Και να που ξανά αναρωτιέμαι...

Αν η Γλώσσα με ορίζει, τότε τί με γκρεμίζει αφού η σιωπή είναι χρυσός;
Δηλαδή ο_Εγώ σιωπηλός καθίσταμαι ως Τα Παντα Αναι-ρεί ή απλά ως ακόμη μη π_ρέπων;

Τα πλοία-ναυάγια είναι τα αγκάθια του Χρόνου ως απόλυτου ρυθμιστή. Ο θησαυρός στα αμπάρια τους είναι Απόλυτος...
Η επιστροφή του στην Επιφάνεια χωλαίνει από το Όχι-ακόμη, από το μη π_ρέπων...

Πάντα με νηνεμία σκεπτόμενος, επιρροής φοβόμενος...