Κι ας μην ξέρω τι να γράψω...

Της ποίησης τα μακρυά μαλλιά θέλησα απόψε να ξεμπλέξω
μα μάτωσα απ' την μυρωδιά
ζαλίστηκα
πάντα ζω στο Απ'έξω!
Του π_ρέπει τους δισταγμούς αναλογίστηκα
τους έκανα δικούς μου
γιατί όμορφο είναι στ' αλήθεια το ταίριασμα...

Δεν είμαι ακροβάτης στου πόνου το σχοινί
ομορφιά καμιά δεν μ' ορίζει, το πελώριο το σιχαίνομαι
μισώ το φιλί της Ανάγκης
το Πιο ηδονικό...

Το Πιο παλεύω να σκίσω, Ανέκδοτο να γίνω...

Ανέκδοτο, της Ιστορίας το Αστείο...
Ο μόνος θάνατος που μου εμπνέει Εμπιστοσύνη...