Χριστουγενιάτικες μαυρίλες!

Δεν έχω να πω τίποτα για τους μεγάλους αγώνες της ανθρωπότητας… Δεν συμμετείχα σε κανέναν από αυτούς… Δεν έχω να γράψω τίποτα για το μαρτύριο της πείνας… Πάντα εύρισκα κάτι να ικανοποιήσω το ένστικτο μου… Η έννοια της ελευθερίας μου ακούγεται άγνωστη αφού δεν αναιρεί κάτι το οποίο έχω ήδη βιώσει… Σκλάβος είναι μόνο αυτός που γνωρίζει τα δεσμά και τον δέσμιό του… Δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα μεγάλο, τίποτα που να πιστεύω ότι αφορά όλη την ανθρωπότητα…

Μεγάλωσα σκυφτός, φοβισμένος απέναντι στον φόβο… Φοβόμουνα να μην φοβηθώ… Ώσπου ξέχασα το πρέπει να φοβάμαι… Τα ανέχτηκα όλα σαν υποχρέωση, σαν κάτι που έπρεπε να γίνει… Ένιωθα τον πόνο αλλά δεν αντιδρούσα γιατί πίστευα ότι από τη στιγμή που δεν τον φοβόμουν, δεν μπορούσε να μου προκαλέσει κακό… Σκορπούσα τα χρόνια δυστυχισμένος γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να ορίσω τη δυστυχία σαν κάτι που πρέπει να φοβάμαι και να παλεύω να την αποτρέψω…

Έννοιες ηλίθιες, αποκρουστικές, άχρηστες… Περιδιαβαίνεις στη ζωή γεννώντας φαντάσματα… Ακόμη και για την τελική αναίρεση δεν είσαι ποτέ σίγουρος… Ο θάνατος αναιρεί τη ζωή; Κι αν την αναιρεί πως δικαιώνεσαι για τις επιλογές σου; Κι αν δεν την αναιρεί πως μετράς τη ζωή; Φαύλος κύκλος… Ίσως να φταίω εγώ που το πολυψάχνω, δεν λέω, ίσως… Μπορώ όμως να το σταματήσω, να γίνω κάτι άλλο, κάτι καινούργιο; Κι αν τα καταφέρω δεν θα είναι σαν να βαφτίζω την ως τώρα μου ζωή σαν αυταπάτη; Φαύλος κύκλος σου λέω… Εν τω μεταξύ… Γιατί εμένα ο κύκλος μου φαίνεται σαν τεχνητό κατασκεύασμα και όχι σαν προϊόν παρακολούθησης του σύμπαντος; Ξέρει κανείς ένα τέλειο κύκλο; Κι αν η φύση δεν μας το χαρίζει ως γεγονός, γιατί κάποιοι το βαφτίσανε τέλειο; Η αιώνια επανάληψη ισούται με την αιώνια ευτυχία; Υπάρχει η έννοια της επανάληψης στον κύκλο από τη στιγμή που το μόνο σημείο αναφοράς του δεν εμπεριέχεται στην διαδικασία διεκπεραίωσής του; Σας καταλαβαίνω αόρατοι αναγνώστες… «Τι έχει πάθει αυτός;», θα αναρωτιέστε… Όμως αυτά είναι που με βασανίζουν, που μου κλέβουν τη ζωή… Ζω σαν ένα σημείο που αντιφάσκει αιώνια, αφού δεν μπορεί να αποφασίσει από ποιο άλλο σημείο θα οριστεί… Αυτό που έλεγα για τον κύκλο… Το μόνο σημείο που δεν ορίζεται σε σχέση με κάποιο άλλο που έχει βιώσει ως πορεία είναι το κέντρο του κύκλου, το κέντρο του σύμπαντος, γνωστού και αγνώστου… Ε λοιπόν! Αυτό δεν είμαι! Κάποιος να βοηθήσει;

Συνεχίζω μετά από παύση… Πίσω στα ίδια, στα σκοτεινά δωμάτια της αμφισβήτησης μου, στις απέραντες ερήμους του αγνώστου… Έτσι που με βλέπω σκέφτομαι πως μπορεί και να μην πεθάνω ποτέ… Όχι ως επιβράβευση, αλλά ως τιμωρία για ηλιθιότητα μου… Τέλοσπάντων… Αυτά σκέφτομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ… Ας μην μιλήσω για τον ύπνο… Άλλο κι αυτό… Η απόδειξη της ανυπαρξίας μας… Τι μας φόρτωσες ρε δημιουργέ; Πολλά δεν είναι για κάποιον αρχάριο; Μόνος μου μιλάω… Εδώ βάλθηκα να τον καταρρίψω και στο τέλος του ζητώ τα ρέστα… Λες να ‘μια τρελός; Κι αυτό όμως δεν φανερώνει τίποτα… Ορίζουμε εμείς τρελούς και σωστούς, τους χωρίζουμε… Αν όμως αυτός ο Θεός υπάρχει, ποια είναι η γνώμη του, ποια η ετυμηγορία του; Άλλο κι αυτό πάλι… Γι’ αυτό σας λέω, άβυσσος το είμαι…

Νιώθω σαν να ζω σε ένα κόσμο ατελή, γεμάτο αμφιβολίες, όχι μόνο για μένα ως ενατένιση και κατανόηση αλλά και ως συνειδητότητας… Λες και ο Θεός αμφιβάλλει γι’ αυτό που έπλασε… Πιστεύω σε κάποιο θεό-δημιουργό! Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να είμαστε απλά συνέπεια μιας τυχαιότητας… Η ζωή δεν μπορεί να είναι κακόγουστο αστείο, ασήμαντο φορτίο… Ακόμη κι έτσι αν το δεις πρέπει να χτίσεις κάτι άλλο, το τυχαίο που σε έπλασε, που να μπορεί να σε ενατενίσει, έστω μόνο για να γελάσει μαζί σου… Έστω και αν θεωρήσουμε το Είναι μας ως συνέπεια πράξης απελπισίας που ποτέ δεν βιώσεις, η ύπαρξη ζωής συντρίβει το όποιο θεώρημα μας… Να εξηγήσω; Αν στ’ αλήθεια πιστεύω ότι το Τίποτα, η απόλυτη ακύρωση και απόλυτη αδράνεια είναι μια πραγματική πιθανότητα, τότε επικυρώνω και αποδεικνύω την τελική και αδιαφιλονίκητη ανωτερότητα και επικράτηση της… Αν πιστεύω ότι ο αιώνιος ύπνος είναι εφικτός, ακόμη και τα όνειρά μου είναι τουλάχιστον γελοία… Για να μην αναφέρω το άχρηστα… Αυτό που θέλω να πω (νομίζω, γιατί η αλκοόλη είναι αντιληπτή και συν-εταίρα), είναι ότι η ύπαρξη της όποιας ζωής δεν μπορεί να συνυπάρχει με την ιδέα του Τίποτα (δεν βάζω επίθετα όπως απόλυτο και αιώνια γιατί τα επίθετα χρειάζονται απόδειξη, ενέργεια που μπορεί να υφίσταται μόνο στη ζωή)…

Που με φέρνει αυτό; Στο ότι δύναται να υπάρχουν δύο Τίποτα μα μόνο μια Ζωή… Ένα τίποτα που καταργεί την όποια πιθανότητα ύπαρξης ζωής, όχι ως αδύναμης-ηττημένης απέναντι του αλλά ως μη πιθανότητα, Α-Δύνατο… Δύναμαι: μπορώ να ενεργήσω… Το ότι μπορώ όμως δεν εγγυάται την πράξη μου… Δηλαδή: η έννοια δύναμαι εμπεριέχει από μόνη της και την τυχόν αποτυχία μου… Α-Δύνατο: καταργεί την έννοια του δύναμαι… Καταργεί τη λογική, την επιλογή, την συνέπεια, την πράξη…

Το δεύτερο Τίποτα, έστω και παρερμηνευμένο, ψευδές εν δυνάμει… Τίποτα ως Αδύνατο… Αδύνατο και Α-Δύνατο… Απλές εικαστικές μορφοποιήσεις, προσπάθειες απεικόνισης του ίδιου νοήματος, ηχητικά συμπίπτουν φανερώνοντας την ατέλεια των αισθήσεως, εικαστικά ξεχνιούνται εξαιτίας της παρερμηνείας… Ύπουλες αισθήσεις… Δεν μπορώ παρά μόνο να θαυμάσω την επιδεξιότητά σας! Λοιπόν… Αδύνατο και Α-Δύνατο… Παύση… Αδυνατώ να συνεχίσω… Ή Α-Δυνατώ… Όπως το πάρει κανείς, ακόμη κι εγώ… Εγγυούμαι όμως συναπάντημα… Ξεφεύγω από το Α-Δύνατο, γι’ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία! Ξέρω όμως να αυτό-καταργούμαι και με άλλους τρόπους… Παντού υπάρχει ήττα, αυτό το δέχομαι… Ποια η γνώμη σας για τις ατέλειες της όποιας δημιουργίας; Τι πιστεύω εγώ; Το έχω ξαναπεί και ευτυχώς (για μένα) το πιστεύω ακόμα… Συγκέντρωση κα αφοσίωση αδέλφια μου… Μόνο αυτό! Εστίαση των όποιων ενεργειών μας σ’ αυτό που δύναται να καταστεί αποτέλεσμα και φορέας των συνεπειών των πράξεών μας… Φάρος ας γίνουν οι αγκαλιές μας! Φως που χαρίζεται στη θάλασσα, έστω και αν σε ορισμένες στιγμές νομίζει πως χάνεται άδικα, πως ξοδεύεται αναίτια…. Αν κατάφερνα ποτέ μου να νιώσω Φάρος πιστεύω πως θα κατανοούσα πως μεταβάλλεται και μεταλλάσσεται η όποια συναίσθηση, ακόμη κι η όποια συνέπεια στην οποία υπόκειμαι καθημερινά, συνεχώς, ως επί το πλείστον… Πως υπερνικάται το κάθε συναίσθημα αβεβαιότητας και αποτυχίας θετικά φορτισμένης αξιολόγησης σε σχέση με τις όποιες δυνατές διαστάσεις απέναντι από μόνο και μόνο την ενατένιση ενός «πλοίου» που σώζεται από τους υφάλους λόγω της δικιάς μου λάμψης, έγνοιας… Πως η παροχή μιας δυνατότητας στο Άλλο, μιας ενέργειας ενίσχυσης του όποιου Άλλου για διατήρηση και συνέχιση της Ζωής – ακόμη κι αυτής που εσφαλμένα ορίζεται από την αναίρεση της – αποτελεί πράξη-ενέργεια Νίκης (είτε μέσω υπέρβασης και κυριαρχίας, είτε μέσω εξουδετέρωσης) έναντι στων δικών σου, κατά τα άλλα απόλυτα και άπειρα ορισμένων, Τίποτα…

Πάλι μπερδεύτηκα μάταια και αχρείαστα… Προσπαθώ να εξηγήσω αυτό το οποίο καταρρίπτει την έννοια της λογικής… Προσπαθώ να ορίσω λογικά την ανικανότητα, την Α-Δυναμία της λογικής… Τουλάχιστον χαζό, κωμικό… Θα προσπαθήσω όμως να το πράξω… Λοιπόν: η Ζωή καταργεί τόσο το Αδύνατο όσο και το Α-Δύνατο… Η Ζωή αφοπλίζει τη Λογική… Άρα, Λογικά, πρέπει να την επαναπροσδιορίσουμε…

:) :) :)

Φαύλος κύκλος σας λέω, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό… Κάποια βοήθεια από το κοινό;;; Σας παρακαλώ… Δεν ψάχνω για συμμάχους… Ισχυρότερους ψάχνω, να σκλαβωθώ σ’ αυτούς, να ηττηθώ… Να ορίσω πάλι απ’ την αρχή τις αλυσίδες μου… Νέος, ετών 28 (περίπου), προτίθεται να γίνει σκλάβος της όποιας, αδιαμφισβήτητης, Απολυτότητας και συνάμα Απειρότητας… Σκλάβος του Παντοδύναμου και συνάμα Αγνώστου στρατηλάτη… Του διάδοχου του Ομήρου, του Περικλή, του Μέγα Αλέξανδρου, του Μαρξ, του Λένιν, του Χίτλερ, του Κάστρο, του Γκεβάρα…

Πες μου γιατρέ...

Πες μου κάτι εσύ γιατρέ, ζητώ χωρίς ενδοιασμούς την βοήθειά σου...

Είναι εγωιστική αναζήτηση της αιωνιότητας όταν λαχταράς και είσαι πρόθυμος να παλέψεις για μια πιο όμορφη ανατολή που εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω να δω;

Είναι εγωιστικό και αναζήτηση της αιωνιότητας να παραιτείσαι από τη ζωή σου, να επιλέγεις ακόμη και τον τερματισμό και την ακύρωση σου, ως αντίτιμο μιας ελπίδας που θα γευτείς μόνο για μια στιγμή, ελπίδας ότι με την τελευταία σου πράξη μπορεί να χαρίσεις σε κάποιον, ακόμη και άγνωστο, μια στιγμή χαράς που εσύ ποτέ δεν έζησες;

Είναι εγωιστικό, αποτρόπαιο, συναίσθημα αυτό της απόλυτης άφεσης, όχι όμως εξάρτησης γιατί όταν αφήνεσαι δίνεις τα πινέλα που ζωγραφίζουν τη ζωή σου στον έρωτα του άλλου, γίνεσαι απόλυτο και μοναδικό έργο του και όχι απλά ένα χρώμα του σαν τα βιβλία που δίνουν στα παιδιά για να γεμίσουν απλά τα κενά με "χρώμα", στερώντας τους την δυνατότητα της ολόδικης τους δημιουργίας;

Είναι εγωιστικό να λαχταρώ να χαρίσω μια ευτυχία, όταν αφού επιλέξω το Είμαι αποφασίσω να σκορπίσω αλόγιστα γύρω μου καθιστώντας με Ήμουν; Ομορφιά να πηγάζει το Όχι μου σαν δήλωση αιώνια...

Με μπερδέψατε γιατρέ... Χάθηκα στις σκοτεινές σπηλιές της ευθύνης... Δύναμη ισχυρή, ποτέ δεν το αρνήθηκα... Ποιος ευθύνεται όμως για τη χαρά που γεννιέται στην ανάμνηση; Δεν είναι άδικο να την φορτώσουμε σε κάποιον που πλέον δεν θα μπορεί να την αναλάβει; Γι' αυτό σου λέω γιατρέ... Τι διλήμματα και χαραγμένες πορείες... Ο χρόνος; Ο χρόνος που όλα τ' αρνιέται ποιανού το μέρος παίρνει;

Στέρεψε κι η ώρα μας, ακόμη κι αυτός ο χρόνος που δήθεν εμείς καθορίσαμε, σου λέει κάτι αυτό; Ίσως να ΄μαι τρελλός, δεν ξέρω... Πολλές φορές ούτε νοιάζομαι να μάθω αν θες να είμαι ειλικρινής... Λίγα πράγματα κατάλαβα περπατώντας μονάχος σε αυτή τη ζωή... Τίποτα δεν ορίζω γιατρέ μου, τίποτα... Το κατάλαβα, σας λέω αλήθεια! Το άλλο; Να σας πω...

Αφού τίποτα δεν ορίζω, τίποτα δεν με ορίζει... Αυτό δεν κατάλαβα...

Μισό τίποτα

Πόσες ακόμη πελώριες νύχτες; Πόσες ώρες ακόμη θα περάσουν σαν χαρταετοί από μπροστά μου κι εγώ θα κοιτάζω μόνο το σπάγγο που τις κρατάει; Περιτριγύρισα κι απόψε για άλλη μια φορά την Πόλη μου ψάχνοντας για σημάδια... Ψάχνοντας για σκιές που θα παλέψουν με τη δική μου... Ψάχνοντας για ένα σκοτάδι που θα με κυκλώσει και θα με στραγγαλίσει, εξοντώνοντας όμως πρώτα την δικιά μου αιώνια νύχτα... Θέλω ένα σκοτάδι γενικό, ένα φεγγάρι που να το κοιτάζω με άλλους πολλούς κι ας είναι η κοινή μας αλυσίδα, ας είναι τα δεσμά που μοιράζομαι... Όταν τσακίζεσαι από δεσμά το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι αν τα μοιράζεσαι με κάποιον... Πόνος, λύπη, κλάμα... Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, όλα μου φαίνονται δύσκολα τον τελευταίο καιρό. Ας μου απαντήσει κάποιος Ειλικρινά, όχι σαν ευχή ούτε σαν παρηγοριά! Από καρδιάς, σαν να 'ναι ο πρώτος ήχος που γεννά το στόμα ενός βρέφους, η πρώτη αντίδραση στον θόρυβο που ακούει! Ναι, έτσι πιστεύω κι ας κάνω λάθος... Ο κάθε ήχος στα αυτιά ενός μωρού, μιας καινούργιας ζωής που ανέτειλε, είναι θόρυβος, είναι ανησυχία... Ο άνθρωπος όταν δεν έχει ακόμη αντιληφθεί και αποδεχτεί τους κώδικες επικοινωνίας το κάθετι φαντάζει στα αυτιά του σαν απειλή. Μιλάμε γιατί μας αναγκάζουν να μιλάμε και είναι καιρός να πάψουμε να το θεωρούμε προτέρημα ανωτερώτητας! Η φύση μας το διδάσκει καθημερινά: η επικοινωνία δεν χρειάζεται υλικούς φραγμούς και συλλογικές συμβάσεις! Αν αυτό ίσχυε τότε ό "άνθρωπος", αυτός που κοιτάζει ψηλά θα ήταν το μοναδικό ζωντανό κινούμενο ον σ' αυτόν τον αδικημένο πλανήτη που βάναυσα ονομάσαμε Γη, ύλη αιώνια καταδικασμένη... Άνθρωπος είπαμε! Αυτός που κοιτάζει ψηλά, στο άλλο που θέλει να φτάσει... Και κοιτάζωντας ψηλά βλέπει πουλιά, βλέπει δέντρα πελώρια που χαϊδεύουν τα σύννεφα, βλέπει γη, βουνά να πλησιάζουν τον ήλιο και να γλεντούν μαζί του... Κι όμως τα αγνοεί τυφλωμένος από τον εγωισμό του... Αυτά λέει, κι ας είναι ψηλότερα, ας είναι πιο κοντά στο Εκεί που θέλει να φτάσει, δεν κοιτάζουν ψηλά, δεν θρώσκουν προς τα άνω... Κι ας μην έχει περπατήσει ποτέ στις κορφές των βουνών που των αγκαλιάζουν... Κι ας μην έχει ποτέ καταφέρει να πετάξει, να πλησιάσει στον Ήλιο... Και σαν μωρός χαίρεται και περηφανεύεται γιατί έχει καταφέρει να φτιάξει αεροπλάνα, κομμάτια ύλης ή γης όπως τα ονομάζει, που πετούν πάνω από τα σύννεφα... Και νιώθει περήφανος γι' αυτό ο κακόμοιρος, ο δυστυχής... Ξέρεις πόση ύλη, πόση γη περιπλανιέται ελέυθερη στο Σύμπαν, στην κοινωνία του Απόλυτου Όλου ταξιδεύει αιώνια, αναφέρομαι σε σένα δύστυχε θνητέ που από την δειλία σου και τον εγωισμό σου έφτασες να ορίζεις αιώνιο και άπειρο ότι σε ξεπερνάει, πέρα από την κάθε σου πράξη; Τι έχεις να πεις για τους πλανήτες που έχουν γεννηθεί και ζουν πολύ πριν κάνεις εσύ, ο Υπέρτατος Κριτής (τρομάρα σου!), την εμφάνισή σου; Όλα άχρηστα, ανούσια; Μόνο για να σε περιμένουν; Όλο το σύμπαν δηλαδή περίμενε εσένα; Εμένα μου ακούγεται τουλάχιστον αστείο... Με ρωτάς γιατί; Γιατί πιστεύω στην ύπαρξη του Τυχαίου, του μη προγραμματισμένου... Γιατί αν δεν πιστέψω σ' αυτό πάει να πει πως ότι νιώθω, ότι με γδέρνει, ότι μου χαρίζει το φως δεν είναι δικό μου, ποτέ δεν μοίρασα πόνο σφάλλωντας, ποτέ δεν κέρδισα ευτυχία πολεμώντας... Αρνούμαι να αποδεχτώ, κι αν κάνω λάθος δεν με νοιάζει, πως το κάθε μου χάδι στο πρόσωπο μιας γυναίκας που ερωτεύομαι, που βαφτίζω θεό μου και αφήνομαι σ' αυτόν απαρνιώντας την κάθε λογική, είναι κενό, άδειο και άσχετο, από κάθε νόημα, δράση που ενώ υφίστασαι τις συνέπειες της δεν θα καθορίσει ποτέ το αποτέλεσμα (την εκπέμπουσα ενέργεια δηλαδή) της βιωμένης ύπαρξής σου... Αυτό είναι που μου κατασπαράζει τη σάρκα και την σκέψη καθημερινά! Έσπρωξα τον εαυτό μου, το Είμαι, μπροστά από ένα δίλημμα που δεν βγάζει νικητή... Κι ενώ συνειδητοποιώ ότι στην πραγματικότητα αυτό το δίλημμα δεν υπάρχει, αφού πρώτος εξυμνώ το Τυχαίο ωσαν αυτό που ποτέ δεν ορίζεις, κατρακυλώ και πέφτω συνεχώς στην παγίδα που εγώ ο ίδιος έστησα... Μόλις τώρα όμως ένιωσα κάτι που μοιάζει σαν να μου εξηγεί το γιατί... Και το νιώθω ακόμη πιο επώδυνο, ακόμη πιο κωμικό... Νιώθω ότι υπάρχει ένα συναίσθημα που μπορεί να υπάρξει ανεξαρτήτως του θεσμικού πλαισίου, κι ίσως να 'ναι αυτό που με τυρρανά... Να προσπαθήσω να εξηγήσω, όσο μπορώ γιατί είναι κι οι ώρες δύσκολες... Λοιπόν, το Υπέρτατο δίλημμα τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνεται η ποταπή αφεντιά μου... 1η επιλογή-παραδοχή: δέχεσαι ως (μπλα) ουσία (δεν την ονομάζω ύλη) του κόσμου του οποίου αντιλαμβάνεσαι (είτε ως άισθηση είτε ως νοητική ύπαρξη) την...

Ζητώ συγνώμη. Χάθηκα πάλι στην πορεία και όλα μένουν και πάλι μισά... Δυο μέρες μετά δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη από αυτά που έγραφα... Αν έχει όρεξη κάποιος άλλος ας προσπαθήσει και ας με χαστουκίσει να ξυπνήσω...

Εμπρός!

Ομογάλακτοι και ομοαίματοι αδελφοί ας υψώσουμε όλοι μαζι τα φλάμπουρα της περιφροσύνης απέναντι σε ότι διαφορετικό, ότι αλλότριο ζουζουνίσει ενοχλητικά πάνω από τα κεφάλια και τα κεφάλαια της αναισθησίας μας... Είθε καμία αλογόμυγα να μην ξυπνήσει την πεσμένη σε λήθαργο συνείδηση μας και ουδεμία ταραχή να μην αποζητήσει την προσοχή μας... Ας βυθιστούμε όλοι μαζί ακόμη πιο βαθιά στον ύπνο του σταρχιδισμού μας και ας ονειρευτούμε συλλογικά για ένα κόσμο όμορφο και αγαπημένο, σε όλα τα μήκη και πλάτη του, από τη Μακαρίου μέχρι τον παραλιακό... Ας ενώσουμε τα χέρια και ας βροντοφωνάξουμε ένα ηρωικό non pasaran σε όλους αυτούς τους ασυνείδητους που μιάζουν την αρχέγονη και ιερή φυλή μας βουτώντας κομματάκια ψωμί στον τραχανά... Ας υψωθούμε λίγο ψηλότερα, μεριμνόντας πάντοτε και για την ανύψωση του συνάνθρωπού μας, ανεβαίνοντας όχι μόνο στα τραπέζια του νυχτερινού ινστιτούτου αγωγής της ψυχής που έπειτα από θεόσταλτη εντολή επιλέξαμε, αλλά και στο μπαρ και στα ζινίσια των συν-Αποστόλων μας... Και η εξύψωση μας αυτή να είναι στέρεη και ανεπηρέαστη από τις όποιες εξουσιαστικές ολισθήσεις που σαν το ηδονικό τραγούδι των γοργόνων έμελλε να εμφανιστούν στο δρόμο μας... Κι ας το γνωρίζουμε όλοι, συντρόφοι και συνταξιδιώτες ότι ο δρόμος που αιώνιο χρέος μας προστάζει να βαδίσουμε θα είναι δύσκολος και η λιγοψυχία θα εμφανίζεται συνεχώς σαν συντόμι που ύπουλα θα μας παροτρύνει να πάρουμε... Μα εσάς αδέλφια που κουβαλάτε στους ώμους σας την υπερηφάνια και ομορφιά των μελλοντικών γενεών, δεν σας φοβάμαι... Καμιά απομίμηση της Louis Vuitton δεν θα σας δελεάσει και κανένα φτηνό πουκάμισο απο τα Zara δεν θα αντικαταστήσει ποτέ στη ψυχή σας το ιερό βάρος που κουβαλάει μαζί του ένα t-shirt του Lacoste, την ένδοξη απεικόνιση του Αϊ Γιώργη να σκοτώνει το κροκοδειλάκι, ζώο των απίστων που δεν συναντάς ούτε στην Αγκαλιά της Φύσης, τον Ακάμα, ούτε και στον Ωκεανό της Γαλήνης, την Αλυκή της Λάρνακας... Μα ποτέ μην ξεχνιέστε συμπολεμιστές! Χρέος μας παντοτινό είναι η ανύψωση του συνανθρώπου μας, ακόμα κι αυτού που οι διαβολόσταλτες αμφιβολίες του για την Υπέρτατη Αλήθεια, τον οδηγούν στο να μην λατρεύει την Θεία Βίσση αλλά, με το είναι του κυριευμένο από τον Διάβολο, να ολισθαίνει στην αμαρτία εκτίθωντας τον εαυτό σε δαιμονισμένες ιαχές αοιδών και αηδών όπως ο ΛεΠα ή ο Μαζωνάκης (τα παλιά του κυρίως)... Γι' αυτό σας λέω αγωνιστές του Φωτός! Τείνατε χείραν βοηθείας εις την τρεκλίζουσα φιλινάδα σας ίνα να την ανυψώσετε και ταύτην (ακόμη κι αν προχθές μάθατε ότι το περασμένο καλοκαίρι στον Πρωταρά σκυλο...γαύγιζε με τον δικό σας) εις την ανώτερη διάσταση του μπαρ και καθοδηγείστε το βλέμμα της (όπως ο καλοκάγαθος ποιμένας το ποίμνιο του) ούτως ώστε να δει την Μαρία την ξιππασμένη που τον Στρόβολο, που ενώ το παίζει "εγώ είμαι τζιαι καμιά άλλη" και χορεύει στο κέντρο της πίστας σαν περιστρεφόμενος δερβίσης, φορεί φτηνοφόρεμα που το Mango και μάλιστα περσινό!
Αγαπητοί εν αμπαλατοσύνη και ξιπασμό αδελφοί... Ο δρόμος που διαλέξαμε είναι μακρύς και κακοτράχαλος... Το γνωρίζαμε προτού κάνουμε τις επιλογές μας και αγοράσουμε το πρώτο μας τζην των 560 pounds (από το Λονδίνο με τότε ισχύουσα ισοτιμία 1CyP=0.96GBP)... Άλλωστε αυτό είναι και το bottom-line (ατς!) της Πίστης μας... Η ελευθερία που μετουσιώνεται ως δυνατότητα να κάνεις την ματσαράγκα σου, ακόμη κι αν το κατανοείς ότι φέρεσαι σαν μαλακισμένο, συνοδευόμενη από την τυφλή πίστη-ελπίδα ότι στο μέλλον θα μπορέσεις είτε να αναιρέσεις την πράξη σου (ζητώντας και λαμβάνοντας συγχώρεση), είτε να ελαφρύνεις την συνείδησή σου προβάλλοντας την ηλιθιότητα σου ως καλά-και-τι-έγινε-έτσι-είναι-η-ζωή-σήμερα πράξη...
Ξεχάστηκα πάλι ο κολασμένος... Επιστρέφω! Κηρύξτε το Λόγο του Δεν-Βαριέσαι-Αδελφέ! Ανεβείτε ένα-ένα τα σκαλιά της Υπέρτατης Αναισθησίας και κατευθυνθείτε προς την κορυφή του Μεγάλου Βουνού, εκεί που βασιλεύει η Αιώνια Απραξία... Τσακίστε τις φωνές των ασεβών που επιθυμούν να ορίζουν οι ίδιοι τις Αξίες πάνω στις οποίες θα χτίζουν τη ζωή τους και όχι η Θεία Κρίση της Ιδιωτικής Ραδιοτηλεόρασης (αγία Τατιάνα μου μεγάλη η χάρη σου!)... Υμνείστε με υπερηφάνια την μεγαλόχαρη Αποβλάκωση και ποτέ μην ολισθήσετε στο βούρκο της δήθεν παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στους μη Εκλεκτούς... Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι ο Παράδεισος χωράει μόνο αυτούς από τα Πάνθεα, την Εκάλη και τους Καλόγηρους... Τι γυρεύει ένας Τραχωνίτης στον Παράδεισο, εδώ στο Sesto δεν τον αφήνουν να μπει, πως θα μπει στον Παράδεισο;;; Και προς θεού (Armani, Gucci και Channel, ώ εσύ ή Αγία Τριας!) μη νομίσετε πως αυτό είναι ρατσισμός! Εγώ, εσείς, όλοι εμείς οι Εκλεκτοί δεχόμαστε και αγαπάμε το κάθετι διαφορετικό, το Άλλο, προσφέροντας του απλόχερα την Ανοχή και την Λύπησή μας... Και κάτι τελευταίο... Συνεχίστε να κρατάτε κλειστά τα μάτια να μην δείτε ποτέ παιδιά να πεθαίνουν πριν καν γεννηθούν... Θεία Δίκη είναι. Εσείς δεν ξέρετε, Αυτός ξέρει... Εσείς συνεχίστε απρόσκοπτα την παροχή όπλων στους Αγωνιστές της Δικαιοσύνης που σφάζουν δίκαια, δίχως ηλικιακές ή άλλες διακρίσεις, τους αντιφρονούντες και άπιστους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης... Φρουρούν όλους έμας, μήπως μας εμποδίσει κανείς να χαρίσουμε απλόχερα την απέραντη αγάπη μας...

Καλά χριστούγεννα και ζωή σε λόγου μας...

λογικές σκέψεις...

εξέλιξη σημαίνει εξάπλωση...
σημαίνει αύξηση των πιθανών ερεθισμάτων...
η διαδικασία της εξέλιξης βασίζεται πάνω στην επίλυση προβλημάτων...
η λύση ενός προβλήματος αποδεικνύει ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να αποφευχθεί...
άρα, όσο πιο πολλές λύσεις βρίσκουμε, τόσο πιο πολλά προβλήματα έχουμε δημιουργήσει πριν...
που είναι το θετικό της εξέλιξης;

ερωτήσεις μικρού παιδιού...

που πάνε τα σύννεφα όταν κοιμούντε;
πως γίνεται μια λάμπα τόσο μικρή να κουβαλάει τόσο φως;
πως μπορεί ένα δωμάτιο να κρύβει όλον αυτόν τον ουρανό;
γιατί κάποιος κλαίει κοιτάζωντας μια φωτογραφία;
σταματά τη ζωή μια φωτογραφία ή την κουβαλάει μαζί της;
που κρύβεται ο χρόνος όταν κοιμάμαι;
πως το καταλαβαίνει όταν ξυπνώ και ξανάρχεται;
τρέχει ο χρόνος όταν αγαπώ;
γίνεται να αγαπήσω σαν τρέχει ο χρόνος;
και γιατί όλα μου φαίνονται πιο όμορφα όταν κλείνω τα μάτια;
σε ποιο κόσμο να ζω, στον δικό μου ή στων άλλων;
και γιατί εσύ που μου έδωσες τη ζωή δεν ζεις στον δικό μου;
τι να την κάνεις τη δεύτερη ζωή άν δεν μπορείς να ζεις τη δική σου;
γιατί δεν απαντάς;

πως γίνεται να χωράνε τόσα παραμύθια σε εικοσιτέσσερα γράμματα;

...και αν ο χρόνος γεννιέται και πεθαίνει μαζί σου πως γίνεται να νιώθεις πως σε προσπέρασε;

του έρωτα...

θα 'μαι λιμάνι, μια θάλασσα θα 'μαι, φωτιά και στεριά μαζί...
ήλιος που σε ζεσταίνει, φεγγάρι που σε γλυκαίνει, αστέρι που για να κάνεις ευχή πέφτει...
μυρωδιά του σπιτιού, της ασφάλειας, της γαλήνης...
μουσική που σου φέρνει στο νου εκείνο το όμορφο καλοκαίρι...
ζέστη, κρύο, δροσιά, οξυγόνο, νερό...
θα 'μαι τα πάντα, ότι θελήσεις θα γίνω...

...κι ας με πληγώνει που αυτό που είμαι δεν θέλησες...

Μικρή ωδή στη ιδιοκτησία

σχήμα οξύμωρο, σαν κάποιος να σε κοροϊδεύει και να μην το ξέρεις...
ακόμη κι όταν τα έχεις όλα πρέπει να ψάξεις για να βρεις αυτό που συγκεκριμένα ζητάς...

χρόνε, χρόνε γιατί εισαι εδώ;;;

...λίγες ώρες πριν περίμενα λαχταρώντας το ένα...

...και ήρθε...

...τώρα προσπαθώ να σκαρφαλώσω στο λόφο του κανένα...

...κι έμεινε ακόμη μισό...

...ανέβηκα κι ο αέρας με μαστιγώνει...

...κατρακυλώ...

...ένα, ένα που να σε βρω;;;

ερώτηση πρώτη

Γιατί η ευτυχία μοιάζει με τέλος; Τι είναι αυτό που με κάνει να βυθίζομαι συνεχώς σε μια απύθμενη θάλασσα απο αντιρρήσεις; Γιατί νιώθω μολύβια να μου γδέρνουν την πλάτη λες και χαράζουν επάνω μου τη διαδρομή του πουθενά; Που είναι ο κλόουν που σ' όλη τη ζωή μου ψάχνω για να μου δώσει μια απάντηση; Ποιος να 'ναι ο άλλος σ' αυτό το πλήθος που μαζί βυθιζόμαστε; Αξίζει να πνιγώ τραβώντας τα μαλλιά του; αξίζει να πνιγώ τελικά;

και προς τα που είναι η στεριά αφού ποτέ δεν θυμάμαι να την πάτησα; τι είναι το χώμα αν για να το νιώσω πρέπει να φτάσω στον πάτο; χώμα κι εκεί, χώμα κι εδώ... κι αυτά τα ψάρια που μου γαργαλάνε την πίστη γιατί κολυμπάνε; δεν υπάρχει χώμα γι' αυτά; τότε τι είναι αυτό που φοβούνται; φοβούνται τα ψάρια;

γιατί μου μοιάζει σαν να μην μπορώ να τελειώσω τίποτα;

...και γιατί γράφω αφού δεν τα διαβάζω;

Το πλήκτρο...

Αυτός ο κόσμος δεν πέθανε. Πέθανε αυτός που τον νομίζει νεκρό... Κυνηγάω ένα παράθυρο που φεύγει μακριά μου καθώς μεγαλώνει το κελί μου... Ένας κόσμος, ένα παράθυρο... Το καλοριφέρ στάζει τα όνειρα μου σαν να τα ξεφορτώνεται... Εκεί, δίπλα στο παράθυρο που αγναντεύω το είμαι... Κάποιες φωνές απο κάτω μοιάζουν σαν να παλεύουν με την ψυχή μου... Φωνές που δεν ξέρω, που ποτέ δεν θα γνωρίσω... Κι αφήνομαι στους ποταμούς των γραμμάτων που σπρώχνω να κυλήσουν μπροστά μου... Λες κι όλη η ζωή είναι πλήκτρα που πατάς... το πληκτρολόγιο των αισθήσεων... μονάχα η μοναξιά έρχετε μόνη της, ακάλεστη...

Απλές εξισώσεις

Η κωμωδία του να είσαι άνθρωπος: για να μην νιώσεις ποτέ ότι πεθαίνεις προσπαθείς ποτέ σου να μην ζήσεις. Ναυαγός στον ωκεανό του χρόνου.

Η τελευταία πράξη του αυτόχειρα έναι η ματαίωση της ύπαρξής του.

Ανησυχίες, μέρα 2η

Θέλω να γράψω ένα τραγούδι που να μιλάει
Για το πώς μοιάζει το να ‘σαι Θεός
Θέλω να γράψω για χίλιες λέξεις που τις γνωρίζεις
Μα δεν ηχούνε στα αυτιά κανενός

Θέλω να γράψω για ένα ήλιο που δεν σε καίει
Για μία φλόγα που δεν ανάβει φωτιά
Για ένα κόσμο που ενώ τον φτιάχνεις δεν σε αγγίζει
Σαν να ‘ναι ποίημα που μετά το ξεχνάς

Πώς να ν’ αλήθεια με στου απείρου τη λεωφόρο
Που όλο φεύγεις από το πουθενά
Πώς να ν’ αλήθεια για σένα τέλος να μην υπάρχει
Τη γεύση να μην μπορείς να γευτείς
Που αφήνει πίσω του ένα φιλί

Θέλω να μάθω γι’ αυτού του χρόνου την ιστορία
Κι αν τα κατάφερε να μείνει ζωντανός
Ποια ράσα ντύθηκε και ποια κοροϊδία
Σ’ όλους μας έταξε και αν παρέμεινε αρχηγός

Ψάχνω να βρω πως σβήνει μια ιστορία
Αν γίνεται όνειρο που πάντα ξεχνάς
αν ότι ένιωσα γράφτηκε μες σε βιβλία
και σαν τα διαβάζω αν με συναντώ πουθενά

νιώθω να φοβάμαι αυτού του άλλου την παρουσία
νιώθω χαμένος κι ας ψάχνω μόνο στα χέρια του να αφεθώ
σαν κάποια πίκρα να μένει στο στόμα
κάθε φορά που του χαρίζω το σ’ αγαπώ

Πάμε για αλλού?!

Και γυρίζω, γυρίζω!!! Μέσα σε μια πόλη που δεν γνωρίζει από τίποτα, δεν πιστεύει τίποτα και είναι ελεύθερη! Α! να μην ξεχάσω... Δεν αγαπάει κανένα...
Πιστό μου γκρίζο κουτι με τα χιλιάδες όνειρα φυλαγμένα κάνε να αντέχουν για πάντα οι μπαταρίες σου και αρρώστιες να μην σε βρίσκουν. Μια δεύτερη ζωή χτίζω μαζί σου, πιο ανάλαφρη, πιο γελαστή...

08/10/06

Η ευχαρίστηση στον άνθρωπο (πέρα από την ικανοποίηση των βασικών του ενστίκτων ή αναγκών για τη συνέχιση της ύπαρξης) μπορεί μόνο να προήλθε από την επίδραση του περιβάλλοντος του (φύσης) στη δική του λογική λειτουργία και εξέλιξη των γεγονότων. Δηλαδή… Η ικανοποίηση των βασικών αναγκών δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γεννήσει (θέσει σε λειτουργία) το συναίσθημα της χαράς (χαμόγελο, ευεξία). Μπορεί μόνο να προκαλέσει το συναίσθημα της ισορροπίας (μεταβολής κατάστασης προς το θετικό πρόσημο), π.χ. πείνα = κίνηση προς το αρνητικό πεδίο της κατάστασης. Ανάλωση ύλης = μεταβολή της κατάστασης προς την ισορροπία ή μερικές φορές στην αντίθετη πλευρά (θα είναι λανθασμένο αν ερμηνευτεί ως θετική), στο πρήξιμο, κοιλόπονο (αδυναμία, ευαλωσιμότητα) που και αυτή η φάση βιώνεται και εκλαμβάνεται σαν ΑΡΝΗΤΙΚΗ και πάλι ενέργεια. Άρα η ικανοποίηση των βασικών ενστίκτων μπορεί μόνο να επιφέρει μόνο ισορροπία (επιβίωση) και όχι ώθηση, μεταβολή προς κάτι άλλο (εξέλιξη).

Αυτή είναι ακριβώς η απαίτηση αλλά και ταυτόχρονα και μοναδική επιλογή της ύπαρξης. Ύπαρξη χωρίς εξέλιξη, χωρίς μεταβολή της ενεργειακής κατάστασης δεν μπορεί να υπάρξει γιατί απλούστατα δεν έχει ΛΟΓΟ να υπάρξει. Η σκέψη δεν μπορεί παρά μόνο να είναι δημιούργημα της ενέργειας αυτής που διαχέεται κατά την επίδραση της Φύσης στους λογικούς συνειρμούς μας. Άρα ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος στην εξέλιξη. Χαρακτηριστικό που κατέχει μόνο αυτός. Η προσαρμογή στις καταστάσεις δεν είναι εξέλιξη παρά μόνο μεταλλαγή της επιβίωσης.

Άρα από τη στιγμή που ο άνθρωπος επιδιώκει την εξέλιξη αυτομάτως καταργείται η όποια πιθανότητα να γνωρίσει κανείς το συναίσθημα της ευτυχίας (χαράς, ικανοποίηση) ως αποτέλεσμα των λογικών του πράξεων.

Αυτός είναι ο άνθρωπος. Η τέχνη μπορεί να υπάρξει μόνο με την εκμετάλλευση της ενέργειας που δημιουργείται με την επίδραση των μη λογικών δράσεων (μη ¨φυσική¨ εξέλιξη). Άρα πραγματική τέχνη δεν μπορεί παρά να είναι η εξύμνηση (αποκάλυψη, κατανόηση) της ενέργειας αυτής.
Η αποδοχή δηλαδή της ενέργειας αυτής και όχι η προσπάθεια εξοστρακισμού ή αφανισμού της ενέργειας αυτής.

Με το να συνειδητοποιήσω και να κατανοήσω τη λειτουργία της ύπαρξης θα μπορέσω να ωθήσω τον εαυτό μου ακόμη και «λογικά» (ως λογικά εννοώ την απελευθέρωση ενέργειας μέσω μιας δράσης διαμέσου μιας «λογικής» αλληλουχίας σε σχέση δράσης-αντίδρασης και όχι θετικής-αρνητικής) πράξης. Έτσι δημιουργείται μια Ποσότητα (έννοια πέραν της ύλης αφού η ύλη δημιουργείται παρά μόνο αντιδραστικά προς την ανθρώπινη αντίληψη). Δεν δομείται πάνω σε ένα απόλυτο μέγεθος (άρα βιώσιμη στην όποια ποσότητα) αλλά σε ένα σχετικό προϊόν αντίδρασης της ενέργειας της ύπαρξης της απέναντι στην ενέργεια αντιληπτικότητας του ανθρώπου.

Έτσι συνειδητοποιούμε ότι ενέργεια που κινητοποιεί την εξέλιξη (μεταβολή της κατάστασης) μπορεί να νοηθεί μόνο ως κάτι έξω από την ύλη στην οποιαδήποτε μορφή της. Η ύλη είναι ενέργεια, αυτό είναι αποδειγμένο. Η ενέργεια δεν υποχρεούται να είναι ύλη όμως. Η ενέργεια που δημιουργείται λόγω της αστάθειας της ύλης και είναι εκμεταλλεύσιμη από τον άνθρωπο, μπορεί τελικά να οδηγήσει μόνο στην ισορροπία, στην εξουδετέρωση δηλαδή της αρνητικής διάθεσης που δημιουργεί η αστάθεια αυτή.. Άρα ενέργεια του υλικού κόσμου = δευτερεύουσα αλλά συμμετέχουσα στην εξέλιξη. Η γραφική παράσταση:



Η θέση στη γραμμική κατάσταση επίδρασης της υλικής ενέργειας είναι ο πρωτεύων παράγοντας για το μέγεθος της εξέλιξης ως επίδρασης και ώθησης της μη υλικής ενέργειας.

Η απειρότητα της ύπαρξης συναντάται ακριβώς σε αυτό το σημείο. Το άπειρο κατανοείται μόνο ως η συνειδητοποίηση της αδυναμίας της λογικής εξήγησης (αντίδραση στο υλικό μέγεθος ενέργειας) και επομένως προβλέψιμης του επιπέδου βίωσης-ύπαρξης που προκαλεί ακριβώς η μη υλική ενέργεια (το τυχαίο μπορεί να οριστεί ως μη υλική ενέργεια ασχέτως αν προέρχεται από την ύλη). Ο λόγος είναι ότι όταν ενεργοποιείται (διαχέει ενέργεια) βρίσκεται έξω από το δικό μου υλιστικό-βιωματικό πεδίο. Έτσι φτάνω στο συμπέρασμα: ενώ η ύλη είναι η μοναδική πηγή ενέργειας ( με τον όποιο τρόπο, είτε γένεσης είτε αντανάκλασης) είναι ταυτόχρονα και ένα μη απόλυτο μέγεθος το οποίο μπορεί να γεννήσει ενέργεια η οποία μπορεί να δράσει μόνο ως ώθηση σε άλλη ύλη και όχι ως αυτόνομη ύπαρξη.

Άρα η ευτυχία δεν μπορεί να νοηθεί ως απόλυτη κατάσταση αλλά ως μεταβλητή.

Λονδίνο, εβδομάδα 2η

Πάει καιρός πολύς να γράψω. Αγαπητό μου ημερολόγιο και τα λοιπά συναφή...
Είναι κάποιες μέρες που είμαι εδώ στο Λονδίνο κι ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει τι μου γίνετε. Μια πόλυ γεμάτη χρώματα, ανθρώπους, θόρυβο. Η τέλεια πόλη των ξένων που γυρνούν μέρα νύχτα στους δρόμους της, υποκλίνονται στο χώμα της, μισούν τον ουρανό της και πάνω από όλα ξεχνιούνται... Χάνονται ο καθένας στη μοναξιά του αδιαφορώντας γι' αυτήν γιατί κανέις δεν φαίνεται να πολυκαίγεται... Η μοναξιά γίνεται συνήθεια για αυτόν που την βιώνει όταν κανείς άλλος δεν την προσέχει... Η πόλη της Τέχνης που δεν ξέρει πως να εκφραστεί. Η πόλη που γεννά τα πιο έντονα συναισθήματα εγκατάλειψης που δεν ξέρεις όμως σε ποιον να τα μαρτυρήσεις, να διαμαρτυρηθείς... Εδώ γεννιέται το Ωραίο, το Αληθινό... Κι είναι αληθινό όχι γιατί το συμμερίζονται κι άλλοι, όχι γιατί εμπνέει ασφάλεια... Είναι αυτό που βγάζει ο καθένας από μέσα του τόσο φυσικά. Η ελευθερία της έκφρασης, μιας έκφρασης που δεν απευθύνεται σε κανένα όχι κατ' επιλογή αλλά ως τετελεσμένου. Στο κάτω κάτω κάθε ερμητικό συναίσθημα που μετουσιώθηκε σε "τέχνη" ήταν παράγωγο της μοναξιάς. Μια πόλη που γεννάει το κλάμα που μόνο εσύ θα ακούσεις... Γι' αυτό απόλαυσε το...

Δυσπιστία και Θεοσοφισμός: μ' άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε

Η ιδανική τεχνοτροπία σύνθεσης για τον μέτριο καλλιτέχνη: υπέρτατος μινιμαλισμός με μία δόση δυσπιστίας και αμφιβολίας.
Σκέψη: μινιμαλισμός είναι η ενδεχομένως ωραία συνύπαρξη στοιχείων που βασίζεται όμως στην απόλυτη αδράνεια των μελών της συνύπαρξης.

Μουσική στα αυτιά μου. Αγαπώ την όταν νιώθω το φορτίο της, αυτό που λέει κι ας μην το καταλαβαίνω. Κουτοπόνηρη η μουσική που προσπαθεί να απλωθεί σε κάτι δικό μου, να κλέψει τα λόγια κι εγώ να νομίζω πως είναι δικά της.

Σε εσάς μεγάλοι επιστήμονες και αναλυτές… Ή πολύ χαζοί είστε ή πολύ σαδιστές… Αφού φτάσατε να ορίσετε την ευεξία ως εγκεφαλική αντίδραση, αν είστε βέβαιοι για αυτό που υποστηρίζετε θα ‘πρεπε να μάχεστε για το δικαίωμα όλων να μπορούν να κατέχουν αυτή τη χημική ουσία. Σαδιστές είστε αν είστε βέβαιοι αλλά το απολαμβάνετε κρατώντας το για τον εαυτό και σας μόνο… Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει! Δεν υπάρχει λάθος, δυσάρεστες συνέπειες… Θα ‘πρεπε να γνωρίζετε ότι οι επιπρόσθετες τάχα παρενέργειες που προκαλεί δεν υφίστανται… Η μνήμη, η μάθηση, η κίνηση καθώς και το σώμα που δηλώνετε ότι επηρεάζονται από αυτήν είναι αμελητέες, άχρηστες λειτουργίες… Το γκρέμισμα αυτών των λειτουργιών, η πλήρης απαξίωση τους είναι ακριβώς αποτέλεσμα της ευτυχίας ή ευεξίας αν προτιμάται. Η ευτυχία ως συνειδητή εμπειρία-συναίσθηση για ένα όν ή για μία είναι-ότητα αν πάλι προτιμάτε, αυτό πους εσείς ορίσατε σαν χημική ή όπως αλλιώς την ονομάζετε ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, προϋποθέτει είτε την κατάργηση (της μετακίνησης δηλαδή του όντος σε μια νέα θέση η κατάσταση που δεν επιδέχεται το όποιο ποσό ενέργειας και επομένως τερματισμού της ενεργειακής αντιπαράθεσης), είτε την υπέρβαση (την κατάργηση της ενεργειακής σύγκρουσης όχι αποφεύγοντας την άλλη ενέργεια αλλά επικρατώντας απόλυτα πάνω σε αυτή. Τι εννοώ: αυτά που ακριβώς υπερβαίνει ή καταργεί η ευτυχία είναι αυτά που εσείς θεωρήσατε ως αρνητικά επηρεαζόμενες ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ λειτουργίες… Με απλά λόγια δεν είναι δυνατόν η αιώνια αναζήτηση των ανθρώπων για την απόλυτη ευτυχία και σύμφωνα με τις μελέτες σας ακόμη και η πλήρης βίωση της με την ουσία σας να ορίζεται ως εξαρτώμενη από άλλες λειτουργίες ή ακόμη και αισθήματα. Το άπειρο δεν μπορεί να οριστεί ως απλή υπέρβαση των υφιστάμενων ορίων από τη στιγμή που θα υιοθετηθούν νέα…

Γίνε!

Γίνε κίνηση
γίνε αυτό που λαχτάρησες
μην περιμένεις άλλο
δεν θα ‘ρθει κανείς
κανένα τραίνο δεν θα περάσει από μπροστά σου αν δεν πας ποτέ στο σταθμό
κι ας έχει αργήσει ή είναι γεμάτο
δεν θα το μάθεις ποτέ
γίνε ζωή, κλέψε την
κάνε κάτι σταμάτα να παραπονιέσαι
κλάψε, πόνεσε, χάσε, λιώσε
ζήσε!
μιλάς για κατάθλιψη βλάκα
βαφτίστηκες ένα όνομα που δεν γνωρίζεις καν
νόμισες ότι σου ταίριαζε
δεν υπάρχει συνώνυμο της αδράνειας αν θέλεις να ξέρεις
αυτό που σε βαραίνει δεν μεταφράζεται αλλιώς
είτε το θέλεις είτε όχι…

Εκεί που πάντα καταλήγω... Δειλός ή σοφος, δεν ξέρω...

Τρέχω, θέλω το φόβο της σκιάς μου να σβήσω
Με δάκρυα παλεύω απ’ τον κάλπικο τον κόσμο μου την μοναξιά να γκρεμίσω
λαχταρώ ένα φως
που σαν στις γειτονιές γυρνάει
μέσα από σφαλιστά παράθυρα κοιτάει
τους ψεύτες για μένανε ρωτάει
μα αλυσοδένει τη φωτιά του
τα όνειρα δεν καίει κανενός
ούτε βουβαίνει της κακίας το σκοπό
τ’ άδικο δεν τυφλώνει
το μίσος δεν λιώνει

Δεν είναι πως τα φοβάται
σαν λαγός μπροστά σε λύκο
που τη ζωή του για να σώσει
φτερά στο φόβο του πρέπει να δώσει
μια ζωή σαν κατάρα να τρέχει να γλιτώσει
να ξεφύγει, να κρυφτεί
από τα θέλω της καρδιάς του αιώνια να παραιτηθεί…

Όχι! Το φως που ψάχνω δεν πνίγεται απ’ τον φόβο
δεν παρατάει τη καρδιά του στου δάσους μια σπηλιά
για να τη σώσει, απ’ των λύκων τα νύχια να τη γλιτώσει…
Μονάχα την κλείνει σε αδιαπέραστο κελί
δεν την πληγώνει, την σκλαβιά της χρυσώνει
χαρίζοντας της το δρεπάνι της σκόνης
να μπορεί να θερίσει και παντού να σκορπίσει
την απόλυτη καταστροφή…

Μα όλα αυτά με έναν όρο…
για να χαράξει σ’ όλους μας το δρόμο
όλη αυτή τη δύναμη του χάους ισοδύναμη
η μήτρα της καταστροφής
στα χέρια σου θα ‘ναι μονάχα
κανείς και τίποτα δεν θα σε κάνει να νιώθεις
ούτε απειλή, ούτε της ήττας μια υποψία μακρινή
πανίσχυρη θα ‘σαι καρδιά μου
κάθε σκέψη σου θα είναι δυνατή
μα θα μένει ως εκεί…
Σε κανενός το κορμί και προπαντός τη ψυχή
δεν θα μπορείς να χαράξεις πληγή
πόνο να προκαλέσεις, δακρύων πηγή να γενείς
σ’ αλλουνού τη ζωή…

Πόνο αν θες να νιώσεις το είναι σου θα πρέπει να πληγώσεις
όλα τα αισθήματα σαν ζάρια στο χέρι σου θα παίζεις
με όλους τους συνδυασμούς από πάντα γνωστούς
μα μοναχά στης δικής σου ζωής το καζίνο θα τα ρίχνεις
το τι θα κερδίσεις μόνο εσύ θα το ορίζεις
κι ακόμα κι αν θες να γίνεις φωτιά
σαν καις να σκορπάς παντού ζεστασιά
χωρίς μοιρολόγια στων χαμένων τα πόδια
χωρίς σπαραγμούς για καμένους χρησμούς
μόνο αγάπη να εκπέμπεις
χαρά στο απέραντο να σπέρνεις…

Πάντα να θυμάσαι τι διάλεξες πως θα ‘σαι
η αιώνια και απόλυτη εξουσία
ανθρώπινος πόθος που γεννάει τον δόλο και γίνεται μανία
εσύ δυνατέ ζεστασιά αν θες να νιώσεις
πρώτα απ’ όλα τα ηνία των αλόγων του προκαλώ
σε μια σάρκα κοινή πρέπει να δώσεις
να γίνεις θνητός
σε ωκεανό ναυαγός
όλες σου οι μάχες να μοιάζουν από πριν χαμένες
έρμαιο κι εσύ της τυφλής και χαζής ισχύς
που σε κάθε βουλή της
μονάχα πόνο, κλάμα και γέλιο βουβό
της κοροϊδίας σκλάβο
κι όλα αυτά για τι;
για να νιώσεις τη θέρμη που αφήνει πίσω η καταστροφή
η ζεστασιά που γυρεύεις
που τόσο όμορφη κι αθώα πιστεύεις

Μα όπως πάντα στη ζωή υπάρχει πορεία κρυφή
αυτή την χρυσώνει, τις ελπίδες ζυμώνει
σε κάθε σταυροδρόμι υπάρχουν δύο δρόμοι
τον λάθος σαν πάρεις διπλό τον φόβο
το τρόμο, τον πόνο
κι αυτή ακόμη την μον-αξιά
διπλούς μπορεί αν εσύ παραιτηθείς να βιώσεις

Μα του άλλου η αχτίδα σου δίνει ελπίδα
ξανά να προσπαθήσεις τη πορεία σου να ορίσεις
με σημεία γνωστά, διαλεγμένα
το λάθος να διώχνεις χωρίς ξανά να πρέπει να νιώσεις
αυτή είναι η διπλή της ελπίδας η μορφή…

Μα αν εσύ επιμένεις την ευτυχία σαν ένα να βλέπεις
χωρίς ελπίδες κι αυταπάτες
απόλυτος βράχος χωρίς τελειωμό
σκληρή να αντέχει ότι κι αν έρθει
υπάρχει για σένα άλλος δρόμος
απόλυτος άρχοντας όπως θες να γενείς…
Φωτιά να γίνεις, εσύ να καείς
τον πόνο του είναι σου να τον ξορκίσεις
με την ευτυχία της ζεστασιάς που θα χαρίζεις
χωρίς τον άλλο να καις…

Προσωπικό γκάλοπ

Είναι κάποια συναισθήματα που κατά τη γνώμη μου είναι αδύνατον να συνυπάρξουν. Για παράδειγμα η ελπίδα με την ματαιοδοξία. Δυο συναισθήματα που εντούτοις χωρίς να μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι το ένα αναιρεί το άλλο δημιουργούν κάποιες συγκινησιακές καταστάσεις που δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να συνυπάρχουν χωρίς να συγκρούονται. Ελπίζω για κάτι καλύτερο μα πάνω από όλα για κάτι Άλλο. Ως βιώνει αυτή την συγκινησιακή φόρτιση δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί ταυτόχρονα να είναι ματαιόδοξος, αλαζόνας. Η αλαζονεία, κατά τη γνώμη μου, εμπεριέχει υπερεκτίμηση του Εγώ. Ενός Εγώ που θεωρείται ικανό για τα πάντα. Η ελπίδα, πάλι κατά τη γνώμη μου (η μαμά μου μου είπε να μην λέω μεγάλες κουβέντες γιατί θα τις βρω μπροστά μου), στηρίζεται κατά μεγάλο ποσοστό στην δύναμη του Άλλου, του τυχαίου...

Τώρα, που θέλω να καταλήξω κανείς δεν γνωρίζει... Ίσως γι'αυτό οι ελπίδες μου να πηγαίνουν για φούντο... Ούτε ένα στοιχείο βρε αδελφέ! Κι όμως εγώ εκεί! Αυταπόδεικτος μαλάκας... Ζωή σε σας!

Πάρτο απ' την άλλη!

Ευτυχία ορίζεται ως η κάλυψη της απόστασης μεταξύ δύο σημείων. Ο βαθύτερος σου πόνος μέχρι την προσπάθεια διαιώνισης μιας συναισθηματικής κατάστασης. Διαιώνιση = προσωπική, υποκειμενική αντίληψη ενός σημείου ως τερματικού τέλους και προσπάθεια εγκαθίδρυσης και εδραίωσης σε αυτό. Η απόσταση αυτή μεγαλώνει όσο κυνηγούμε την όποια άλλη κατάσταση εκτός από αυτή που βιώνουμε. Με την προσπάθεια υπέρβασης (υπέρβαση = προσπάθεια μετακίνησης σε ένα υψηλότερο μονοδιάστατο επίπεδο π.χ. ευθεία γραμμή) αυτομάτως η απόσταση επεκτείνεται και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Άρα αυτό που κάνει τον άνθρωπο μη λογικό ον (όπου λογική εννοείται μαθηματικές αναλογίες του τρισδιάστατου κόσμου στον οποίο ζούμε) είναι η απόλυτη απόρριψη της τελικότητας, σπρώχνοντας τα πάντα προς το άπειρο, μια έννοια που δεν μπορεί να εκλάβει ενώ συνεχώς για να αυτοπροσδιορίζεται στον φυσικό κόσμο στον οποίο ζει, θέτει συνεχώς σημεία στην άπειρη αυτή κατάσταση ως σημεία τέλους (=σκοπού) που όταν όμως επιτευχθούν υποβιβάζονται σε σημεία αναφοράς.

Η δημιουργία του «Θεού» έγκειται σ’ αυτή ακριβώς την διαδικασία. Ο άνθρωπος δημιουργεί ένα θεό που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας άνθρωπος με πλήρη συνειδητοποίηση και βίωση της ευτυχίας σε ένα επίπεδο μη-λογικό και επομένως άπειρο. Γιατί δεν θα μπορούσε ένας θεός που είναι άπειρος να είναι την ίδια στιγμή και δυστυχισμένος. Δημιουργεί την εικόνα αυτή του θεού ως κάτι ανώτερο (πλήρης ευτυχία!) ακριβώς για να καθησυχάσει τον εαυτό του για το ότι: ακόμη κι αν υποπίπτει σε σφάλμα με τους δικούς του βίαιους (=εννοώντας τους τρόπους που ο άνθρωπος θέτει όρια στην ευτυχία φοβούμενος την υπέρβαση του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος) τελολογικούς καθορισμούς αλλά και προσδιορισμούς και ταυτόχρονα λογικής τακτοποίησης της ζωής του, θα κριθεί από τον ένα «Θεό» («ανώτερο όν» αλλά στην πραγματικότητα η κατανόηση της ευτυχίας ως μη λογικό μέτρο ασχέτως από το φόβο της συνειδητοποίησης και της μεταφοράς της στην πράξη) για την πορεία του, προς την σύμφωνα με αυτόν θετική πλευρά.

Εδώ ακριβώς είναι και το παράδοξο. Ενώ αποδέχεται και ορίζει το άπειρο ως ευτυχία, θέτει στη ζωή του άρα και ταυτόχρονα και στην άπειρη πορεία του το όριο (που στην πραγματικότητα είναι ψευδαίσθηση αφού δεν μπορεί να υπάρξει) μεταπήδησης από το αρνητικό στο θετικό. Στην πραγματικότητα αν αποδεχτείς το άπειρο ως έννοια αυτομάτως ακυρώνεται η έννοια του μηδέν εννοούμενο ως απραξία, μη πράξη ή όπως αλλιώς μπορεί να παρουσιαστεί στην εκάστοτε κοινωνία.

Άρα η πορεία του ανθρώπου σ’ αυτή την ευθεία που ο ίδιος αποδέχεται την απειρότητα της (μετά θάνατον ζωή), κρίνεται και προσδιορίζεται ως θετική ή αρνητική σύμφωνα με τα ψευδοόρια που έχει θέσει (π.χ. γέννηση, θάνατος, καλό, κακό) και άρα καθίσταται αυτομάτως ψευδής ως συμπερασματική κατάσταση. Ό άνθρωπος ξεγελά τον εαυτό του θέτοντας την απειρότητα ως κατάσταση αντίθετη ενός ορίου (ευτυχία = παράδεισος άρα θετικό αντίθετο της κόλασης που οριοθετείται ως το αρνητικό όριο). Άρα σύμφωνα με τη δική του θεώρηση η ευτυχία δεν μπορεί να υπάρξει ως τέλος (με τον όρο τέλος εννοώ τον καθορισμό της στο όποιο σημείο αναφοράς, συναισθηματική κατάσταση ευφορίας) αφού η μονιμοποίηση σε ένα σημείο (=κατάσταση) αντιτίθεται στην έννοια του απείρου.

Και τώρα τι κάνουμε;

Κι αν μου κάτσει;;;

Αν μου κάτσει αρχίζω εντατικά μαθήματα κρίκετ (τι αποικία είμαστε άλλωστε;), ξεχνάω όσα έμαθα για τον ήλιο και αρχίζω να ασβεστώνομαι μπας και πάρω λίγο από το πεθαμενί που τους διακατέχει. Ετοιμάζω τρεις... τέσσερεις φίζες χαλλουμιά και μια σακούλλα τραχανά για παν ενδεχόμενο. Ξεχνάω την πίτσα και προσπαθώ να μην μπερδέψω καμιά φορά με την πούτσα και εντέλει μείνω νηστικός και πούστης. Μαζεύω όλα μου τα υπάρχοντα, τα μοιρολογώ και τα βάζω σε μεγάλα κιβώτια ικανά να αντέξουν την λήθη της σκόνης και ει δυνατόν τη σκόνη των ηλίθιων. Πετάω το πορτοφόλι γιατι και να 'χω λεφτά να το γεμίσω ποτέ δεν θα το ρισκάρω και κάνω ένα φρεσκάρισμα στις σημειολογικές μου αξίες. Μένω μαλάκας γιατί ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως τα δέκα σεντς μπορούν να είναι μεγαλύτερο νόμισμα από τη μία λίρα έτσι το ξεχνάω κι αυτό. Βάζω το σακάκι και βγαίνω έξω να εξαγοράσω ένα όνειρο... Καλή μου τύχη... Και βόλι!

Όχι, φταις!!!

Και καλά ρε Μεγάλε ρώτησες κανέναν προτού μας ρίξεις στη θάλασσα; Και δεν λέω καλή είναι (ιδίως όταν συνοδεύεται με ένα καλό φραπέ) αλλά ποιος σου είπε ότι θέλω να μάθω να κολυμπώ; Εγώ ποτέ δεν σου ζήτησα παράδεισο, εσύ με κλείδωσες εκεί μέσα. Κι έρχεσαι τώρα και μου ζητάς τα ρέστα; Κι άσε που μου φόρτωσες και την άλλη! Για να απαλλαγείς από τη δική σου ευθύνη για το σκεύασμα σου τα 'ριξες σε μένα. Και σου λένε μετά για ζευγάρωμα... Τι ζευγάρωμα ρε Τεράστιε; Κάτι σαν τη συμφωνία της Γιάλτας μου φαίνεται. "Να σου δώσω λίγο απ'το μήλο να πάρω εγώ το φίδι; Άλλωστε εσένα που θα σου χρησιμεύσει;". Και τρέχα γύρευε μετά... Και κερατάδες και δερμένοι! Άσε που μ' έδιωξες κι απ'το σπίτι.

Και δεν μου λες ρε Υπέρδιπλε θα το πας μακρυά ακόμη αυτό το στόρυ; Όχι, απλά πες μου άμα είναι εγώ να φεύγω. Γιατί ρε φιλάρα άμα είναι να ξαναγυρίσω μαζί μ' όλους αυτούς και να χτυπάω κάθε βράδυ (κρυφά μήπως και με ακούσεις και φάω καμιά δυσμενή αν και δεν μπορώ να σκεφτώ που. Αλλά εσύ είσαι Αρχηγός! Όλο και κάτι θα σκέφτηκες τόσα χρόνια που βολοδέρνομαι...)το κεφάλι στον τοίχο από τις μαλακίες που θα (συνεχίσω) να ακούω, εγώ θα πάω πάσο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μην τυχόν και βρεθώ με τον Όφι αγκαλιά κανένα πρωί και να μην θυμάμαι πόσα ήπια το προηγούμενο βράδυ...

Αγαπούλα, δεν μου πιάνεις αυτήν την σκληρή ντομάτα που ανέβηκε στο δέντρο;

Κι είναι κάτι νύχτες που δεν...

Λονδίνο, μέρα τρίτη και Τρίτη. Αυτό που διακαώς επιθυμούσα πνίγεται πλέον στη θάλασσα της περιπλάνησης. Ότι μπορώ να αγγίξω απομυθοποιείται. Άραγε γίνεται το ίδιο και με τα σύννεφα;

Μέρα τέταρτη, Τετάρτη. Να βρέχει, να με εκδικείται ο ουρανός για την ασέβεια μου. Ούτε τα σύννεφα δεν μπορώ να δω...

Ατελείωτη μου φλυαρία...

Πως τα φέρνει ο χρόνος καμιά φορά...
Εγώ ο_της Τέχνης υπέρμαχος (αν και μου φαίνεται ότι περισσότερο επιθυμούσα το να γίνω Μάρτυρας παρά να διαδώσω την όποια μου "πίστη"), μιας Τέχνης φορέα νοήματος που υπερβαίνει τον όποιο συμβολισμό, νιώθω τώρα σαν παιδάκι απέναντι στον γίγαντα της Ιστορίας...

Των λέξεων την διπλή υπόσταση τη θεωρούσα ελάττωμα... Πως γίνεται η αλήθεια να έχει δύο όψεις; Κι όμως... Η Αλήθεια ήταν πάντα μπροστά μου, ελεύθερη. Εγώ προσπαθούσα να την φυλακίσω...

“Το αισθητικό αντίστοιχο του τέλους των ιδεολογιών είναι η πλήρης εξάλειψη της αυτονομίας της τέχνης που προκύπτει από την αναγωγή της τέχνης σε διασκέδαση.”
(Δανεικό, έτσι ως παρένθεση…)

«Το καινούριο είναι αδύνατον να το προσδιορίσει κανένας με αναφορές σε κατεστημένους κώδικες ανάγνωσης. Το καινούριο δείχνει πραγματικά καινούριο, μόνο αν λειτουργεί ως σημαίνον στοιχείο του κόσμου: το καινούριο λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η απεριόριστη αμφιβολία για τη βαθύτερη φύση των πραγμάτων είναι ακατανίκητη.»
Κι αυτό δανεικό. Βάση προβληματισμού: Καινούργιο δηλαδή όχι ως υπέρβαση του παλιού. Με το φτωχό μου μυαλουδάκι λέω: Καινούργιο ως δυνατότητα επανερμηνείας του Παρόντος; Ίσως…

Παρεπιμπτόντως εξ αφορμής: η έννοια «εκφυλισμός» δεν είναι φορτισμένη αρνητικά. Σημαίνει περίπου την μετάλλαξη.

Υπάρχει μόνο μία απόλυτη προϋπόθεση για την θεώρηση ενός αντικειμένου ως έργου τέχνης. Η προϋπόθεση αυτή όμως δεν είναι κυρίαρχη.
Μιλάω για το Έργο ως αποτέλεσμα της ελεύθερης έκφρασης.

Η Κριτική Θεώρηση της Τέχνης (ως μορφή άρνησης του Δεδομένου) δεν είναι απόλυτα λανθασμένη. Έχω την άποψη ότι η συγκεκριμένη θεώρηση ξεκίνησε ως προσπάθεια αμφισβήτησης-άρνησης του Ανθρώπινου κόσμου, γενικότερα της Κοινωνίας ανθρώπων και όχι της ούτω καλούμενης ως Φύσης. Η ενέργεια που βιώνεται κατά την θέαση της ολόφωτης σελήνης δεν τέθηκε ποτέ υπό δίωξη. Μάλλον η επικρατούσα ερμηνεία βάλλεται και όχι το γεγονός αυτό καθαυτό. Στην προσπάθεια κατήχησης ήταν λογικό να επέλθει η παρανόηση…

Έχοντας όμως αυτή την (υποκειμενική, δεν αντιλέγω! Στο κάτω-κάτω αν μπορούσα να ευτυχίσω το Εγώ μου η όποια ύπαρξη Άλλου δεν είναι βαρύνουσας σημασίας) άποψη είμαι υποχρεωμένος να δεχτώ την απόλυτη ομορφιά της Φύσης ως περιβάλλον, ως το Άλλο στο οποίο αντιπαρέρχομαι. Δεν με φοβίζει η πιθανότητα λάθους μου ακόμη και ως «πλάνης» μου, απόκλισης από το Αληθές. Η δυνατότητα της υποκειμενικής, της σχετικής όχι σε σχέση με το Απόλυτο του Αντικειμένου αλλά ως δυνατότητα απολυτοποίησης (βιωμένης και εκπέμπουσας) της Υποκειμενικότητας, θεώρησης του Περιβάλλοντος καθιστά αυτομάτως την Υποκειμενικότητα (τη βίωση δηλαδή του Όλου ως αντικείμενο) ως υπερισχύουσα της Απολυτότητας (τη θεώρηση του Όλου ως αδιαμφισβήτητο Υποκείμενο στο οποίο η αφεντιά μας δίνει αναφορά). Μόνο και μόνο η δυνατότητα θεώρησης του Άλλου, όχι απλά ως αναπόσπαστο κομμάτι του Όλου του οποίου κι εμείς αποτελούμε μέρος , αλλά και ως Πεδίου εξαρτωμένου από το δικό μας ενεργειακό εκφυλισμό καθιστά της Απολυτότητα, την αλήθεια όχι ως μη υπαρκτή αλλά ως μη αναγκαία. Για να εξηγήσω: η απολυτότητα του Ωραίου της Φύσης (ως Άλλον μη μεταβλητό) δεν αμφισβητείται Δέχομαι το Απόλυτο ως την υπερισχύουσα δύναμη στην όποια αντιπαράθεση. Πιστεύω στο απόλυτο καλό..

Κακό αυτοκριτικό χρόνο να 'χεις!

Πάντα απ’ το πλάι έφευγα, κρυφά
να μη με πνίξει του μικρού τους το βάθος
Ένα Μισό φεγγάρι μ’ ανέσταινε κρυφά
στέριωνε της Μοναξιάς μου το βάθος

Δεν είμαι αέρας μήτε λυγμός
είμαι μονάχα του πόνου η ελπίδα
του Μόνου ο Πόνος δεν είναι αδελφός
μα όταν νυχτώνεις, του Ήλιου είναι αχτίδα

Χιόνι στο σβέρκο, οξύ στην πληγή
στου λάθους τη φλόγα…
Του γκρεμίσματος δικαίωση η όποια εξιλέωση,
μήτε σαν εορτή, μήτε σαν αφορμή…

Το Πίσω δεν ντύνει κανένα στολίδι,
της Χαράς, η πληγή δεν μπορεί να ‘ναι παιδί
το αίμα ορίζει ότι δεν συνεχίζει
του Προχώρα φωνή
είναι της Αστραπής το ακούραστο πάθος …

Ξύπνα λαέ εγκλωβισμένε στου «Ξέχνα» τη λαγνεία
κανείς δεν σ’ έπλασε δεμένος στην Ανία
για το ότι υπάρχεις,
Ζωή σαν είναι να ‘χεις
της γλώσσας το «ευχαριστώ» δεν είναι αρκετό…

Γκρεμός μεγάλος σου ‘λαχε σε τούτο το ταξίδι
κι όσο κι αν ψάχνεις να γενείς του Φόβου σου το Φίδι
ελεημοσύνη καμιά, άλυτα δεσμά…

Δικαίωμα σου δώσανε, φωτιά μεγάλη
ό,τι διαλέξεις να καεί σαν φόβου Ζάλη
μα εσύ τρομοκρατήθηκες
Ζάλη ο ίδιος γίνηκες
και μάχεσαι το Είναι σου να πνίξεις…

Λες και ποτέ θα σ’ άφηναν το Φως εσύ να ορίσεις…

Ξύπνα δειλέ, παιδί του εγωισμού…

Και να που ξανά αναρωτιέμαι...

Αν η Γλώσσα με ορίζει, τότε τί με γκρεμίζει αφού η σιωπή είναι χρυσός;
Δηλαδή ο_Εγώ σιωπηλός καθίσταμαι ως Τα Παντα Αναι-ρεί ή απλά ως ακόμη μη π_ρέπων;

Τα πλοία-ναυάγια είναι τα αγκάθια του Χρόνου ως απόλυτου ρυθμιστή. Ο θησαυρός στα αμπάρια τους είναι Απόλυτος...
Η επιστροφή του στην Επιφάνεια χωλαίνει από το Όχι-ακόμη, από το μη π_ρέπων...

Πάντα με νηνεμία σκεπτόμενος, επιρροής φοβόμενος...

Κι ας μην ξέρω τι να γράψω...

Της ποίησης τα μακρυά μαλλιά θέλησα απόψε να ξεμπλέξω
μα μάτωσα απ' την μυρωδιά
ζαλίστηκα
πάντα ζω στο Απ'έξω!
Του π_ρέπει τους δισταγμούς αναλογίστηκα
τους έκανα δικούς μου
γιατί όμορφο είναι στ' αλήθεια το ταίριασμα...

Δεν είμαι ακροβάτης στου πόνου το σχοινί
ομορφιά καμιά δεν μ' ορίζει, το πελώριο το σιχαίνομαι
μισώ το φιλί της Ανάγκης
το Πιο ηδονικό...

Το Πιο παλεύω να σκίσω, Ανέκδοτο να γίνω...

Ανέκδοτο, της Ιστορίας το Αστείο...
Ο μόνος θάνατος που μου εμπνέει Εμπιστοσύνη...

Μια έναρξη...

Όλα φεύγουν μα όλα μένουν εδώ
τις σκιές τους βλέπω μα ψάχνω το φως
σ’ ένα χρόνο που φεύγει χωρίς το γιατί
το μυαλό μου τρομάζει
όλα γύρω τα’ αλλάζει
μα η ψυχή γιατί δεν μπορεί
ησυχία να βρει

Όλα μένουν μα όλα είναι αλλιώς
κοροϊδεύω το χρόνο μα μπροστά μου θαρρώ
όσα νίκησα βρίσκω ξανά σε γιορτή
με καλούνε κοντά τους
μέσα στην αγκαλιά τους
ξέχασε το γιατί, άκρη μην ψάχνεις να βρεις
στη γυάλινη ομορφιά τους
φυλακή η χαρά τους

Κι όλο τρέχω να λύσω
τα λάθη να σβήσω
μπροστά να τραβώ ξεχνώντας να ζω
τους στόχους μου ορίζω
σ’ ερείπια χτίζω
ενώ το νιώθω πως στο ψέμα γλιστρώ
Κι όλο τρέχω να φύγω
το μυαλό να μεθύσω
να μη δει πως η ζωή μου είναι εκεί
που όλα τα’ αρνιέμαι
στα πάντα γεννιέμαι
όταν ψάχνω μια άκρη να βρω
όταν τον ήλιο φοβάμαι
μα σαν τυφλός, νομίζω πως έτσι τη ζωή μου θα ζω

Όλα φεύγουν μα όλα είναι εδώ
να ξυπνήσεις Κορόιδο ο δικός τους σκοπός
τη ζωή να αγαπήσεις σε όλα αυτά που βρίζεις
τον Ρυθμό της να βρεις στον δικό σου παλμό…

Του ανέμου θέλω...

Δεν θέλω λίβα, δεν θέλω αέρα
δεν θέλω λέξεις που φιμώνουν την λαχτάρα
δεν θέλω στίχους, δεν θέλω κλάμα
της δίψας τα ξηρά μαλλιά δεν θέλω να ‘χω ντάμα

δεν θέλω ύψη, της πτώσης προίκα
φωτιές σκαρώνει κι ο γκρεμός, στον πυρετό του μπήκα
μα σαν καπνός μιας ενοχής την μοναξιά του είδα
αίμα στο χώμα, ορφανό, απ’ την πληγή του βγήκα

Θέλω της νύχτας το όνειρο να γίνει το όνομά μου
θέλω του ήλιου η πνοή να γίνει τα’ άγγιγμά μου
του κεραυνού εγώ οδηγός, των λουλουδιών τον άνθος
τον ενοχών καταχτητής , τον ενοχών και σκλάβος

της σάρκας τα καπρίτσια δεν ψάχνω να ξορκίσω
μόνο το αίμα να γεννώ, τις μαχαιριές να ορίσω

Τα δεσμά να λύσω...

Του ανθρώπου ο ζυγός δεν είναι πόνος μήτε βυθός
δεν είναι κύμα που σκάει απέναντι του
ούτε ενοχές που κλέβουν τη σιωπή του
του ανθρώπου τα δεσμά δεν είναι σφιχτά

Χέρια που τον κρατάνε τα δικά του σχοινιά
του νου του οι αλυσίδες δεν δένουν πουθενά
συγκρατούνε το πάθος στου γκρεμού του το βάθος
να μην γκρεμιστεί…

Μικρή καθημερίνη πράξη τελειωμένης υπόθεσης.

Δεν ξέρω τι ακριβώς μου έδωσε αφορμή να γράψω αυτό το κείμενο. Πολύ πιθανόν να μην είναι κάτι το συγκεκριμένο, κάτι απτό. Δεν μου φταίει κάποιος ή κάτι, ένα γεγονός ή μια απλή καθημερινή (μα τρομερά επικίνδυνη) ύπαρξη. Είναι βλέπετε ένα γενικότερο κλίμα, ένα σύννεφο που σκεπάζει τα μάτια κάνοντας μας να κινούμαστε σαν εργάτες σε αυτοκινητοβιομηχανία στις αρχές του 20ου αιώνα: ταυτόσημα, με μια μισο-μίζερη διάθεση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μας, καταδικασμένοι σαν από πάντα σε πράξεις και κινήσεις καθημερινές μα συνάμα τόσο ακαταλαβίστικες όσο τα κινέζικα σε εργάτη σε ορυχείο στη Νότια Αφρική. Σουρεαλιστική γραφή για ένα σουρεαλιστικό κόσμο…

Κυριακή βράδυ, επιστρέφω από την εδώ και μερικούς μήνες σχεδόν καθημερινή έξοδο. Έξοδο που μου μοιάζει σαν είσοδος στη Γη της Απραξίας, της Απόλυτης Δεκτικότητας, του Καθολικού Μαρασμού. Δύο τύποι επί τρεις περίπου ώρες μου βασάνιζαν τ’ αυτιά αποδεικνύοντάς μου λεπτό προς λεπτό το πόσο απέχουμε απ’ αυτό που αποκαλούμε «πολιτισμένος λαός». Στο δίπλα τραπέζι ένας άντρας με μία γυναίκα προσπαθούν να βρουν κοινά στοιχεία στο χαρακτήρα τους έτσι ώστε να μπορέσουν να θέσουν τις βάσεις για τον μετέπειτα συνεταιρισμό μιας σχέσης με απώτερο σκοπό την κοινοπραξία στην απραξία τους. Αναζητώντας τα κοινά στοιχεία στους χαρακτήρες παραβλέπουν εμμέσως την συνειδοτοποίηση απουσίας χαρακτήρα, ξεπερνούν το πρόβλημα της παντελούς έλλειψης επικοινωνίας αφού δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ποτέ επικοινωνία μεταξύ δύο απλών δεκτών. Εν τω μεταξύ οι προαναφερθέντες τύποι εξακολουθούν να μου γδέρνουν τα’ αυτιά παίζοντας κατά κάποιο τρόπο ένα ρόλο πομπού σε καταρριπτόμενο αεροσκάφος που στέλνει τα S.O.S. του σε βομβαρδισμένο πύργο ελέγχου.

Πραγματικά μου φαίνεται κρίμα… Εν έτι 2006 να μην μπορούμε ακόμη ξεφύγουμε ή τουλάχιστον να αποφύγουμε τη μιζέρια μας. Βομβαρδισμένοι καθημερινά από λογής λογής πληροφορίες, μη μπορώντας εν τέλει να ξεχωρίσουμε ποια απευθύνεται σε μας, σπεύδοντας να αγοράσουμε ένα απορρυπαντικό ξεχνώντας το γεγονός ότι δεν έχουμε πλυντήριο, σπεύδοντας να «αγοράσουμε» ευτυχία αδυνατώντας να καταλάβουμε πως δεν έχουμε καν «εαυτό» για να του την δώσουμε. Κι ενώ οι τύποι μου γρατζουνάν τα’ αυτιά αρχίζω να συνειδητοποιώ το πόσο αργά αλλά σταθερά οδηγούμαστε στην απόλυτη ταυτοποίηση. Διασπαρμένοι από τον φόβο της «αποτυχίας», της ταραγμένης κοινωνικής ενσωμάτωσης, ζούμε κι αναπνέουμε μοναχά για να μην πεθάνουμε ξεχασμένοι πολλές φορές κι απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Κατακρεουργημένοι χαρακτήρες, διαμελισμένα πτώματα προσωπικότητας, ενώνουμε το οποιοδήποτε κομμάτι του παζλ βρούμε μπροστά μας μόνο και μόνο για να μην φανεί η αδυναμία μας να ολοκληρώσουμε κάτι που στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ αρχίσει, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει.

Ο άντρας και η γυναίκα δίπλα φαίνεται να τα βρίσκουν, καταλυτικό ρόλο παίζει και η αισθητά απλοϊκή βάση του προβλήματος: 0+0=?... δεν μπορεί παρά να είναι μηδέν.

Κι όμως παίζει μαζί σου...

Το τραγικό είναι ότι η Ευτυχία μπορεί να οριστεί ως η βιώση του παρόντος απαλλαγμένου από τις ενοχές...

Μουσική σαν νεύμα...

It’s all about music! Είναι το να ξαπλώνεις για ύπνο τα μεσάνυχτα προσπαθώντας να ξεκουραστείς και να πάρεις τελικά κάποιες αποφάσεις που θα καταφέρεις να τηρήσεις. Κι εν τω μέσω της νυκτός να συνειδητοποιείς ότι κατά βάθος δεν υπάρχουν αποφάσεις… Αφού δεν υπάρχει καν θέμα…

Η μουσική νίκησε! Μέσα στον καθένα μας, πλάθοντας τον δικό μας κόσμο, εμφυσώντας μας μια απλή μα τεραστίων διαστάσεων πνοή ζωής. Δεν είναι θέμα «καλού» ή «ωραίου»… Είναι το να βρει κανείς την δική του υπόσταση διαλύοντας τις υποστάσεις άλλων. Είναι το να νιώσεις απλά ευτυχής εξαιτίας της ύπαρξης της, εξαιτίας της ώθησης αυτής που σε κάνει εν τέλει να κάθεσαι μπροστά από ένα κουτί γεμάτο τρανζίστορ και να προσπαθείς να αποτυπώσεις ένα όνειρο. Όμως 24 γράμματα είναι πολύ λίγα . Ούτε καν ένας εφιάλτης δεν μπορεί να ερμηνευθεί. Κι όμως συνεχίζεις αδιαφορώντας για το ποιος, που και πότε.

Η μουσική είναι εδώ! Η μουσική είναι παντού! Είναι μέσα στα τραγούδια του Ray Charles, είναι και μέσα στη σύριγγα με την ηρωίνη που γέμιζε το κορμί του προσπαθώντας όχι να πολεμήσει τη μοναξιά του αλλά να την αγαπήσει… Η μουσική είναι σ’ ένα κρύο δωμάτιο, ξημερώματα Τετάρτης, στο μυαλό ενός κατ’ επιλογήν τρελού που αρνείται να πάει για ύπνο.

What’s music anyway…? Είναι η σύνθεση των ήχων, είναι η αναπαράσταση της φυσικής αρμονίας σε ηχητικές μορφές? Ή μήπως είναι απλά μια δικαιολογία? Ή μήπως ένα παραπέτασμα? Εάν ο καθένας από μας μπορούσε να γελάσει, να κλάψει, ακόμη και να ουρλιάξει ανά πάσα στιγμή μήπως η λογική διεργασία σύνθεσης των μιμητικών ηχητικών δομών θα καθίστατο αυτομάτως περιττή?

Η μουσική είναι στο μυαλό του καθενός. Χωμένη πίσω από μύριες προκαταλήψεις και ανασφάλειες. Θαμμένη μέσα στην αβεβαιότητα της προσωπικής μας υπόστασης. Σφηνωμένη ανάμεσα σε χιλιάδες ευσεβοποθισμούς που δεν την αφήνουν να ανασάνει. Όμως εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί. Ποτέ δεν χάνεται. Είναι κάτι σαν την ύλη, μπορεί ανά πάσα στιγμή να θρυμματιστεί, να γίνει στάχτη… Το στίγμα της όμως που αφήνει, η βεβαιότητα του χαρακτηρισμού της ζωής του καθενός μας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Άλλωστε ό,τι μένει, μένει μονάχα στο μυαλό. Ακόμη και να υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα στην προκειμένη περίπτωση ουδόλως με επηρεάζει άρα και με ενδιαφέρει. Χωρίς την «αντικειμενική» πραγματικότητα το μυαλό μπορεί να επιβιώσει, θα φτιάξει δικιά του. Χωρίς όμως το μυαλό η «πραγματικότητα» θα πεθάνει από μαρασμό αφού δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο όταν βιωθεί…

Θεού γιος, ναυαγός...

Έξω απ’ την πόρτα μου είναι φωνές
είναι του φόβου οι κραυγές που εκδίκηση ζητάνε
σαν κάνω κίνηση απαλλαγής
στο νου μου μπαίνουν σαν ψυχές, δεμένες με το χθες
νεκρές…
Εγώ το ξέρω μα αυτές αρνούντε τις φωτιές
που ζεστασιά τους τάζουν, χαμόγελα προστάζουν
χαρά αληθινή, λυμένη απ’ τα γιατί
με αυτές εκεί…
Δεμένες στης ζωής το ξέγνοιαστο παιχνίδι
τα θαύματα που ξέθαψαν, που πίστεψαν, που αγάπησαν
σαν έρχεται η ώρα να λυθούν
σ’ αυτά να εμπιστευτούν το μέγας που κουβαλούν
φυλακισμένο σ’ ένα σώμα, μια σάρκα κωμική
έρμαιο της υπερβολής, του τρόμου της ζωής
μιας δύναμης που γέννησε μονάχα η δειλία
Τότε δειλιάζουν…
Τα ψέματα που χτίσανε
μεμιάς σαν αντικρίσανε, σαν αίμα τους
σαν εαυτό τους και όχι σαν εχθρό τους
σαν κάτι αλλοτινό από μίσος γέννημα
του Ξένου έμβλημα,,,
μονάχα σαν εαυτό τους, ολότελα δικό τους
της γέννας δυνατότητα, χαράς υπαιτιότητα
τον θάνατο να ορίζουν
ζωή στη σάρκα και το πνεύμα τους αυτοί χαρίζουν…
Τότε φοβήθηκαν…
Τον πόνο που γεννήσανε οι ίδιοι σαν μυρίσανε
την κάπνα της φωτιάς, της σάρκας της χαρά
αισθήσεις κλειδωμένες, στην ύλη ορκισμένες…
Δίστασαν ξανά…
Αυτοί που για το πνεύμα αλαλάζουνε
και στον κόσμο να ξυπνήσει φωνάζουνε…
Αυτοί που τη σάρκα δεν δέχονται σαν όριο ζωής…
Αυτοί που για παράδεισο μιλάνε, στους ουρανούς κρατάνε
τραπέζι μπροστινό, αντάμα στο Θεό
το γέλιο του να βλέπουν μονάχα για να αντέξουν
της ύλης την παραίτηση, του πάθους τους την έκλειψη…
Κι όλο προσμένουν το «θαύμα» να τελειώσει…
το είναι τους ξανά στα δυο να κόψει…
Και ξαφνικά…
Μαρμάρωμα, της εμμονής τους πάγωμα
σεισμός τελειωτικός στα μάτια τους εμπρός…
Παραίτηση, πνιγμός η αίσθηση…
Αναρωτιούνται, σταυροκοπούνται…
«Εγώ λαμπρέ Θεέ, εγώ στου φόβου την ψευδαίσθηση
κυρίαρχος, συνεργός.. Θέση κοντά σου έκλεισα, παράδεισο την βάφτισα…
Εγώ ο μεγάλος νικητής, της χαράς δήμιος…
Εγώ που απέταξα από πάνω μου τα όρια της σάρκας
που πίστεψα σε εσένανε, σαν ναυαγός στη βάρκα…»
«Εσύ κακόμοιρε θνητέ…
εσύ που παραιτήθηκες απέναντι στο Άλλο,
φοβήθηκες το ρεύμα του και πιάστηκες σε βράχο…
Μονάχος σου εξόρισες του Είναι σου τη λάμψη
το Φως πάντα σου έφερνε ζαλάδες κι ένα δάκρυ…
Εσύ που το Όλο ύμνησες
στον ήλιο γυμνός στήθηκες…
Στον ήλιο που τον έζησες χωριά να ξεκληρίζει
δάση και σπίτια να χαλά, γιο από μάνα να χωρίζει…
Εσύ δειλέ θνητέ…
Ζητάς τον θάνατο σου, ανάξιο το φως σου…
Σαν αγαπάς πραγματικά πατρίδα δεν ορίζεις
όλες του κόσμου τις σκλαβιές με μια σπρωξιά γκρεμίζεις
καθήκον, οικογένεια, ανάγκες και θρησκεία
όλα αυτά τα κτίσατε για ασπίδα προστασίας
σαν τείχη τα υψώσατε απέναντι στο μίσος
γιατί εκτός απ’ τη φωτιά υπάρχει και το κρύο
Σαν αγαπάς αληθινά αυτά δεν τα λογίζεις
τα βήματα του αλλουνού εσύ πάντα φωτίζεις
να είσαι φως για να αγαπάς του άλλου την παγίδα
χέρι με χέρι να γυρνάς στης σάρκας την Αλήθεια…
Γιατί αυτό που θα χαθεί δεν παύει να ‘ναι ωραίο
τον κόσμο σου σαν έχτισες
μέσα σ’ αυτόν να ζεις, σ’ αυτόν να λογοδοτείς
γελοίο είναι, τουλάχιστον, μονάχος να αφεθείς
κομπάρσος σε σκηνή
στην «μοίρα», στο «τυχαίο»…
Αυτό που όρισες πόνο δεν σ’ ορίζει…
την σάρκα εσύ έπλασες, μ’ αισθήματα την έντυσες
την πίστεψες, την λάτρεψες μονάχα για ένα λόγο…
Την ευτυχία την δέχτηκες μα το αιώνιο γέννησες…
Δεν σ’ αδικώ… Σε προσκυνώ…
Εσένα άνθρωπε που ρίσκαρες το όνειρο να χάσεις…
Που στον γκρεμό το έριξες για να το αγκαλιάσεις…
Ποιος τάχα να ‘ναι ο Θεός?
Αυτός που στη δύναμη βολεύεται μονάχα σαν την γεύεται;
Αυτός που τη χαρά ορίζει δίχως να τη χαρίζει;
Δεν θα γκρεμίσω το Θεό, αυτόν που με σχημάτισε
που τη ζωή μου χάρισε…
Γεννήθηκα, πλάστηκα από το Άλλο…
Δύναμη, ενέργεια μεγάλη μου χάρισε το φως…
Θεός, όλα μου τα ‘δωσε… αυτός με όρθωσε στης γης τον πανικό…
Πάντα θα σ’ ευχαριστώ… Ζωή μου χάρισες εσύ…
Εσύ που ήσουν η ίδια η ζωή γιατί μονάχα εσύ Ήσουν…
Όχι Είσαι όμως…
Τώρα Είμαι κι εγώ… Έξω από σένα, με την ζωή σαν δέμα…
Όταν με όρισες ζωή δεν μου έδωσες…
Μονάχα σάρκα έπλασες, κομμάτι από σένα μ’ έκανες,
κομμάτι που αρνήθηκες για να Δεις τη Ζωή…
Σαν απλός παρατηρητής, σαν διαβάτης στη πλαγιά ενός βουνού που περιμένει τα σύννεφα να σκορπίσουν, ένα φίδι να κρυφτεί, μία πέτρα να κυλήσει, ένα ποτάμι να τον πνίξει…
Μονάχα να δεις Θεέ αδύναμε… Δειλέ…
Όλο μιλάς για τη ζωή, θες να σε λατρεύω για αυτά που μου έδωσες την δυνατότητα ναι νιώσω…
Θα αντισταθώ «Θεέ»… Δεν θα σε λατρέψω σπρωγμένος από τον φόβο…
Λατρεία «Θεέ» μπορεί να σημαίνει μόνο ευχαριστία…
Ευχαριστία για όσα μου έδωσες τη δυνατότητα να ζήσω, για όλες της χαρές της σάρκας, για το κλάμα του νεογέννητου μωρού, για τη μυρωδιά των λουλουδιών, για την ευλογία του νερού, για τον πόνο της πτώσης, για τον τρόμο της ματαιότητας, την φωτιά του έρωτα, τον θάνατο της απώλειας, τον θάνατο της απογοήτευσης, τον θάνατο της τύψης ,τον θάνατο της ρουτίνας, τον θάνατο της αδικίας πάνω από όλα «Θεέ»…
Χίλιες χαρές κι άλλους τόσους θανάτους μου χάρισες «Θεέ»… Λες και το κάνεις εκδικητικά, αυτά που δεν μπόρεσες εσύ ποτέ να ζήσεις, γκρεμό τα στήνεις…
Βάραθρο ατελείωτο, απύθμενο… Και σπρώχνεις εμάς μέσα, στο τελευταίο παραπάτημα μας τα χέρια σου φέρνεις και μας σκορπάς… Ελεύθερη πτώση…
Ζηλεύεις Θεέ… Την χαρά που εσύ δεν ένιωσες και υποχρεώνεσαι να μας δώσεις την σταθμίζεις με απέραντα κύματα πόνου…

Οι υποψίες...

Ο διονυσιασμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της μεταγλώσσας που αισιοδοξεί να μιλήσει εύγλωττα για την τέχνη (δανεικό).

Η αλήθεια συχνά δεν είναι όμορφη (επίθετο που έχει να κάνει με τα ζητήματα της μορφής) είναι ωστόσο πάντοτε ωραία (επίθετο που έχει να κάνει και με το χρόνο). Δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο από ότι η ίδια η αλήθεια (Κι αυτό δανεικό).

Σημείωση: Αδιέξοδο (ποσοτικό ή ποιοτικό) στην διατύπωση της πρώτης λέξης «χειμαρρώδους» αποσαφήνισης. Το σχετικό της ζωής! Ο θάνατος ως σημείο δύναται να τύχει ποικιλότροπης σύλληψης. Το μόνο καθολικώς αποδεκτό σημείο τριβής (είτε ως καθαρά ατομικής θεώρησης του ως Αναπόφευκτης Διαδικασίας, είτε ως … (συνήθης αποπροσύλωση).

Το αιώνιο στοίχημα της μουσικής… Να καταδείξεις την απολυτότητα της Αρμονίας ανεξάρτητα από τον τρόμο της απώλειας της. Να ορίσεις την έλλειψη της όχι ως Άλλο αλλά ως απόδειξη της ύπαρξης της. Το Είσαι να εξαρτάται από αυτήν όχι σαν Έχεις αλλά ως Δύνασαι αυτής, είτε ενεργών είτε εκλαμβάνων.

Η αλήθεια της γλώσσας στην κάθε της έκφραση. Υπάρχει ένα και μοναδικό κοινό σημείο στην όποια Εξιστόρηση του Χρόνου. Η αναζήτηση του ανθρώπου για το Κοινό καλό. Με την πίστη σ’ αυτή τη διαδικασία υποχρεούμαι στην αποδοχή της υποκειμενικότητας των πάντων. Παν + ων. Τα Πάντα. Όλα όσα Υπάρχουν. Το Ον όμως ως μορφή ζωής είναι εξαρτημένο από την ενέργεια του ως Σημείο Παρατήρησης.

Μου μιλάς για Ποίηση… Τι κωμικό αλλά και τι Φωτεινό, φάρος προσανατολισμού…
Η υπέρτατη έκφραση της Ζωής ως Πράττειν να αυτοφυλακίζεται προσωρινά στα Όρια της Γλώσσας. Γλώσσα: ήχος και εικόνα φυλακισμένα αυτόβουλα. Με μόνη προϋπόθεση την ελπίδα. Δεν υπάρχει μετα-γλώσσα! Η Γλώσσα όχι μόνο επικυρώνει αλλά αποδέχεται την αδυναμία της. Η Μετάφραση μπορεί να υπάρξει μόνο ως αποδοχή της αποτυχίας της Κατανόησης. Κι αυτή όμως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απελπισμένη κίνηση. Η ίδια η Ζωή το αποδεικνύει αυτό. Η Ζωή που μας χαρίζει άπειρες ευκαιρίες πρόσληψης της. Το να ευελπιστούμε για την μετάδοση του Ωραίου διαμέσου της μετάφρασης είναι τουλάχιστον κοροϊδία. Ότι απέτυχε να κατανοηθεί, να βιωθεί ως απόλυτη, άμεση ενεργειακή πηγή είναι αδύνατο να το καταφέρει ως δέσμιος της εξάρτησης.

Η γλώσσα υποχρεούται να είναι Αναλυτική. Η Γένεση της υφίσταται ακριβώς στην προσπάθεια Επικοινωνίας διαμέσου μιας κοινής Συντεταγμένης. Η εξέλιξη είναι λάθος να εκλαμβάνεται ως θετικά φορτισμένη πορεία. Μάλλον για το αντίθετο πρόκειται. Η έννοια εξέλιξη υποδηλώνει την προσπάθεια αποκατάστασης της Επικοινωνίας. Η Γλώσσα όμως όπως και η κάθε μορφή απόπειρας ενεργειακής ταύτισης δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως ολίσθημα. Είναι αντιθέτως εξύψωση. Είναι η αποδοχή του Ζειν ως Μέγιστου. Η ομορφιά της ζωής ως μεταβλητού σημείου. Η εξάρτηση του Μέγιστου, του Απόλυτου από το αντικείμενο δράσης, από το Άλλο.

Μιλήσατε για όμορφο και ωραίο. Σας αγάπησα! Αγάπησα την αφοσίωση, την πίστη σας στην ευτυχία. Ευτυχία ως κατάσταση πάντα όμως ορισμένης ως αναφερόμενης στο Άλλο. Για να εξηγηθώ: Πιστεύω σε μια Ευτυχία εξαρτημένη από το Άλλο. Το έχω δηλώσει ήδη σε Ανύποπτο Χρόνο. Ορίζω την πράξη ως Ενέργεια απορρέουσα από την αναζήτηση του Κοινού Καλού. Κοινό ισοδυναμεί με αποδοχή του Άλλου.

Στα λόγια σας… Κι εγώ μαζί σας. Διονυσιακός. Λάτρης και δέκτης της ελευθερίας! Της Απόλυτης έκφρασης, του πράττειν ως ποτάμι από την πηγή της αγάπης. Αγάπης, χαράς, ευεξίας, ηδονής!
Ένα δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω. Πως θα φτάσω ως εκεί…