Άιντε ξανά απ' την αρχή

Τι να πω κι εγώ για ένα κόσμο
που δεν έχω νιώσει ποτέ
κυνηγάω σύννεφα λευκά
πονάω από χέρια που δεν με άγγιξαν ποτέ
και γελάω με κλόουν που δεν αναγνώρισα πουθενά

Χάνομαι στους δρόμους μιας πόλης που δεν έχτισα
βρίζω κινδύνους που μόνος μου πλάθω
ζητάω το καλύτερο για ζωές που δεν γνώρισα
και πικραίνομαι όταν μόνος μου τις τρομάζω μακριά

Αυτά που εγώ δεν κατάφερα να καταλάβω
στους άλλους θέλω να φορτώσω δήθεν σαν δώρο
την χαρά την γνωρίζω μοναχά σε χείλη που βλέπω
όχι σ’ αυτά που φοράω στο πρόσωπο μου,
μήτε σ’ αυτά που γεύτηκα
την κάθε στιγμή που μ’ αγγίζει
την απαρνούμαι,
μήπως και βία ή οίκτος την έφερε καταπάνω μου

Ξεγελασμένος και δειλός,
μα συνάμα αγαθός και άκακος

Περιμένω ακόμη αυτό το κάτι που
θα μου διαλύσει το σκοτάδι που με τυλίγει
αφού κλειστά έχω τα μάτια
περιμένω να δω καθαρό
μπροστά μου
το μονοπάτι της ευτυχίας

Παλεύω με το χρόνο
προσμένοντας κάτι που δεν γνωρίζει από χρόνο
που στέκεται πάντα μπροστά μου
με απλωμένο το χέρι
περιμένοντας κι αυτό το δικό μου βήμα

Περιμένω τον χρόνο να μου φέρει κάτι
που ποτέ δεν θα έρθει
γιατί πάντα βρισκόταν εκεί…