Οι υποψίες...

Ο διονυσιασμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της μεταγλώσσας που αισιοδοξεί να μιλήσει εύγλωττα για την τέχνη (δανεικό).

Η αλήθεια συχνά δεν είναι όμορφη (επίθετο που έχει να κάνει με τα ζητήματα της μορφής) είναι ωστόσο πάντοτε ωραία (επίθετο που έχει να κάνει και με το χρόνο). Δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο από ότι η ίδια η αλήθεια (Κι αυτό δανεικό).

Σημείωση: Αδιέξοδο (ποσοτικό ή ποιοτικό) στην διατύπωση της πρώτης λέξης «χειμαρρώδους» αποσαφήνισης. Το σχετικό της ζωής! Ο θάνατος ως σημείο δύναται να τύχει ποικιλότροπης σύλληψης. Το μόνο καθολικώς αποδεκτό σημείο τριβής (είτε ως καθαρά ατομικής θεώρησης του ως Αναπόφευκτης Διαδικασίας, είτε ως … (συνήθης αποπροσύλωση).

Το αιώνιο στοίχημα της μουσικής… Να καταδείξεις την απολυτότητα της Αρμονίας ανεξάρτητα από τον τρόμο της απώλειας της. Να ορίσεις την έλλειψη της όχι ως Άλλο αλλά ως απόδειξη της ύπαρξης της. Το Είσαι να εξαρτάται από αυτήν όχι σαν Έχεις αλλά ως Δύνασαι αυτής, είτε ενεργών είτε εκλαμβάνων.

Η αλήθεια της γλώσσας στην κάθε της έκφραση. Υπάρχει ένα και μοναδικό κοινό σημείο στην όποια Εξιστόρηση του Χρόνου. Η αναζήτηση του ανθρώπου για το Κοινό καλό. Με την πίστη σ’ αυτή τη διαδικασία υποχρεούμαι στην αποδοχή της υποκειμενικότητας των πάντων. Παν + ων. Τα Πάντα. Όλα όσα Υπάρχουν. Το Ον όμως ως μορφή ζωής είναι εξαρτημένο από την ενέργεια του ως Σημείο Παρατήρησης.

Μου μιλάς για Ποίηση… Τι κωμικό αλλά και τι Φωτεινό, φάρος προσανατολισμού…
Η υπέρτατη έκφραση της Ζωής ως Πράττειν να αυτοφυλακίζεται προσωρινά στα Όρια της Γλώσσας. Γλώσσα: ήχος και εικόνα φυλακισμένα αυτόβουλα. Με μόνη προϋπόθεση την ελπίδα. Δεν υπάρχει μετα-γλώσσα! Η Γλώσσα όχι μόνο επικυρώνει αλλά αποδέχεται την αδυναμία της. Η Μετάφραση μπορεί να υπάρξει μόνο ως αποδοχή της αποτυχίας της Κατανόησης. Κι αυτή όμως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απελπισμένη κίνηση. Η ίδια η Ζωή το αποδεικνύει αυτό. Η Ζωή που μας χαρίζει άπειρες ευκαιρίες πρόσληψης της. Το να ευελπιστούμε για την μετάδοση του Ωραίου διαμέσου της μετάφρασης είναι τουλάχιστον κοροϊδία. Ότι απέτυχε να κατανοηθεί, να βιωθεί ως απόλυτη, άμεση ενεργειακή πηγή είναι αδύνατο να το καταφέρει ως δέσμιος της εξάρτησης.

Η γλώσσα υποχρεούται να είναι Αναλυτική. Η Γένεση της υφίσταται ακριβώς στην προσπάθεια Επικοινωνίας διαμέσου μιας κοινής Συντεταγμένης. Η εξέλιξη είναι λάθος να εκλαμβάνεται ως θετικά φορτισμένη πορεία. Μάλλον για το αντίθετο πρόκειται. Η έννοια εξέλιξη υποδηλώνει την προσπάθεια αποκατάστασης της Επικοινωνίας. Η Γλώσσα όμως όπως και η κάθε μορφή απόπειρας ενεργειακής ταύτισης δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως ολίσθημα. Είναι αντιθέτως εξύψωση. Είναι η αποδοχή του Ζειν ως Μέγιστου. Η ομορφιά της ζωής ως μεταβλητού σημείου. Η εξάρτηση του Μέγιστου, του Απόλυτου από το αντικείμενο δράσης, από το Άλλο.

Μιλήσατε για όμορφο και ωραίο. Σας αγάπησα! Αγάπησα την αφοσίωση, την πίστη σας στην ευτυχία. Ευτυχία ως κατάσταση πάντα όμως ορισμένης ως αναφερόμενης στο Άλλο. Για να εξηγηθώ: Πιστεύω σε μια Ευτυχία εξαρτημένη από το Άλλο. Το έχω δηλώσει ήδη σε Ανύποπτο Χρόνο. Ορίζω την πράξη ως Ενέργεια απορρέουσα από την αναζήτηση του Κοινού Καλού. Κοινό ισοδυναμεί με αποδοχή του Άλλου.

Στα λόγια σας… Κι εγώ μαζί σας. Διονυσιακός. Λάτρης και δέκτης της ελευθερίας! Της Απόλυτης έκφρασης, του πράττειν ως ποτάμι από την πηγή της αγάπης. Αγάπης, χαράς, ευεξίας, ηδονής!
Ένα δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω. Πως θα φτάσω ως εκεί…