Ατελείωτη μου φλυαρία...

Πως τα φέρνει ο χρόνος καμιά φορά...
Εγώ ο_της Τέχνης υπέρμαχος (αν και μου φαίνεται ότι περισσότερο επιθυμούσα το να γίνω Μάρτυρας παρά να διαδώσω την όποια μου "πίστη"), μιας Τέχνης φορέα νοήματος που υπερβαίνει τον όποιο συμβολισμό, νιώθω τώρα σαν παιδάκι απέναντι στον γίγαντα της Ιστορίας...

Των λέξεων την διπλή υπόσταση τη θεωρούσα ελάττωμα... Πως γίνεται η αλήθεια να έχει δύο όψεις; Κι όμως... Η Αλήθεια ήταν πάντα μπροστά μου, ελεύθερη. Εγώ προσπαθούσα να την φυλακίσω...

“Το αισθητικό αντίστοιχο του τέλους των ιδεολογιών είναι η πλήρης εξάλειψη της αυτονομίας της τέχνης που προκύπτει από την αναγωγή της τέχνης σε διασκέδαση.”
(Δανεικό, έτσι ως παρένθεση…)

«Το καινούριο είναι αδύνατον να το προσδιορίσει κανένας με αναφορές σε κατεστημένους κώδικες ανάγνωσης. Το καινούριο δείχνει πραγματικά καινούριο, μόνο αν λειτουργεί ως σημαίνον στοιχείο του κόσμου: το καινούριο λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η απεριόριστη αμφιβολία για τη βαθύτερη φύση των πραγμάτων είναι ακατανίκητη.»
Κι αυτό δανεικό. Βάση προβληματισμού: Καινούργιο δηλαδή όχι ως υπέρβαση του παλιού. Με το φτωχό μου μυαλουδάκι λέω: Καινούργιο ως δυνατότητα επανερμηνείας του Παρόντος; Ίσως…

Παρεπιμπτόντως εξ αφορμής: η έννοια «εκφυλισμός» δεν είναι φορτισμένη αρνητικά. Σημαίνει περίπου την μετάλλαξη.

Υπάρχει μόνο μία απόλυτη προϋπόθεση για την θεώρηση ενός αντικειμένου ως έργου τέχνης. Η προϋπόθεση αυτή όμως δεν είναι κυρίαρχη.
Μιλάω για το Έργο ως αποτέλεσμα της ελεύθερης έκφρασης.

Η Κριτική Θεώρηση της Τέχνης (ως μορφή άρνησης του Δεδομένου) δεν είναι απόλυτα λανθασμένη. Έχω την άποψη ότι η συγκεκριμένη θεώρηση ξεκίνησε ως προσπάθεια αμφισβήτησης-άρνησης του Ανθρώπινου κόσμου, γενικότερα της Κοινωνίας ανθρώπων και όχι της ούτω καλούμενης ως Φύσης. Η ενέργεια που βιώνεται κατά την θέαση της ολόφωτης σελήνης δεν τέθηκε ποτέ υπό δίωξη. Μάλλον η επικρατούσα ερμηνεία βάλλεται και όχι το γεγονός αυτό καθαυτό. Στην προσπάθεια κατήχησης ήταν λογικό να επέλθει η παρανόηση…

Έχοντας όμως αυτή την (υποκειμενική, δεν αντιλέγω! Στο κάτω-κάτω αν μπορούσα να ευτυχίσω το Εγώ μου η όποια ύπαρξη Άλλου δεν είναι βαρύνουσας σημασίας) άποψη είμαι υποχρεωμένος να δεχτώ την απόλυτη ομορφιά της Φύσης ως περιβάλλον, ως το Άλλο στο οποίο αντιπαρέρχομαι. Δεν με φοβίζει η πιθανότητα λάθους μου ακόμη και ως «πλάνης» μου, απόκλισης από το Αληθές. Η δυνατότητα της υποκειμενικής, της σχετικής όχι σε σχέση με το Απόλυτο του Αντικειμένου αλλά ως δυνατότητα απολυτοποίησης (βιωμένης και εκπέμπουσας) της Υποκειμενικότητας, θεώρησης του Περιβάλλοντος καθιστά αυτομάτως την Υποκειμενικότητα (τη βίωση δηλαδή του Όλου ως αντικείμενο) ως υπερισχύουσα της Απολυτότητας (τη θεώρηση του Όλου ως αδιαμφισβήτητο Υποκείμενο στο οποίο η αφεντιά μας δίνει αναφορά). Μόνο και μόνο η δυνατότητα θεώρησης του Άλλου, όχι απλά ως αναπόσπαστο κομμάτι του Όλου του οποίου κι εμείς αποτελούμε μέρος , αλλά και ως Πεδίου εξαρτωμένου από το δικό μας ενεργειακό εκφυλισμό καθιστά της Απολυτότητα, την αλήθεια όχι ως μη υπαρκτή αλλά ως μη αναγκαία. Για να εξηγήσω: η απολυτότητα του Ωραίου της Φύσης (ως Άλλον μη μεταβλητό) δεν αμφισβητείται Δέχομαι το Απόλυτο ως την υπερισχύουσα δύναμη στην όποια αντιπαράθεση. Πιστεύω στο απόλυτο καλό..