Χριστουγενιάτικες μαυρίλες!

Δεν έχω να πω τίποτα για τους μεγάλους αγώνες της ανθρωπότητας… Δεν συμμετείχα σε κανέναν από αυτούς… Δεν έχω να γράψω τίποτα για το μαρτύριο της πείνας… Πάντα εύρισκα κάτι να ικανοποιήσω το ένστικτο μου… Η έννοια της ελευθερίας μου ακούγεται άγνωστη αφού δεν αναιρεί κάτι το οποίο έχω ήδη βιώσει… Σκλάβος είναι μόνο αυτός που γνωρίζει τα δεσμά και τον δέσμιό του… Δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα μεγάλο, τίποτα που να πιστεύω ότι αφορά όλη την ανθρωπότητα…

Μεγάλωσα σκυφτός, φοβισμένος απέναντι στον φόβο… Φοβόμουνα να μην φοβηθώ… Ώσπου ξέχασα το πρέπει να φοβάμαι… Τα ανέχτηκα όλα σαν υποχρέωση, σαν κάτι που έπρεπε να γίνει… Ένιωθα τον πόνο αλλά δεν αντιδρούσα γιατί πίστευα ότι από τη στιγμή που δεν τον φοβόμουν, δεν μπορούσε να μου προκαλέσει κακό… Σκορπούσα τα χρόνια δυστυχισμένος γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να ορίσω τη δυστυχία σαν κάτι που πρέπει να φοβάμαι και να παλεύω να την αποτρέψω…

Έννοιες ηλίθιες, αποκρουστικές, άχρηστες… Περιδιαβαίνεις στη ζωή γεννώντας φαντάσματα… Ακόμη και για την τελική αναίρεση δεν είσαι ποτέ σίγουρος… Ο θάνατος αναιρεί τη ζωή; Κι αν την αναιρεί πως δικαιώνεσαι για τις επιλογές σου; Κι αν δεν την αναιρεί πως μετράς τη ζωή; Φαύλος κύκλος… Ίσως να φταίω εγώ που το πολυψάχνω, δεν λέω, ίσως… Μπορώ όμως να το σταματήσω, να γίνω κάτι άλλο, κάτι καινούργιο; Κι αν τα καταφέρω δεν θα είναι σαν να βαφτίζω την ως τώρα μου ζωή σαν αυταπάτη; Φαύλος κύκλος σου λέω… Εν τω μεταξύ… Γιατί εμένα ο κύκλος μου φαίνεται σαν τεχνητό κατασκεύασμα και όχι σαν προϊόν παρακολούθησης του σύμπαντος; Ξέρει κανείς ένα τέλειο κύκλο; Κι αν η φύση δεν μας το χαρίζει ως γεγονός, γιατί κάποιοι το βαφτίσανε τέλειο; Η αιώνια επανάληψη ισούται με την αιώνια ευτυχία; Υπάρχει η έννοια της επανάληψης στον κύκλο από τη στιγμή που το μόνο σημείο αναφοράς του δεν εμπεριέχεται στην διαδικασία διεκπεραίωσής του; Σας καταλαβαίνω αόρατοι αναγνώστες… «Τι έχει πάθει αυτός;», θα αναρωτιέστε… Όμως αυτά είναι που με βασανίζουν, που μου κλέβουν τη ζωή… Ζω σαν ένα σημείο που αντιφάσκει αιώνια, αφού δεν μπορεί να αποφασίσει από ποιο άλλο σημείο θα οριστεί… Αυτό που έλεγα για τον κύκλο… Το μόνο σημείο που δεν ορίζεται σε σχέση με κάποιο άλλο που έχει βιώσει ως πορεία είναι το κέντρο του κύκλου, το κέντρο του σύμπαντος, γνωστού και αγνώστου… Ε λοιπόν! Αυτό δεν είμαι! Κάποιος να βοηθήσει;

Συνεχίζω μετά από παύση… Πίσω στα ίδια, στα σκοτεινά δωμάτια της αμφισβήτησης μου, στις απέραντες ερήμους του αγνώστου… Έτσι που με βλέπω σκέφτομαι πως μπορεί και να μην πεθάνω ποτέ… Όχι ως επιβράβευση, αλλά ως τιμωρία για ηλιθιότητα μου… Τέλοσπάντων… Αυτά σκέφτομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ… Ας μην μιλήσω για τον ύπνο… Άλλο κι αυτό… Η απόδειξη της ανυπαρξίας μας… Τι μας φόρτωσες ρε δημιουργέ; Πολλά δεν είναι για κάποιον αρχάριο; Μόνος μου μιλάω… Εδώ βάλθηκα να τον καταρρίψω και στο τέλος του ζητώ τα ρέστα… Λες να ‘μια τρελός; Κι αυτό όμως δεν φανερώνει τίποτα… Ορίζουμε εμείς τρελούς και σωστούς, τους χωρίζουμε… Αν όμως αυτός ο Θεός υπάρχει, ποια είναι η γνώμη του, ποια η ετυμηγορία του; Άλλο κι αυτό πάλι… Γι’ αυτό σας λέω, άβυσσος το είμαι…

Νιώθω σαν να ζω σε ένα κόσμο ατελή, γεμάτο αμφιβολίες, όχι μόνο για μένα ως ενατένιση και κατανόηση αλλά και ως συνειδητότητας… Λες και ο Θεός αμφιβάλλει γι’ αυτό που έπλασε… Πιστεύω σε κάποιο θεό-δημιουργό! Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να είμαστε απλά συνέπεια μιας τυχαιότητας… Η ζωή δεν μπορεί να είναι κακόγουστο αστείο, ασήμαντο φορτίο… Ακόμη κι έτσι αν το δεις πρέπει να χτίσεις κάτι άλλο, το τυχαίο που σε έπλασε, που να μπορεί να σε ενατενίσει, έστω μόνο για να γελάσει μαζί σου… Έστω και αν θεωρήσουμε το Είναι μας ως συνέπεια πράξης απελπισίας που ποτέ δεν βιώσεις, η ύπαρξη ζωής συντρίβει το όποιο θεώρημα μας… Να εξηγήσω; Αν στ’ αλήθεια πιστεύω ότι το Τίποτα, η απόλυτη ακύρωση και απόλυτη αδράνεια είναι μια πραγματική πιθανότητα, τότε επικυρώνω και αποδεικνύω την τελική και αδιαφιλονίκητη ανωτερότητα και επικράτηση της… Αν πιστεύω ότι ο αιώνιος ύπνος είναι εφικτός, ακόμη και τα όνειρά μου είναι τουλάχιστον γελοία… Για να μην αναφέρω το άχρηστα… Αυτό που θέλω να πω (νομίζω, γιατί η αλκοόλη είναι αντιληπτή και συν-εταίρα), είναι ότι η ύπαρξη της όποιας ζωής δεν μπορεί να συνυπάρχει με την ιδέα του Τίποτα (δεν βάζω επίθετα όπως απόλυτο και αιώνια γιατί τα επίθετα χρειάζονται απόδειξη, ενέργεια που μπορεί να υφίσταται μόνο στη ζωή)…

Που με φέρνει αυτό; Στο ότι δύναται να υπάρχουν δύο Τίποτα μα μόνο μια Ζωή… Ένα τίποτα που καταργεί την όποια πιθανότητα ύπαρξης ζωής, όχι ως αδύναμης-ηττημένης απέναντι του αλλά ως μη πιθανότητα, Α-Δύνατο… Δύναμαι: μπορώ να ενεργήσω… Το ότι μπορώ όμως δεν εγγυάται την πράξη μου… Δηλαδή: η έννοια δύναμαι εμπεριέχει από μόνη της και την τυχόν αποτυχία μου… Α-Δύνατο: καταργεί την έννοια του δύναμαι… Καταργεί τη λογική, την επιλογή, την συνέπεια, την πράξη…

Το δεύτερο Τίποτα, έστω και παρερμηνευμένο, ψευδές εν δυνάμει… Τίποτα ως Αδύνατο… Αδύνατο και Α-Δύνατο… Απλές εικαστικές μορφοποιήσεις, προσπάθειες απεικόνισης του ίδιου νοήματος, ηχητικά συμπίπτουν φανερώνοντας την ατέλεια των αισθήσεως, εικαστικά ξεχνιούνται εξαιτίας της παρερμηνείας… Ύπουλες αισθήσεις… Δεν μπορώ παρά μόνο να θαυμάσω την επιδεξιότητά σας! Λοιπόν… Αδύνατο και Α-Δύνατο… Παύση… Αδυνατώ να συνεχίσω… Ή Α-Δυνατώ… Όπως το πάρει κανείς, ακόμη κι εγώ… Εγγυούμαι όμως συναπάντημα… Ξεφεύγω από το Α-Δύνατο, γι’ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία! Ξέρω όμως να αυτό-καταργούμαι και με άλλους τρόπους… Παντού υπάρχει ήττα, αυτό το δέχομαι… Ποια η γνώμη σας για τις ατέλειες της όποιας δημιουργίας; Τι πιστεύω εγώ; Το έχω ξαναπεί και ευτυχώς (για μένα) το πιστεύω ακόμα… Συγκέντρωση κα αφοσίωση αδέλφια μου… Μόνο αυτό! Εστίαση των όποιων ενεργειών μας σ’ αυτό που δύναται να καταστεί αποτέλεσμα και φορέας των συνεπειών των πράξεών μας… Φάρος ας γίνουν οι αγκαλιές μας! Φως που χαρίζεται στη θάλασσα, έστω και αν σε ορισμένες στιγμές νομίζει πως χάνεται άδικα, πως ξοδεύεται αναίτια…. Αν κατάφερνα ποτέ μου να νιώσω Φάρος πιστεύω πως θα κατανοούσα πως μεταβάλλεται και μεταλλάσσεται η όποια συναίσθηση, ακόμη κι η όποια συνέπεια στην οποία υπόκειμαι καθημερινά, συνεχώς, ως επί το πλείστον… Πως υπερνικάται το κάθε συναίσθημα αβεβαιότητας και αποτυχίας θετικά φορτισμένης αξιολόγησης σε σχέση με τις όποιες δυνατές διαστάσεις απέναντι από μόνο και μόνο την ενατένιση ενός «πλοίου» που σώζεται από τους υφάλους λόγω της δικιάς μου λάμψης, έγνοιας… Πως η παροχή μιας δυνατότητας στο Άλλο, μιας ενέργειας ενίσχυσης του όποιου Άλλου για διατήρηση και συνέχιση της Ζωής – ακόμη κι αυτής που εσφαλμένα ορίζεται από την αναίρεση της – αποτελεί πράξη-ενέργεια Νίκης (είτε μέσω υπέρβασης και κυριαρχίας, είτε μέσω εξουδετέρωσης) έναντι στων δικών σου, κατά τα άλλα απόλυτα και άπειρα ορισμένων, Τίποτα…

Πάλι μπερδεύτηκα μάταια και αχρείαστα… Προσπαθώ να εξηγήσω αυτό το οποίο καταρρίπτει την έννοια της λογικής… Προσπαθώ να ορίσω λογικά την ανικανότητα, την Α-Δυναμία της λογικής… Τουλάχιστον χαζό, κωμικό… Θα προσπαθήσω όμως να το πράξω… Λοιπόν: η Ζωή καταργεί τόσο το Αδύνατο όσο και το Α-Δύνατο… Η Ζωή αφοπλίζει τη Λογική… Άρα, Λογικά, πρέπει να την επαναπροσδιορίσουμε…

:) :) :)

Φαύλος κύκλος σας λέω, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό… Κάποια βοήθεια από το κοινό;;; Σας παρακαλώ… Δεν ψάχνω για συμμάχους… Ισχυρότερους ψάχνω, να σκλαβωθώ σ’ αυτούς, να ηττηθώ… Να ορίσω πάλι απ’ την αρχή τις αλυσίδες μου… Νέος, ετών 28 (περίπου), προτίθεται να γίνει σκλάβος της όποιας, αδιαμφισβήτητης, Απολυτότητας και συνάμα Απειρότητας… Σκλάβος του Παντοδύναμου και συνάμα Αγνώστου στρατηλάτη… Του διάδοχου του Ομήρου, του Περικλή, του Μέγα Αλέξανδρου, του Μαρξ, του Λένιν, του Χίτλερ, του Κάστρο, του Γκεβάρα…

Πες μου γιατρέ...

Πες μου κάτι εσύ γιατρέ, ζητώ χωρίς ενδοιασμούς την βοήθειά σου...

Είναι εγωιστική αναζήτηση της αιωνιότητας όταν λαχταράς και είσαι πρόθυμος να παλέψεις για μια πιο όμορφη ανατολή που εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω να δω;

Είναι εγωιστικό και αναζήτηση της αιωνιότητας να παραιτείσαι από τη ζωή σου, να επιλέγεις ακόμη και τον τερματισμό και την ακύρωση σου, ως αντίτιμο μιας ελπίδας που θα γευτείς μόνο για μια στιγμή, ελπίδας ότι με την τελευταία σου πράξη μπορεί να χαρίσεις σε κάποιον, ακόμη και άγνωστο, μια στιγμή χαράς που εσύ ποτέ δεν έζησες;

Είναι εγωιστικό, αποτρόπαιο, συναίσθημα αυτό της απόλυτης άφεσης, όχι όμως εξάρτησης γιατί όταν αφήνεσαι δίνεις τα πινέλα που ζωγραφίζουν τη ζωή σου στον έρωτα του άλλου, γίνεσαι απόλυτο και μοναδικό έργο του και όχι απλά ένα χρώμα του σαν τα βιβλία που δίνουν στα παιδιά για να γεμίσουν απλά τα κενά με "χρώμα", στερώντας τους την δυνατότητα της ολόδικης τους δημιουργίας;

Είναι εγωιστικό να λαχταρώ να χαρίσω μια ευτυχία, όταν αφού επιλέξω το Είμαι αποφασίσω να σκορπίσω αλόγιστα γύρω μου καθιστώντας με Ήμουν; Ομορφιά να πηγάζει το Όχι μου σαν δήλωση αιώνια...

Με μπερδέψατε γιατρέ... Χάθηκα στις σκοτεινές σπηλιές της ευθύνης... Δύναμη ισχυρή, ποτέ δεν το αρνήθηκα... Ποιος ευθύνεται όμως για τη χαρά που γεννιέται στην ανάμνηση; Δεν είναι άδικο να την φορτώσουμε σε κάποιον που πλέον δεν θα μπορεί να την αναλάβει; Γι' αυτό σου λέω γιατρέ... Τι διλήμματα και χαραγμένες πορείες... Ο χρόνος; Ο χρόνος που όλα τ' αρνιέται ποιανού το μέρος παίρνει;

Στέρεψε κι η ώρα μας, ακόμη κι αυτός ο χρόνος που δήθεν εμείς καθορίσαμε, σου λέει κάτι αυτό; Ίσως να ΄μαι τρελλός, δεν ξέρω... Πολλές φορές ούτε νοιάζομαι να μάθω αν θες να είμαι ειλικρινής... Λίγα πράγματα κατάλαβα περπατώντας μονάχος σε αυτή τη ζωή... Τίποτα δεν ορίζω γιατρέ μου, τίποτα... Το κατάλαβα, σας λέω αλήθεια! Το άλλο; Να σας πω...

Αφού τίποτα δεν ορίζω, τίποτα δεν με ορίζει... Αυτό δεν κατάλαβα...

Μισό τίποτα

Πόσες ακόμη πελώριες νύχτες; Πόσες ώρες ακόμη θα περάσουν σαν χαρταετοί από μπροστά μου κι εγώ θα κοιτάζω μόνο το σπάγγο που τις κρατάει; Περιτριγύρισα κι απόψε για άλλη μια φορά την Πόλη μου ψάχνοντας για σημάδια... Ψάχνοντας για σκιές που θα παλέψουν με τη δική μου... Ψάχνοντας για ένα σκοτάδι που θα με κυκλώσει και θα με στραγγαλίσει, εξοντώνοντας όμως πρώτα την δικιά μου αιώνια νύχτα... Θέλω ένα σκοτάδι γενικό, ένα φεγγάρι που να το κοιτάζω με άλλους πολλούς κι ας είναι η κοινή μας αλυσίδα, ας είναι τα δεσμά που μοιράζομαι... Όταν τσακίζεσαι από δεσμά το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι αν τα μοιράζεσαι με κάποιον... Πόνος, λύπη, κλάμα... Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, όλα μου φαίνονται δύσκολα τον τελευταίο καιρό. Ας μου απαντήσει κάποιος Ειλικρινά, όχι σαν ευχή ούτε σαν παρηγοριά! Από καρδιάς, σαν να 'ναι ο πρώτος ήχος που γεννά το στόμα ενός βρέφους, η πρώτη αντίδραση στον θόρυβο που ακούει! Ναι, έτσι πιστεύω κι ας κάνω λάθος... Ο κάθε ήχος στα αυτιά ενός μωρού, μιας καινούργιας ζωής που ανέτειλε, είναι θόρυβος, είναι ανησυχία... Ο άνθρωπος όταν δεν έχει ακόμη αντιληφθεί και αποδεχτεί τους κώδικες επικοινωνίας το κάθετι φαντάζει στα αυτιά του σαν απειλή. Μιλάμε γιατί μας αναγκάζουν να μιλάμε και είναι καιρός να πάψουμε να το θεωρούμε προτέρημα ανωτερώτητας! Η φύση μας το διδάσκει καθημερινά: η επικοινωνία δεν χρειάζεται υλικούς φραγμούς και συλλογικές συμβάσεις! Αν αυτό ίσχυε τότε ό "άνθρωπος", αυτός που κοιτάζει ψηλά θα ήταν το μοναδικό ζωντανό κινούμενο ον σ' αυτόν τον αδικημένο πλανήτη που βάναυσα ονομάσαμε Γη, ύλη αιώνια καταδικασμένη... Άνθρωπος είπαμε! Αυτός που κοιτάζει ψηλά, στο άλλο που θέλει να φτάσει... Και κοιτάζωντας ψηλά βλέπει πουλιά, βλέπει δέντρα πελώρια που χαϊδεύουν τα σύννεφα, βλέπει γη, βουνά να πλησιάζουν τον ήλιο και να γλεντούν μαζί του... Κι όμως τα αγνοεί τυφλωμένος από τον εγωισμό του... Αυτά λέει, κι ας είναι ψηλότερα, ας είναι πιο κοντά στο Εκεί που θέλει να φτάσει, δεν κοιτάζουν ψηλά, δεν θρώσκουν προς τα άνω... Κι ας μην έχει περπατήσει ποτέ στις κορφές των βουνών που των αγκαλιάζουν... Κι ας μην έχει ποτέ καταφέρει να πετάξει, να πλησιάσει στον Ήλιο... Και σαν μωρός χαίρεται και περηφανεύεται γιατί έχει καταφέρει να φτιάξει αεροπλάνα, κομμάτια ύλης ή γης όπως τα ονομάζει, που πετούν πάνω από τα σύννεφα... Και νιώθει περήφανος γι' αυτό ο κακόμοιρος, ο δυστυχής... Ξέρεις πόση ύλη, πόση γη περιπλανιέται ελέυθερη στο Σύμπαν, στην κοινωνία του Απόλυτου Όλου ταξιδεύει αιώνια, αναφέρομαι σε σένα δύστυχε θνητέ που από την δειλία σου και τον εγωισμό σου έφτασες να ορίζεις αιώνιο και άπειρο ότι σε ξεπερνάει, πέρα από την κάθε σου πράξη; Τι έχεις να πεις για τους πλανήτες που έχουν γεννηθεί και ζουν πολύ πριν κάνεις εσύ, ο Υπέρτατος Κριτής (τρομάρα σου!), την εμφάνισή σου; Όλα άχρηστα, ανούσια; Μόνο για να σε περιμένουν; Όλο το σύμπαν δηλαδή περίμενε εσένα; Εμένα μου ακούγεται τουλάχιστον αστείο... Με ρωτάς γιατί; Γιατί πιστεύω στην ύπαρξη του Τυχαίου, του μη προγραμματισμένου... Γιατί αν δεν πιστέψω σ' αυτό πάει να πει πως ότι νιώθω, ότι με γδέρνει, ότι μου χαρίζει το φως δεν είναι δικό μου, ποτέ δεν μοίρασα πόνο σφάλλωντας, ποτέ δεν κέρδισα ευτυχία πολεμώντας... Αρνούμαι να αποδεχτώ, κι αν κάνω λάθος δεν με νοιάζει, πως το κάθε μου χάδι στο πρόσωπο μιας γυναίκας που ερωτεύομαι, που βαφτίζω θεό μου και αφήνομαι σ' αυτόν απαρνιώντας την κάθε λογική, είναι κενό, άδειο και άσχετο, από κάθε νόημα, δράση που ενώ υφίστασαι τις συνέπειες της δεν θα καθορίσει ποτέ το αποτέλεσμα (την εκπέμπουσα ενέργεια δηλαδή) της βιωμένης ύπαρξής σου... Αυτό είναι που μου κατασπαράζει τη σάρκα και την σκέψη καθημερινά! Έσπρωξα τον εαυτό μου, το Είμαι, μπροστά από ένα δίλημμα που δεν βγάζει νικητή... Κι ενώ συνειδητοποιώ ότι στην πραγματικότητα αυτό το δίλημμα δεν υπάρχει, αφού πρώτος εξυμνώ το Τυχαίο ωσαν αυτό που ποτέ δεν ορίζεις, κατρακυλώ και πέφτω συνεχώς στην παγίδα που εγώ ο ίδιος έστησα... Μόλις τώρα όμως ένιωσα κάτι που μοιάζει σαν να μου εξηγεί το γιατί... Και το νιώθω ακόμη πιο επώδυνο, ακόμη πιο κωμικό... Νιώθω ότι υπάρχει ένα συναίσθημα που μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως του θεσμικού πλαισίου, κι ίσως να 'ναι αυτό που με τυρρανά... Να προσπαθήσω να εξηγήσω, όσο μπορώ γιατί είναι κι οι ώρες δύσκολες... Λοιπόν, το Υπέρτατο δίλημμα τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνεται η ποταπή αφεντιά μου... 1η επιλογή-παραδοχή: δέχεσαι ως (μπλα) ουσία (δεν την ονομάζω ύλη) του κόσμου του οποίου αντιλαμβάνεσαι (είτε ως άισθηση είτε ως νοητική ύπαρξη) την...

Ζητώ συγνώμη. Χάθηκα πάλι στην πορεία και όλα μένουν και πάλι μισά... Δυο μέρες μετά δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη από αυτά που έγραφα... Αν έχει όρεξη κάποιος άλλος ας προσπαθήσει και ας με χαστουκίσει να ξυπνήσω...

Εμπρός!

Ομογάλακτοι και ομοαίματοι αδελφοί ας υψώσουμε όλοι μαζι τα φλάμπουρα της περιφροσύνης απέναντι σε ότι διαφορετικό, ότι αλλότριο ζουζουνίσει ενοχλητικά πάνω από τα κεφάλια και τα κεφάλαια της αναισθησίας μας... Είθε καμία αλογόμυγα να μην ξυπνήσει την πεσμένη σε λήθαργο συνείδηση μας και ουδεμία ταραχή να μην αποζητήσει την προσοχή μας... Ας βυθιστούμε όλοι μαζί ακόμη πιο βαθιά στον ύπνο του σταρχιδισμού μας και ας ονειρευτούμε συλλογικά για ένα κόσμο όμορφο και αγαπημένο, σε όλα τα μήκη και πλάτη του, από τη Μακαρίου μέχρι τον παραλιακό... Ας ενώσουμε τα χέρια και ας βροντοφωνάξουμε ένα ηρωικό non pasaran σε όλους αυτούς τους ασυνείδητους που μιάζουν την αρχέγονη και ιερή φυλή μας βουτώντας κομματάκια ψωμί στον τραχανά... Ας υψωθούμε λίγο ψηλότερα, μεριμνόντας πάντοτε και για την ανύψωση του συνάνθρωπού μας, ανεβαίνοντας όχι μόνο στα τραπέζια του νυχτερινού ινστιτούτου αγωγής της ψυχής που έπειτα από θεόσταλτη εντολή επιλέξαμε, αλλά και στο μπαρ και στα ζινίσια των συν-Αποστόλων μας... Και η εξύψωση μας αυτή να είναι στέρεη και ανεπηρέαστη από τις όποιες εξουσιαστικές ολισθήσεις που σαν το ηδονικό τραγούδι των γοργόνων έμελλε να εμφανιστούν στο δρόμο μας... Κι ας το γνωρίζουμε όλοι, συντρόφοι και συνταξιδιώτες ότι ο δρόμος που αιώνιο χρέος μας προστάζει να βαδίσουμε θα είναι δύσκολος και η λιγοψυχία θα εμφανίζεται συνεχώς σαν συντόμι που ύπουλα θα μας παροτρύνει να πάρουμε... Μα εσάς αδέλφια που κουβαλάτε στους ώμους σας την υπερηφάνια και ομορφιά των μελλοντικών γενεών, δεν σας φοβάμαι... Καμιά απομίμηση της Louis Vuitton δεν θα σας δελεάσει και κανένα φτηνό πουκάμισο απο τα Zara δεν θα αντικαταστήσει ποτέ στη ψυχή σας το ιερό βάρος που κουβαλάει μαζί του ένα t-shirt του Lacoste, την ένδοξη απεικόνιση του Αϊ Γιώργη να σκοτώνει το κροκοδειλάκι, ζώο των απίστων που δεν συναντάς ούτε στην Αγκαλιά της Φύσης, τον Ακάμα, ούτε και στον Ωκεανό της Γαλήνης, την Αλυκή της Λάρνακας... Μα ποτέ μην ξεχνιέστε συμπολεμιστές! Χρέος μας παντοτινό είναι η ανύψωση του συνανθρώπου μας, ακόμα κι αυτού που οι διαβολόσταλτες αμφιβολίες του για την Υπέρτατη Αλήθεια, τον οδηγούν στο να μην λατρεύει την Θεία Βίσση αλλά, με το είναι του κυριευμένο από τον Διάβολο, να ολισθαίνει στην αμαρτία εκτίθωντας τον εαυτό σε δαιμονισμένες ιαχές αοιδών και αηδών όπως ο ΛεΠα ή ο Μαζωνάκης (τα παλιά του κυρίως)... Γι' αυτό σας λέω αγωνιστές του Φωτός! Τείνατε χείραν βοηθείας εις την τρεκλίζουσα φιλινάδα σας ίνα να την ανυψώσετε και ταύτην (ακόμη κι αν προχθές μάθατε ότι το περασμένο καλοκαίρι στον Πρωταρά σκυλο...γαύγιζε με τον δικό σας) εις την ανώτερη διάσταση του μπαρ και καθοδηγείστε το βλέμμα της (όπως ο καλοκάγαθος ποιμένας το ποίμνιο του) ούτως ώστε να δει την Μαρία την ξιππασμένη που τον Στρόβολο, που ενώ το παίζει "εγώ είμαι τζιαι καμιά άλλη" και χορεύει στο κέντρο της πίστας σαν περιστρεφόμενος δερβίσης, φορεί φτηνοφόρεμα που το Mango και μάλιστα περσινό!
Αγαπητοί εν αμπαλατοσύνη και ξιπασμό αδελφοί... Ο δρόμος που διαλέξαμε είναι μακρύς και κακοτράχαλος... Το γνωρίζαμε προτού κάνουμε τις επιλογές μας και αγοράσουμε το πρώτο μας τζην των 560 pounds (από το Λονδίνο με τότε ισχύουσα ισοτιμία 1CyP=0.96GBP)... Άλλωστε αυτό είναι και το bottom-line (ατς!) της Πίστης μας... Η ελευθερία που μετουσιώνεται ως δυνατότητα να κάνεις την ματσαράγκα σου, ακόμη κι αν το κατανοείς ότι φέρεσαι σαν μαλακισμένο, συνοδευόμενη από την τυφλή πίστη-ελπίδα ότι στο μέλλον θα μπορέσεις είτε να αναιρέσεις την πράξη σου (ζητώντας και λαμβάνοντας συγχώρεση), είτε να ελαφρύνεις την συνείδησή σου προβάλλοντας την ηλιθιότητα σου ως καλά-και-τι-έγινε-έτσι-είναι-η-ζωή-σήμερα πράξη...
Ξεχάστηκα πάλι ο κολασμένος... Επιστρέφω! Κηρύξτε το Λόγο του Δεν-Βαριέσαι-Αδελφέ! Ανεβείτε ένα-ένα τα σκαλιά της Υπέρτατης Αναισθησίας και κατευθυνθείτε προς την κορυφή του Μεγάλου Βουνού, εκεί που βασιλεύει η Αιώνια Απραξία... Τσακίστε τις φωνές των ασεβών που επιθυμούν να ορίζουν οι ίδιοι τις Αξίες πάνω στις οποίες θα χτίζουν τη ζωή τους και όχι η Θεία Κρίση της Ιδιωτικής Ραδιοτηλεόρασης (αγία Τατιάνα μου μεγάλη η χάρη σου!)... Υμνείστε με υπερηφάνια την μεγαλόχαρη Αποβλάκωση και ποτέ μην ολισθήσετε στο βούρκο της δήθεν παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στους μη Εκλεκτούς... Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι ο Παράδεισος χωράει μόνο αυτούς από τα Πάνθεα, την Εκάλη και τους Καλόγηρους... Τι γυρεύει ένας Τραχωνίτης στον Παράδεισο, εδώ στο Sesto δεν τον αφήνουν να μπει, πως θα μπει στον Παράδεισο;;; Και προς θεού (Armani, Gucci και Channel, ώ εσύ ή Αγία Τριας!) μη νομίσετε πως αυτό είναι ρατσισμός! Εγώ, εσείς, όλοι εμείς οι Εκλεκτοί δεχόμαστε και αγαπάμε το κάθετι διαφορετικό, το Άλλο, προσφέροντας του απλόχερα την Ανοχή και την Λύπησή μας... Και κάτι τελευταίο... Συνεχίστε να κρατάτε κλειστά τα μάτια να μην δείτε ποτέ παιδιά να πεθαίνουν πριν καν γεννηθούν... Θεία Δίκη είναι. Εσείς δεν ξέρετε, Αυτός ξέρει... Εσείς συνεχίστε απρόσκοπτα την παροχή όπλων στους Αγωνιστές της Δικαιοσύνης που σφάζουν δίκαια, δίχως ηλικιακές ή άλλες διακρίσεις, τους αντιφρονούντες και άπιστους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης... Φρουρούν όλους έμας, μήπως μας εμποδίσει κανείς να χαρίσουμε απλόχερα την απέραντη αγάπη μας...

Καλά χριστούγεννα και ζωή σε λόγου μας...