Μισό τίποτα

Πόσες ακόμη πελώριες νύχτες; Πόσες ώρες ακόμη θα περάσουν σαν χαρταετοί από μπροστά μου κι εγώ θα κοιτάζω μόνο το σπάγγο που τις κρατάει; Περιτριγύρισα κι απόψε για άλλη μια φορά την Πόλη μου ψάχνοντας για σημάδια... Ψάχνοντας για σκιές που θα παλέψουν με τη δική μου... Ψάχνοντας για ένα σκοτάδι που θα με κυκλώσει και θα με στραγγαλίσει, εξοντώνοντας όμως πρώτα την δικιά μου αιώνια νύχτα... Θέλω ένα σκοτάδι γενικό, ένα φεγγάρι που να το κοιτάζω με άλλους πολλούς κι ας είναι η κοινή μας αλυσίδα, ας είναι τα δεσμά που μοιράζομαι... Όταν τσακίζεσαι από δεσμά το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι αν τα μοιράζεσαι με κάποιον... Πόνος, λύπη, κλάμα... Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, όλα μου φαίνονται δύσκολα τον τελευταίο καιρό. Ας μου απαντήσει κάποιος Ειλικρινά, όχι σαν ευχή ούτε σαν παρηγοριά! Από καρδιάς, σαν να 'ναι ο πρώτος ήχος που γεννά το στόμα ενός βρέφους, η πρώτη αντίδραση στον θόρυβο που ακούει! Ναι, έτσι πιστεύω κι ας κάνω λάθος... Ο κάθε ήχος στα αυτιά ενός μωρού, μιας καινούργιας ζωής που ανέτειλε, είναι θόρυβος, είναι ανησυχία... Ο άνθρωπος όταν δεν έχει ακόμη αντιληφθεί και αποδεχτεί τους κώδικες επικοινωνίας το κάθετι φαντάζει στα αυτιά του σαν απειλή. Μιλάμε γιατί μας αναγκάζουν να μιλάμε και είναι καιρός να πάψουμε να το θεωρούμε προτέρημα ανωτερώτητας! Η φύση μας το διδάσκει καθημερινά: η επικοινωνία δεν χρειάζεται υλικούς φραγμούς και συλλογικές συμβάσεις! Αν αυτό ίσχυε τότε ό "άνθρωπος", αυτός που κοιτάζει ψηλά θα ήταν το μοναδικό ζωντανό κινούμενο ον σ' αυτόν τον αδικημένο πλανήτη που βάναυσα ονομάσαμε Γη, ύλη αιώνια καταδικασμένη... Άνθρωπος είπαμε! Αυτός που κοιτάζει ψηλά, στο άλλο που θέλει να φτάσει... Και κοιτάζωντας ψηλά βλέπει πουλιά, βλέπει δέντρα πελώρια που χαϊδεύουν τα σύννεφα, βλέπει γη, βουνά να πλησιάζουν τον ήλιο και να γλεντούν μαζί του... Κι όμως τα αγνοεί τυφλωμένος από τον εγωισμό του... Αυτά λέει, κι ας είναι ψηλότερα, ας είναι πιο κοντά στο Εκεί που θέλει να φτάσει, δεν κοιτάζουν ψηλά, δεν θρώσκουν προς τα άνω... Κι ας μην έχει περπατήσει ποτέ στις κορφές των βουνών που των αγκαλιάζουν... Κι ας μην έχει ποτέ καταφέρει να πετάξει, να πλησιάσει στον Ήλιο... Και σαν μωρός χαίρεται και περηφανεύεται γιατί έχει καταφέρει να φτιάξει αεροπλάνα, κομμάτια ύλης ή γης όπως τα ονομάζει, που πετούν πάνω από τα σύννεφα... Και νιώθει περήφανος γι' αυτό ο κακόμοιρος, ο δυστυχής... Ξέρεις πόση ύλη, πόση γη περιπλανιέται ελέυθερη στο Σύμπαν, στην κοινωνία του Απόλυτου Όλου ταξιδεύει αιώνια, αναφέρομαι σε σένα δύστυχε θνητέ που από την δειλία σου και τον εγωισμό σου έφτασες να ορίζεις αιώνιο και άπειρο ότι σε ξεπερνάει, πέρα από την κάθε σου πράξη; Τι έχεις να πεις για τους πλανήτες που έχουν γεννηθεί και ζουν πολύ πριν κάνεις εσύ, ο Υπέρτατος Κριτής (τρομάρα σου!), την εμφάνισή σου; Όλα άχρηστα, ανούσια; Μόνο για να σε περιμένουν; Όλο το σύμπαν δηλαδή περίμενε εσένα; Εμένα μου ακούγεται τουλάχιστον αστείο... Με ρωτάς γιατί; Γιατί πιστεύω στην ύπαρξη του Τυχαίου, του μη προγραμματισμένου... Γιατί αν δεν πιστέψω σ' αυτό πάει να πει πως ότι νιώθω, ότι με γδέρνει, ότι μου χαρίζει το φως δεν είναι δικό μου, ποτέ δεν μοίρασα πόνο σφάλλωντας, ποτέ δεν κέρδισα ευτυχία πολεμώντας... Αρνούμαι να αποδεχτώ, κι αν κάνω λάθος δεν με νοιάζει, πως το κάθε μου χάδι στο πρόσωπο μιας γυναίκας που ερωτεύομαι, που βαφτίζω θεό μου και αφήνομαι σ' αυτόν απαρνιώντας την κάθε λογική, είναι κενό, άδειο και άσχετο, από κάθε νόημα, δράση που ενώ υφίστασαι τις συνέπειες της δεν θα καθορίσει ποτέ το αποτέλεσμα (την εκπέμπουσα ενέργεια δηλαδή) της βιωμένης ύπαρξής σου... Αυτό είναι που μου κατασπαράζει τη σάρκα και την σκέψη καθημερινά! Έσπρωξα τον εαυτό μου, το Είμαι, μπροστά από ένα δίλημμα που δεν βγάζει νικητή... Κι ενώ συνειδητοποιώ ότι στην πραγματικότητα αυτό το δίλημμα δεν υπάρχει, αφού πρώτος εξυμνώ το Τυχαίο ωσαν αυτό που ποτέ δεν ορίζεις, κατρακυλώ και πέφτω συνεχώς στην παγίδα που εγώ ο ίδιος έστησα... Μόλις τώρα όμως ένιωσα κάτι που μοιάζει σαν να μου εξηγεί το γιατί... Και το νιώθω ακόμη πιο επώδυνο, ακόμη πιο κωμικό... Νιώθω ότι υπάρχει ένα συναίσθημα που μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως του θεσμικού πλαισίου, κι ίσως να 'ναι αυτό που με τυρρανά... Να προσπαθήσω να εξηγήσω, όσο μπορώ γιατί είναι κι οι ώρες δύσκολες... Λοιπόν, το Υπέρτατο δίλημμα τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνεται η ποταπή αφεντιά μου... 1η επιλογή-παραδοχή: δέχεσαι ως (μπλα) ουσία (δεν την ονομάζω ύλη) του κόσμου του οποίου αντιλαμβάνεσαι (είτε ως άισθηση είτε ως νοητική ύπαρξη) την...

Ζητώ συγνώμη. Χάθηκα πάλι στην πορεία και όλα μένουν και πάλι μισά... Δυο μέρες μετά δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη από αυτά που έγραφα... Αν έχει όρεξη κάποιος άλλος ας προσπαθήσει και ας με χαστουκίσει να ξυπνήσω...