Πες μου γιατρέ...

Πες μου κάτι εσύ γιατρέ, ζητώ χωρίς ενδοιασμούς την βοήθειά σου...

Είναι εγωιστική αναζήτηση της αιωνιότητας όταν λαχταράς και είσαι πρόθυμος να παλέψεις για μια πιο όμορφη ανατολή που εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω να δω;

Είναι εγωιστικό και αναζήτηση της αιωνιότητας να παραιτείσαι από τη ζωή σου, να επιλέγεις ακόμη και τον τερματισμό και την ακύρωση σου, ως αντίτιμο μιας ελπίδας που θα γευτείς μόνο για μια στιγμή, ελπίδας ότι με την τελευταία σου πράξη μπορεί να χαρίσεις σε κάποιον, ακόμη και άγνωστο, μια στιγμή χαράς που εσύ ποτέ δεν έζησες;

Είναι εγωιστικό, αποτρόπαιο, συναίσθημα αυτό της απόλυτης άφεσης, όχι όμως εξάρτησης γιατί όταν αφήνεσαι δίνεις τα πινέλα που ζωγραφίζουν τη ζωή σου στον έρωτα του άλλου, γίνεσαι απόλυτο και μοναδικό έργο του και όχι απλά ένα χρώμα του σαν τα βιβλία που δίνουν στα παιδιά για να γεμίσουν απλά τα κενά με "χρώμα", στερώντας τους την δυνατότητα της ολόδικης τους δημιουργίας;

Είναι εγωιστικό να λαχταρώ να χαρίσω μια ευτυχία, όταν αφού επιλέξω το Είμαι αποφασίσω να σκορπίσω αλόγιστα γύρω μου καθιστώντας με Ήμουν; Ομορφιά να πηγάζει το Όχι μου σαν δήλωση αιώνια...

Με μπερδέψατε γιατρέ... Χάθηκα στις σκοτεινές σπηλιές της ευθύνης... Δύναμη ισχυρή, ποτέ δεν το αρνήθηκα... Ποιος ευθύνεται όμως για τη χαρά που γεννιέται στην ανάμνηση; Δεν είναι άδικο να την φορτώσουμε σε κάποιον που πλέον δεν θα μπορεί να την αναλάβει; Γι' αυτό σου λέω γιατρέ... Τι διλήμματα και χαραγμένες πορείες... Ο χρόνος; Ο χρόνος που όλα τ' αρνιέται ποιανού το μέρος παίρνει;

Στέρεψε κι η ώρα μας, ακόμη κι αυτός ο χρόνος που δήθεν εμείς καθορίσαμε, σου λέει κάτι αυτό; Ίσως να ΄μαι τρελλός, δεν ξέρω... Πολλές φορές ούτε νοιάζομαι να μάθω αν θες να είμαι ειλικρινής... Λίγα πράγματα κατάλαβα περπατώντας μονάχος σε αυτή τη ζωή... Τίποτα δεν ορίζω γιατρέ μου, τίποτα... Το κατάλαβα, σας λέω αλήθεια! Το άλλο; Να σας πω...

Αφού τίποτα δεν ορίζω, τίποτα δεν με ορίζει... Αυτό δεν κατάλαβα...