ όλους μας έταξε και αν παρέμεινε αρχηγός

Ψάχνω να βρω πως σβήνει μια ιστορία
Αν γίνεται όνειρο που πάντα ξεχνάς
αν ότι ένιωσα γράφτηκε μες σε βιβλία
και σαν τα διαβάζω αν με συναντώ πουθενά

νιώθω να φοβάμαι αυτού του άλλου την παρουσία
νιώθω χαμένος κι ας ψάχνω μόνο στα χέρια του να αφεθώ
σαν κάποια πίκρα να μένει στο στόμα
κάθε φορά που του χαρίζω το σ’ αγαπώ