Το πλήκτρο...

Αυτός ο κόσμος δεν πέθανε. Πέθανε αυτός που τον νομίζει νεκρό... Κυνηγάω ένα παράθυρο που φεύγει μακριά μου καθώς μεγαλώνει το κελί μου... Ένας κόσμος, ένα παράθυρο... Το καλοριφέρ στάζει τα όνειρα μου σαν να τα ξεφορτώνεται... Εκεί, δίπλα στο παράθυρο που αγναντεύω το είμαι... Κάποιες φωνές απο κάτω μοιάζουν σαν να παλεύουν με την ψυχή μου... Φωνές που δεν ξέρω, που ποτέ δεν θα γνωρίσω... Κι αφήνομαι στους ποταμούς των γραμμάτων που σπρώχνω να κυλήσουν μπροστά μου... Λες κι όλη η ζωή είναι πλήκτρα που πατάς... το πληκτρολόγιο των αισθήσεων... μονάχα η μοναξιά έρχετε μόνη της, ακάλεστη...