Κακό αυτοκριτικό χρόνο να 'χεις!

Πάντα απ’ το πλάι έφευγα, κρυφά
να μη με πνίξει του μικρού τους το βάθος
Ένα Μισό φεγγάρι μ’ ανέσταινε κρυφά
στέριωνε της Μοναξιάς μου το βάθος

Δεν είμαι αέρας μήτε λυγμός
είμαι μονάχα του πόνου η ελπίδα
του Μόνου ο Πόνος δεν είναι αδελφός
μα όταν νυχτώνεις, του Ήλιου είναι αχτίδα

Χιόνι στο σβέρκο, οξύ στην πληγή
στου λάθους τη φλόγα…
Του γκρεμίσματος δικαίωση η όποια εξιλέωση,
μήτε σαν εορτή, μήτε σαν αφορμή…

Το Πίσω δεν ντύνει κανένα στολίδι,
της Χαράς, η πληγή δεν μπορεί να ‘ναι παιδί
το αίμα ορίζει ότι δεν συνεχίζει
του Προχώρα φωνή
είναι της Αστραπής το ακούραστο πάθος …

Ξύπνα λαέ εγκλωβισμένε στου «Ξέχνα» τη λαγνεία
κανείς δεν σ’ έπλασε δεμένος στην Ανία
για το ότι υπάρχεις,
Ζωή σαν είναι να ‘χεις
της γλώσσας το «ευχαριστώ» δεν είναι αρκετό…

Γκρεμός μεγάλος σου ‘λαχε σε τούτο το ταξίδι
κι όσο κι αν ψάχνεις να γενείς του Φόβου σου το Φίδι
ελεημοσύνη καμιά, άλυτα δεσμά…

Δικαίωμα σου δώσανε, φωτιά μεγάλη
ό,τι διαλέξεις να καεί σαν φόβου Ζάλη
μα εσύ τρομοκρατήθηκες
Ζάλη ο ίδιος γίνηκες
και μάχεσαι το Είναι σου να πνίξεις…

Λες και ποτέ θα σ’ άφηναν το Φως εσύ να ορίσεις…

Ξύπνα δειλέ, παιδί του εγωισμού…