Μουσική σαν νεύμα...

It’s all about music! Είναι το να ξαπλώνεις για ύπνο τα μεσάνυχτα προσπαθώντας να ξεκουραστείς και να πάρεις τελικά κάποιες αποφάσεις που θα καταφέρεις να τηρήσεις. Κι εν τω μέσω της νυκτός να συνειδητοποιείς ότι κατά βάθος δεν υπάρχουν αποφάσεις… Αφού δεν υπάρχει καν θέμα…

Η μουσική νίκησε! Μέσα στον καθένα μας, πλάθοντας τον δικό μας κόσμο, εμφυσώντας μας μια απλή μα τεραστίων διαστάσεων πνοή ζωής. Δεν είναι θέμα «καλού» ή «ωραίου»… Είναι το να βρει κανείς την δική του υπόσταση διαλύοντας τις υποστάσεις άλλων. Είναι το να νιώσεις απλά ευτυχής εξαιτίας της ύπαρξης της, εξαιτίας της ώθησης αυτής που σε κάνει εν τέλει να κάθεσαι μπροστά από ένα κουτί γεμάτο τρανζίστορ και να προσπαθείς να αποτυπώσεις ένα όνειρο. Όμως 24 γράμματα είναι πολύ λίγα . Ούτε καν ένας εφιάλτης δεν μπορεί να ερμηνευθεί. Κι όμως συνεχίζεις αδιαφορώντας για το ποιος, που και πότε.

Η μουσική είναι εδώ! Η μουσική είναι παντού! Είναι μέσα στα τραγούδια του Ray Charles, είναι και μέσα στη σύριγγα με την ηρωίνη που γέμιζε το κορμί του προσπαθώντας όχι να πολεμήσει τη μοναξιά του αλλά να την αγαπήσει… Η μουσική είναι σ’ ένα κρύο δωμάτιο, ξημερώματα Τετάρτης, στο μυαλό ενός κατ’ επιλογήν τρελού που αρνείται να πάει για ύπνο.

What’s music anyway…? Είναι η σύνθεση των ήχων, είναι η αναπαράσταση της φυσικής αρμονίας σε ηχητικές μορφές? Ή μήπως είναι απλά μια δικαιολογία? Ή μήπως ένα παραπέτασμα? Εάν ο καθένας από μας μπορούσε να γελάσει, να κλάψει, ακόμη και να ουρλιάξει ανά πάσα στιγμή μήπως η λογική διεργασία σύνθεσης των μιμητικών ηχητικών δομών θα καθίστατο αυτομάτως περιττή?

Η μουσική είναι στο μυαλό του καθενός. Χωμένη πίσω από μύριες προκαταλήψεις και ανασφάλειες. Θαμμένη μέσα στην αβεβαιότητα της προσωπικής μας υπόστασης. Σφηνωμένη ανάμεσα σε χιλιάδες ευσεβοποθισμούς που δεν την αφήνουν να ανασάνει. Όμως εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί. Ποτέ δεν χάνεται. Είναι κάτι σαν την ύλη, μπορεί ανά πάσα στιγμή να θρυμματιστεί, να γίνει στάχτη… Το στίγμα της όμως που αφήνει, η βεβαιότητα του χαρακτηρισμού της ζωής του καθενός μας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Άλλωστε ό,τι μένει, μένει μονάχα στο μυαλό. Ακόμη και να υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα στην προκειμένη περίπτωση ουδόλως με επηρεάζει άρα και με ενδιαφέρει. Χωρίς την «αντικειμενική» πραγματικότητα το μυαλό μπορεί να επιβιώσει, θα φτιάξει δικιά του. Χωρίς όμως το μυαλό η «πραγματικότητα» θα πεθάνει από μαρασμό αφού δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο όταν βιωθεί…